Tashmë që rezultati i është qartë, ku PS merr mandatin e tretë, duke thyer kështu një rekord në politikën post-komuniste shqiptare, e denjë për tipologjinë e Ramës si dhe thyerës skemash, do pasojnë analiza të shumta mbi arsyet e këtij rezultati.
Por me gjasë, në mendimin opozitar, mediatik apo politik. nuk pritet të dominojë refleksioni, autokritika.
Sinjalet e para janë dhënë me faktin e gjuatjes mbi popull, duke i faturuar, pa fakte gjithsesi, shitjen e votës.
Por çështja është më e thjeshtë se kaq dhe me faktin para syve. Më shumë se një votë për Ramën, është një jovotë për mosndryshimin.
Ndryshe nga ligjërimi i Ramës, i cili ka nuanca dhe kumte të qarta vërtetësie dhe origjinaliteti, duke instaluar aty dhe opozitën ndaj vetes për shumëçka, duke pranuar gabime deri te dështime, madje duke kërkuan dhe ndjesë, te Basha ose e gjithë PD vijon ikja nga realiteti dhe të jetuarit me vetëmashtrime. Kjo e çoi në paradoksin e madhe që ndërsa ofertonte ndryshim, vetë nuk ndryshoi kurrë asgjë.
Opozita 8-vjeçare e Lulzim Bashës është ndër më katastrofiket në këtë pikë. Një opozitë që shërbën për një remont të thellë të vetëvetes, me vetëkritikë të pamëshirshme e transformim të brendshëm në çdo aspekt, ajo qe një zgjatim edhe më i shëmtuar i Sali Berishës, shëmtia më etike dhe përmbajtësore në politikën shqiptare.
Nëse të gjithë ata analistë e komenatorë politikë pranë opozitës do dëshironin vërtet kthimin e saj në pushtet me rrugën e duhur, duhej t’i mëshonin pikërisht kësaj mangësie të tmerrshme në lidershipin e PD-së.
Si mund të ofertohet ndryshimi nga një pandryshueshmëri monumentale?
Një gjë duhet pranuar në nxirrjen që u bëhet zgjedhjeve në Shqipëri për ç’ka mos: rezultatet e tyre, që nga ato të parat në ’91, kanë qenë gjithnjë logjike, edhe kur ka fituar PD. /tesheshi.com/
