Kur një sulm ajror izraelit shkatërroi shtëpinë e Walaa Sobeh dhe pjesën më të madhe të lagjes së saj, kjo grua muslimane palestineze kërkoi strehim në kishën më të vjetër të Gazës.
Në kishën e Shën Porfirit, ajo gjeti jo vetëm strehë, por edhe ndjenjën e përkatësisë në “një familje”, të bashkuar nga tmerri i bombave që shpërthyen rreth tyre dhe shpresa se ata mund t’u mbijetonin sulmeve izraelite.
Kështu ajo telefonoi të afërmit e tjerë në Gazën veriore dhe u kërkoi atyre të shkonin gjithashtu në kishë. Sobeh dhe familja e saj janë në mesin e qindra palestinezëve të besimeve të ndryshme që kanë gjetur siguri, të paktën tani për tani, në kishë.
Në një kohë kur sulmi i Hamasit më 7 tetor mbi Izraelin dhe bombardimet e mëvonshme të Gazës nga Izraeli kanë ndezur një valë islamofobie në disa pjesë të botës, Kisha Ortodokse Greke është shfaqur si një simbol i një identiteti më të thellë palestinez.
“Këtu jetojmë ditën, nuk jemi të sigurt nëse mund ta mbijetojmë natën. Por ajo që na lehtëson dhimbjen është shpirti i përulur dhe i ngrohtë i të gjithëve përreth nesh”, tha Sobeh. Ajo përshkroi marrjen e “mbështetjes së madhe nga priftërinjtë dhe njerëzit e tjerë në kishë, të cilët pa u lodhur kontribuojnë si vullnetarë ditën dhe natën për të ndihmuar familjet e zhvendosura”.
Deri më tani, kisha u ka shpëtuar raketave izraelite.
“Ushtria izraelite ka bombarduar shumë faltore,” tha At Elias, një prift në Shën Porfir, duke shtuar se “ai nuk është i sigurt që Izraeli nuk do të bombardojë kishën”, edhe pse ajo strehon qindra civilë.
Bombat izraelite goditën disa xhami dhe shkolla, ku strehoheshin njerëz, shtëpitë e të cilëve u hodhën në erë.
Çdo sulm ndaj kishës “nuk do të ishte vetëm një sulm ndaj fesë, që është një akt i poshtër, por edhe një sulm ndaj njerëzimit,” tha At Elias. “Njerëzimi ynë na thërret të ofrojmë paqe dhe ngrohtësi për të gjithë në nevojë.”
E ndërtuar midis viteve 1150 dhe 1160 dhe i emëruar sipas një peshkopi të Gazës të shekullit të 5-të, Shën Porfiri u ka dhënë ngushëllim brezave të palestinezëve në Gaza, veçanërisht në kohë frike.
Dhe ndërsa klithmat e fëmijëve dhe të atyre që janë të shqetësuar duke vazhduar të jetojnë në Gaza nën bombardimet izraelite tani jehojnë nëpër hapësirën që dikur ishte e mbushur me lutje dhe këngë, ka shpresë.
Sot, oborret e lashta të kishës dhe korridoret e mbrojtura ofrojnë strehim si për myslimanët ashtu edhe për të krishterët, “sepse lufta nuk njeh fe“, tha At Elias.
George Shabeen, një i krishterë palestinez dhe baba i katër fëmijëve që u strehua në kishë me familjen e tij, tha se nuk kishin ku të shkonin; rrugët e tyre ishin objektiva të tre sulmeve ajrore izraelite.
“Ardhja këtu na shpëtoi jetën”, tha ai për Al Jazeera. “Gjatë natës ne mblidhemi së bashku, muslimanë dhe të krishterë, të moshuar e të rinj dhe lutemi për siguri dhe paqe.”
Për Sobeh, fakti që familjet e besimeve të ndryshme janë së bashku nën çatitë e kishave mes traumës së bombardimeve është në vetvete një akt rezistence.
“Qëllimi i Izraelit është të shkatërrojë komunitetin tonë dhe të na zhvendosë”, shtoi ajo me një zë që dridhej. “Ndoshta mund të na vrasin. Por ne do të vazhdojmë të jemi së bashku si palestinezë, të vdekur dhe të gjallë, myslimanë dhe të krishterë”. /tesheshi.com/
