Ndërsa liderët partiakë përfunduan maratonën më të fundit 24-orëshe të bisedimeve për bashkëqeverisje, ata u shfaqën më shumë të lehtësuar sesa euforikë për paktin.
Blloku konservator i Angela Merkelit më në fund ka rënë dakord të formojë qeverinë me social-demokratët e qendrës së majtë.
Por, bëhet fjalë për një martesë me interes. Aspak nga dashuria. Dhe padyshim, jo nga pasioni. Duket të jetë opsioni i fundit më pak i keq, për shkak se të dyja palët nuk i kanë me qejf alternativat: qeveria e pakicës shihet si e paqëndrueshme; ndërsa zgjedhjet e reja do të sillnin muaj të tjerë pasigurie dhe do të asgjësonin planet e presidentit francez, Emmanuel Macron për reformimin e eurozonës.
Kështu, që marrëveshja rezultante, nuk është ndonjë vizion madhështor për një Gjermani të re, por një listë kompromisesh pragmatiste që u shërbejnë të dyja palëve – një listë lavanderie për taksat dhe zotimet e kursimit. Këto premtime nuk janë popullore mes liderëve të biznesit në Gjermani, të cilët thonë se ato do të dëmtojnë konkurrueshmërinë gjermane. Por ato ua bëjnë jetën më të lehtë shumë njerëzve.
Ekziston edhe një pengesë e fundit përpara instalimit të qeverisë së re. Pothuajse gjysmë milioni anëtarësh të partisë Social-demokrate do të votojnë së pari për marrëveshjen. Nëse ata votojnë “jo”, atëherë marrëveshja bie, dhe palët ia nisin nga fillimi. Rezultati që ka më shumë gjasa do të ishte thirrja e zgjedhjeve të reja, që do të thotë se nuk mund të ketë qeveri të përhershme deri në vjeshtë – një vit të tërë pas votimeve të para në shtator 2017.
Me një kërcënim të tillë mbi negociatat, PSD, pavarësisht se ka fituar vetëm 20.5 për qind të votave, ka mundur të sigurojë në bisedime një numër të konsiderueshëm politikash leftiste.
Dhe në përpjekje për të tërhequr socialdemokratët në bord, blloku konservator i Angela Merkelit, CDU/CSU u ka dhënë atyre kontroll mbi një numër të pazakontë ministrish të fuqishme qeveritare.
Tani, liderit të PSD-së, Martin Shulc i duhet të bindë bazën e partisë së tij që ai nuk ka tradhtuar vlerat leftist thjesht për të hyrë në qeveri. Kjo nuk është sfidë që mund të lehtësohet nga vendimi i tij për t’u bërë ministër i Jashtëm, pasi më parë ishte zotuar se nuk do të shërbente kurrë në një kabinet të drejtuar nga Merkel.
Jashtë Gjermanisë, marrëveshja mund të ketë një ndikim të madh mbi BE-në. Shfrenimi i premtuar në shpenzimet për infrastrukturën dhe shërbimet me gjasa do të rrisë edhe më tej ekonominë e Gjermanisë, dhe reduktimi i taksave mund të japë një efekt gjallërues në shpenzimet konsumatore të vendit.
Ministri kyçe kanë shkuar në duart e social-demokratëve të qendrës së majtë, përfshi edhe Financat – që mund të thotë më shumë mbështetje gjermane për ekonomitë në ëvshtirësi të eurozonës, në ndihmë të planeve të presidentit francez për të reformuar Bashkimin Europian.
Macron dëshiron të krijojë një buxhet të përbashkët për eurozonën dhe një ministër Financash të eurozonës – por Gjermania deri më tani ka qenë hezituese ndaj çdo lëvizjeje që mund të çonte në atë që e quan “transfertë të bllokut”, përdorur për të mbështetur qeveritë e futura në borxhe. Një ministri e drejtuar nga social-demokratët mund të jetë shumë më e bindur ndaj propozimeve të Macron.
Por, kur vjen çështja tek Brexit, ka dyshime nëse kjo qeveri do të ndryshonte qëndrimin e Berlinit. Të gjitha partitë kryesore të Gjermanisë janë të bashkuara në deklaratën se dëshirojnë një marrëveshje të mirë me Britaninë e Madhe, ndërsa në të njëjtën kohë theksojnë se tregu i përbashkët nuk duhet cënuar përmes përzgjedhjes.
Janë çështjet e brendshme që kanë më shumë rëndësi për votuesit gjermanë. Dhe këtu qëndrojnë avantazhet por edhe kurthet që paraqet koalicioni i madh.
Një kompromis midis dy partive nga palë kundërshtare të spektrit politik është shumë i mirë të gjejë diçka për gjithkënd. Por, rreziku është se duke u përpjekur të kënaqë gjithkënd, përfundon duke mos ia bërë qejfin askujt.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
