Nga Safet Pozder
Në traditën islame,është ruajtur një predikim i bukur dhe edukativ, sipas të cilit Zoti i Plotfuqishëm dërgoi engjëllin Xhibril/Gabriel me detyrën e shkatërrimit të një vendbanimi, populli i të cilit ishte prishur plotësisht dhe ishte mbërthyer në padrejtësi dhe në të gjitha mëkatet. Engjëlli u kthye te Zoti dhe tha se midis këtyre njerëzve ekziston një njeri i devotshëm. Zoti i dha një urdhër të habitshëm: “Filloja prej tij!” engjëlli i habitur kërkoi një shpjegim dhe iu tha: “Fytyra e këtij njeriu asnjëherë nuk është mrrolur nga mëkatet e popullit të tij”.
Të kuptohemi drejt, nuk e kam ndërmend të mbaj ligjëratë fetare. Larg asaj. Qëllimi im është të përpiqem të denoncoj individë, të cilët në gjithë botën rreth nesh, i japin botës një ton më të bukur dhe më të ndritshëm. Ndoshta nganjëherë na duket se nuk kemi individë të tillë përreth. Dhe ndoshta edhe ne jemi ndonjëherë aq të preokupuar me energji negative, sa që nuk jemi në gjendje t’i dallojmë apo t’i shohim këta persona më qartë.
Dhe sigurisht që ka të tillë.
Dëshiroj të lutem me vëllezërit e mi
Para se të përmend skenën për të cilën fillova të shkruaj këtë tekst dhe dëshmitar i së cilës isha një ditë më parë, nuk mundem e të mos i ndaj me lexuesit dy momente të mëhershme të jetës sime, dëshmitar i të cilave isha personalisht.
Së fundi, morra pjesë në hapjen solemne të një xhamie të vjetër që u restaurua pas shkatërrimit dhe e cila u bë funksionale. Ceremonitë e tilla, sipas një rregulli të pashkruar, tërheqin një numër të madh njerëzish. Kështu ishte edhe kësaj radhe. Pas përfundimit të pjesës zyrtare të programit, u fal një namaz i përbashkët në xhaminë e sapombaruar. Shumë vetë mbetën pa hyrë brenda në xhami për shkak të turmës së madhe. Dhe ndërkohë që besimtarët po përgatiteshin për faljen e namazit, vëmendja ime u drejtua kah një prift lokal, i cili së bashku me besimtarët muslimanë, po hynte në xhami.
Ai më tha se, gjatë kohës sa ne (muslimanët) do të falim namazin, ai do t’i lutet në mënyrën e tij Perëndisë për të mirën e të gjithë njerëzve. Isha i tronditur. Për hir të së vërtetës, i njëjti klerik kishte bërë të njëjtin veprim edhe më herët, ashtu që gjatë gjithë Ramazanit, pas iftarit, vaktit me të cilin besimtari mbaron agjërimin, qëndronim së bashku në xhami me shpjegimin e tij se: “Edhe unë dëshiroj t’i lutem Zotit bashkë me vëllezërit e mi!” Megjithatë, edhe kësaj radhe ai arriti që të më habisë përsëri.
Falja e namazit në manastir
Herën e dytë, isha nikoqir i një grupi studentësh të shkollave të mesme, në mesin e të cilëve, përveç muslimanëve kishte katolikë, ortodoksë dhe hebrenj. Detyra ime ishte që t’ua prezantoja atyre Islamin dhe të përgjigjesha në pyetjet e tyre. Dhashë gjithçka nga vetja që brenda kohës sa kisha në dispozicion të përmbledhja sa më shumë që ishte e mundur, dhe bazuar në reagimet e tyre duket se pata sukses. Pasuan pyetjet, dhe nga pyetjet zakonisht mund të kuptosh se sa dikush zotëron me çështjen.
Vlerësimi im ishte se të rinjtë shumë pak e njohin fenë e tyre, ndërsa për fetë tjera kanë paragjykime të imponuara, të cilat bazohen në gjithçka përveç se në përvojën ose njohuritë e tyre. Biseda ishte shumë e këndshme, dhe pastaj një i ri kërkoi fjalën. E dëgjova me shumë vëmendje.
Ai tha se një natë më parë, bashkë me djemtë dhe vajzat e tjera, ai qëndroi në manastir. Meqë ai praktikon fenë e tij (Islamin) dhe fal pesë kohët e namazit, ai kërkoi nga prifti që të mund të fal namazin diku. Ai ishte i mahnitur me vëmendjen dhe kujdesin e priftit ndaj kërkesës së tij, pasi atij i ishte siguruar një dhomë e veçantë, dhe gjatë kohës së namazit, çdo bisedë dhe aktivitet në dhomat fqinje ishin ndërprerë.
Shpesh kam menduar për individë të tillë, dhe jam i lumtur që ka të tillë.
Një Kur’an për priftin
Se ka akoma njerëz të tillë, u binda edhe këtë të mërkurë. E vërtetë, jo drejtpërsëdrejti, sepse isha i zënë me ngjyrosjen e shtëpisë. Qyteti Prozor është një mjedis i vogël, dhe çdo fytyrë e re shpejt bie në sy të njerëzve lokalë. Kështu pra, edhe kolegut tim, Nihad Ahmetoviç, përndryshe imam, i kishte rënë në sy prifti i cili me kurreshtje të madhe po shikonte në xhaminë e qytetit. Natyrisht, imami u prezantua dhe iu vu atij në dispozicion. Prifti tha se vinte nga një vend afër Splitit dhe se kishte dëshirë të madhe që të hynte në xhami. Dhe hynë së bashku në xhami.
Pasi kaloi pak kohë në xhami, prifti kishte një dëshirë tjetër: t’i lutej Zotit. Imami, natyrisht, i tha atij se nuk kishte kurrfarë pengese për këtë, dhe se ai mund të lutej lirisht. Prifti u gjunjëzua dhe mbeti në lutje për një kohë të gjatë dhe mu në vendin ku imami qëndron gjatë kohës sa udhëheq besimtarët në namazin e përbashkët (mihrab).
Pas largimit nga xhamia, imami e mori priftin në dhomën e leximit dhe i dhuroi atij një kopje të përkthimit të Kur’anit në gjuhën boshnjake. Ai e pranoi me entuziazëm, me premtimin: “Do ta lexoj me ëndje këtë libër të shenjtë. Sa herë që ta lexoj, do të lutem për ju!”.
Ne nuk arritëm ta mësojmë emrin e këtij njeriu. Askush nuk e pyeti. As ai nuk pyeti për emrin e imamit. Në fund të fundit, ndoshta nuk është aq e rëndësishme, sepse, siç thotë prifti, “Ne jemi të gjithë nga një Zot dhe të gjithëve na bashkon loza e profetit Ibrahim (Abraham)”.
Ai u largua me premtimin që do të kthehet përsëri në mundësinë e parë.
Kush e di, ndoshta në lutjet e individëve të tillë ekziston një shpresë. Shpresa se jo gjithçka është kaq e zezë.
Marrë nga Al Jazeera
Përgatiti Jeton Zenuni – /tesheshi.com/
