2 prilli i vitit 1991 do shënonte një ndër ngjarjet më tragjike në historinë politike shqiptare: masakrën e Shkodrës ku mbetën katër të vrarë.
Ndodhi kjo dy ditë pas zgjedhjeve të para pluraliste, ku PPSH i fitoi ato; e një reagim i papërmbajtshëm popullor që shpërthu në Shkodër, djepin e antikomunizmit shqiptar, bëri që situata të shkonte deri në gjakderdhje.
Edhe sot e kësaj dite, shumë gjëra ende kanë mbetur pa u thënë nga ajo tragjedi, ku veçohet fakti se që të katër viktimat nuk reflektojnë përbërjen fetare të Shkodrës: që të katër qëlluan me prejardhje myslimane, ndërkohë që Shkodra njihet dhe për një komunitet të madh katolik, me shumë peshë në zhvillimet politike, sociale e shoqërore.
Por jo domosdoshmërisht ka ndonjë komplot në këtë mes. Mundet që gjithçka të ketë qenë rastësi.
Një nga të dhënat më interesante të asaj ngjarjeje, ose më saktë post-ngjarjeje, është cilësimi i turmave të protestuesve, pra prej atyre ku mbetën të vrarë katër vetë, si “terroristë”.
Duhet theksuar fakti se ky epitet, atë botë nuk ishte shumë i përhapur, shumë në përdorim. Më së shumti, ishte “huliganë”, të quajtur të tillë që në incidentet e para antikomuniste përgjatë ’90-ës.
Dhe kjo damkosje e protestuesve, ka ardhur nga Kiço Blushi, atëherë një prej zyrtarëve të lartë komunistë që vinte nga bota e letrave, i cili ishte pjesë e një debati-analize mbi ngjarjen mes Këshillit Presidencial që kryesohej nga Ramiz Alia dhe Presidiumit të Kuvendit Popullor, që kryesohej nga Haxhi Lleshi.
“Në këto grumbullime, grupet terroriste në qytetin e Shkodrës sulmuan dhe i vunë zjarrin Komitetit të Partisë së Punës dhe goditën me gurrë atë të Partisë Demokratike, duke hedhur parrulla “Shkodra Republikë”, citohet të jetë shprehur Blushi. (Marrë nga libri “Proçesi i Shekullit” të av. Nafiz Bezhanit)
Kjo, sepse një ndër versionet e diskutuara mbi incidentet ishte dhe ai i rolit të agjenturave të jashtme, që sipas krerëve të atëhershëm komunistë, donin destabilizimin e Shqipërisë.
Përgatiti: Ermir Hoxha – /tesheshi.com/
