Momçilo Babiç pak ditë më parë u emërua ambasador i Serbisë në Rusi. Ky është një njeri që në vitet 1990 i përkiste rrethit më të ngushtë të miqve të familjes së Sllobodan Millosheviçit, person kundër të cilit pati një gjykim para gjykatës për ish-Jugosllavinë në Hagë 20 vjet më parë.
Presidenti shumëvjeçar i Serbisë, i cili pati një sundim pothuajse të pakufizuar të vendit, është akuzuar për krime lufte, gjenocid dhe krime kundër njerëzimit.
Por të akuzuarit, politikat e të cilëve kryesisht çuan në luftëra në shpërbërjen e shtetit shumëkombësh të Jugosllavisë, sfiduan legjitimitetin e gjykatës ndërkombëtare.
Por që nga përmbysja e tij në vitin 2000 në të ashtuquajturin Revolucioni i Tetorit, një shprese e re u zgjua në Serbi, pas viteve të autokracisë dhe luftërave në Kroaci, Bosnjë dhe Kosovë. Kryeministri i parë i zgjedhur në mënyrë demokratike, Zoran Gjingjiç, i cili studioi në Gjermani dhe ishte i lidhur mirë me Perëndimin, ishte garantues i reformave dhe i dobësimit të elitës së vjetër që ishte në mëshirën e Millosheviçit, shkruan gazeta gjermane Deutsche Welle.
“Bota serbe” e re e vjetër
Por programi i tij u mbyll brutalisht në vitin 2003, sepse ai u vra nga policia speciale paraushtarake e lartë “Beretat e Kuqe”. Vrasësi, i cili më pas u dënua me 40 vjet burg, kohët e fundit u bë sërish titull: po mblidhen nënshkrime për një peticion që kërkon lirimin e tij të parakohshëm.
Një përpjekje për të rehabilituar vrasësin e Gjingjiçit dhe një ndjekës besnik të Millosheviçit përshtatet mirë në peizazhin aktual politik. Ideja e mëparshme e Millosheviçit se të gjithë serbët duhet të jetojnë në një shtet, më pas çoi në luftë dhe shkatërrim. Sepse synim i “Serbisë së Madhe” u mundua të arrihej në luftëra të përgjakshme. Që nga viti i kaluar, ky program nacionalist është bërë sërish i përshtatshëm për publikun serb nën slloganin e ri “Bota Serbe”.
Beogradi duhet të kujdeset për bashkatdhetarët e tij në vendet fqinje që të mos lihen pas dore atje, thuhet në projekt. Më pas është “justifikim” që Beogradi të ndërhyjë në Bosnje, Kosovë, Kroaci dhe Mal të Zi. Sepse pakicat e mëdha kombëtare serbe jetojnë kudo.
Të gjithë përveç njerëzve të Millosheviqit…
Në fakt, është logjike të festohet ringjallja e ideve të Millosheviçit. Sepse elita e vjetër vendos edhe sot. Ajo drejtohet nga presidenti i plotfuqishëm i Serbisë, Aleksandar Vuçiç. Ai punoi për stacionin propagandistik serb të Bosnjës nën Millosheviçin dhe ishte ministër i Informacionit nga viti 1998 deri në vitin 2000. Emri i tij qysh atëherë është lidhur me mbytjen e mediave vendase dhe të huaja. Sot aplikohen sërish recetat e vjetra. Mediat janë në dispozicion të Vuçiçit kur të dojë. Këtë e garantojnë manjatë të medias nga rrethi i qeverisë, si Zheljko Mitroviçc (“Milosheviç është një hero”), televizioni Pink i të cilit është praktikisht stacioni i presidentit.
Ivica Daçiç, pasardhësi i Millosheviçit në krye të Partisë Socialiste deri më sot, ishte ministër i jashtëm dhe kryeministër. Sot është kryetar i Kuvendit. Milorad Vuçeliç, dikur stafi drejtues i Millosheviçit dhe nga viti 1992 deri në vitin 1995 drejtor i përgjithshëm i stacionit të propagandës shtetërore RTS, sot drejton tabloidin me ndikim Novosti. Këto gazeta, ashtu si në të kaluarën, përpiqen të dëshmojnë në artikuj të panumërt se serbët janë shtypur nga kombet fqinje dhe të huajt e këqij me shekuj.
Ai pajtohet që shteti duhet të vlerësojë kriminelët e dënuar të luftës si gjenerali Vladimir Lazareviç ose Dragan Vasiljeviç (“Kapiteni Dragan”).
Ndërsa opozita e shkatërruar, ashtu si historianët kryesorë kritikë, mund të mos bien dakord vetëm nëse “situata është siç ishte në vitet 1990” apo “madje edhe më e keqe se sa ishte në vitet 1990”. /tesheshi.com/
