Një deklarim dëshpërues dhe me nota të forta fataliteti nga ana e Fatos Lubonjës, është bërë sakaq “lajm dite” në Shqipëri. I njohur si njeri i fjalës së rëndë me karakter denoncues, deklarata e tij se “ky vend ka marrë fund” e se nuk ka mbetur veçse largimi, është bërë zëdhënëse e atyre qindra e mijra shqiptarëve të dorëzuar para fatit.
Lubonja njihet dhe për koherencën e tij në qëndrime. Çka thënë dje, vështirë që ti përgënjeshtrohet sot. Edhe pse mund të ketë çaluar në shumë gjykime, kontuiniteti i tij i qëndrimeve në çdo kohë, i jep një “kurorë morale” më shumë se çdo analist tjetër shqiptar.
Për të qenë më konkret, situatën e sotme ku ka mbërritur vendi, që edhe për shkaqe pastërtisht ekonomike, është përfshirë nganjë krizë mentale besimi si dhe nga një ankth i rëndë social, Lubonja e ka konstatuar vite më parë. Gjithë këtë, ai ia atribuon një kaste njerëzish që morrën fatet e këtij vendi, pra ata që prej 25 vjetësh bëjnë “të fortët” e politikës, që sipas tij nuk kanë pikë ideali.
Redaksia e tesheshi.com, gjeti në një përmbledhje shkrimesh të Lubonjës një prej pasazheve më interesante, ku në pak rreshta, është dhënë në mënyrë të koncentruar gjithë formula e mbrapshtë e fatit të Shqipërisë në çerek shekulli.
Pasazhi i përket një interviste të Lubonjës në Koha Jonë, 18 qershor 1996, dhënë gazetares Jonila Godole.
“Këtu tek ne përmbysja politike e komunizimit e gjeti shoqërinë shqiptare në gjendjen e një lukunie ujqërish që duhet të gjendte rrugët për të mbijetuar. Shumica e atyre që i hynë politikës ishin njerëz që u vërsulën të babëzitur drejt pushtetit politik sikur do të rrëmbenin një hanxhar me anë të të cilot do të prisnin llokmat nga trupi i Shqipërisë. Shumë shpejt ata e panë se si ndodhi mrekullia. Nga njerëz pa brekë në bythë panë se si po futeshin në dogana, policira, bashkira, ministrira, kryeministrira, apo të mbanin lidhje të mira me pushtetin, mund të bëheshin pasanikë, deri dhe milionerë. Dhe ashtu, me atë grykësinë dhe pangopësinë e tij që më në fund i jepet mundësia për të ngrënë, u vërsulën të mbushnin stomakun me çtë mundnin dhe çtë gjenin, mundësisht të hanin në mëngjes dhe atë që duhej të hanin në drekë dhe në darkë. Dhe kuptohet se privilegjin më të madh në këtë luftë nuk e kishin ata që kishin ideale në kokë, por ata më të paturpshmit. Këta grykësira ishin gati të gjenin çdo motiv për t`i larguar njerëzit e urtë nga politika dhe rezultati është ky që shihet”.
/tesheshi.com/
