Është një tezë e promovuar nga Edi Rama, e potencuar fort në katërvjetëshin e dytë të të qënit në opozitë para se të vjen në pushtet, ajo që “ne – pra ata, dy partitë kryesore politike – “nuk jemi njësoj”. Në gjykimin e Ramës, PD ka tentuar të imponojë një barazim në perceptim, e cila më pas përkthehet në bindjen e opinionit se të dy palët njeësoj janë. Dhe kjo më pas mpak shpresën dhe nuk lë vend për të menduar tjetër alternativë.
Rama erdhi në pushtet, por këtë bindje nuk e zhbën dot, ndonëse e lufton fort pra me artikulimin e tezës se “ne nuk jemi njësoj”.
Në të vërtetë a janë njësoj?
Diferenca në pozicione politike te dy partitë, PS dhe PD, nuk është pasqyrim i ndonjë shtresëzimi të diferencuar social që më pas të bëjë diferencën dhe në etikën politike. Në PD fjala vjen, nuk mund të flasësh për potencial njerëzor me tipare ekstra të djathta, në bindje, vizion dhe etikë. Me pak përjashtime, ku veçohen individë me staturë të djathtë, si pasojë e një trashëgimie të qashtër, politike dhe sociale, siç Jozefina Topalli apo Tomor Alizoti – dikur dhe të tjerë, si i ndjeri Pjetër Arbnori, Uran Butka, Tomor Malasi etj. – pjesa e lidershipit është pa ndonjë shenjë dalluese. Vetë lideri historik i saj, Sali Berisha, është një tipik produkt politik e social bashkë i komunizmit.
Nga ana tjetër, edhe shtresëzimi i PS-së buron nga e djeshmja, ku drejtues të saj kanë qenë produkte njerëzore të ish-sistemit, të cilët tashmë po zëvëndësohen – dhe këtu ka njëfarë të drejte PD – nga bij të tyre, duhet thënë, të mirëshkolluar dhe me një vizion të qartë trashëgimie pushteti. Pra, nga pikëpamja idelogjike nuk ka ndonjë diferencë. Kjo e fundit është vetëm e sferës etike, e cila shpërfaqet dhe te tiparet individuale të këtij apo atij lideri.
Më saktë, nuk ka patur asnjë ngjashmëri mes Nanos e Berishës, siç nuk ka mes këtij të fundit dhe Ramës, e po ashtu mes Ramës e Bashës. E gjitha në aspekte tipologjie njerëzore, por kurrë ideologjike.
Një diferencë tjetër shfaqet dhe te fryma e dy forcave, e diktuar dhe nga lidershpi i tyre në vite. Në PD është ajo që ka diktuar karakteri i Berishës; vrazhdësia e tij etike dhe një lloj mujsharie, është injektuar dhe te partia që e ka udhëhequr. Siç po vihet re, as Basha që tërësisht tjetër produkt social e tjetër histori njerëzore, është paketuar sipas modelit Berisha. Gjuha e tij vetëm me fjalor akuzues, është një nga provat e kësaj.
Ndërsa te PS, liberalizmi i Nanos dhe një lloj stature më qytetare, edhe në fjalor, i tij dhe i Ramës, i ka dhënë partisë që ata kanë drejtuar së paku imazhin e një force me një tis emancipimi në prezantimin publik. Si të thuash, edhe nëse në brendësi mund të jenë copë-copë, së jashtmi dijnë ta mbajnë kollaren drejt.
Ndërsa në stil qeverisjeje, diferenca është shfaqur te disa insiativa reformuese. Në këtë pikë kanë ndërruar rolet së paku duke iu referuar pozicionimit ideologjik. PS ka patur një prirje më të lehtë për reforma, më e theksuar kjo në erën Rama. Ndërsa PD është shfaqur më “pajtuese” me realitetet, pa ndërmarrë reformat të forta dhe trandëse. Duhetj të ishte e kundërta.
Por kanë një të përbashkët që të dyja, pas këtyre dallimeve: asnjëra prej tyre nuk ka themeluar një moral të ri politik, e cila do kishte efekt dhe në themelimin e një morali të ri shoqëror. Ndaj dhe të dyja ndëshkohen me gjykimin e të qënit “njësoj”.
Rama që pretendon se përfaqson një moral të ri politik, duhet t’i referohet pamundësisë, apo më mirë dështimit të deritanishëm, për të themeluar një moral të ri shoqëror, që të mos e ushqejë këtë iluzion për veten. Vitet e qeverisjes së tij, janë dhe ato të një krize akoma më të thellë morali shoqëror. Kjo sepse politika e tij nuk po ofron modele të prekshme njerëzore në terren, që përcjellin vërtet moral të ri politik. /tesheshi.com/
