Nga Nada Dosti
Stacioni kishte ndryshuar, nuk ishte më në të njëjtin vend. Pasi pyetëm e u endëm në mesin e vapës së qytetit hijepakë, arritëm ta gjenim vendgrumbullimin.
Menduam se më në fund ia dolëm dhe se destinacioni ynë ishte shumë pranë. Në ato momentem një djalë fshehurazi dhe rrëmbimthi na thotë me gjysëm zëri se duhet ta ndjekim. Nuk jemi fort të sigurtë se ku po na çon, por një instikt kolektiv për të ndjekur shumicën na shpie në një periferi të qytetit të cilën as nuk e dija se ekzistonte.
Ecëm për një kohë të gjatë… dikush duke mallkuar motin përvëlues dikush qeverinë.. e ne heshtnim: çdo gjë ishte tronditëse dhe e re për ne.
Në vendgrumbullimin e ri pritëm për gati një gjysëm ore tjetër në një valle çoroditëse diell-vapë-pluhur-zhurmë. Si kurbetçinjë ngushëllohemi me faktin se rrallëherë do të na duhej ta përshkonim këtë rrugëtim.
Ndërkohë mendoja për ata njerëz të shkretë të detyruar të kalonin përmes gjithë atyre peripecive, ndërsa një zë i ngjirur dhe i trrashë që thërret mjerisht në një tentativë djalektore “Durr’s! Durr’s!”- më rikthen në realitet. Realitet i hidhur ky, jo vetëm për emigrantët, refugjatët, të pastrehët e të ngjashmit.
Bëhet fjalë për realitetin ditor të rrugës Durrës-Tiranë-Durrës.
Asgjë nuk ka ndryshuar vetëm se kushtet janë përkeqësuar. Janë po ato minibusa të lodhur, po ata shofer të mjerë dhe po ato faturino arrogantë me kriza identiteti (nganjëherë nuk kuptohen mirë nëse janë pronarë apo punëtorë). Çmimi herë rritet herë ulet, saqë me një “inferioritet” të pashpjegueshëm prej jabanxhiu pyes gjithmonë me gjysëmzëri për çmimin, thjesht për të qenë e përditësuar, por ndoshta edhe për mos të marrë ndonjë koment ofendues nga faturino/shefi, i cili me siguri do indinjohej nëse do i jepja paratë mangut.
Të zihet fryma si gjithmonë. Dikush nga fundi, harbutshëm bërtet: – “Shofer! Atë klimën, po pate mundsi!” Ndërkohë, shefi, domethënë faturinoja, ia pret: “O shoku, ësht’ rrit nafta, s’ia dalim dot lale!”
Sapo i vë qëllim vetes të mbyllësh sytë dhe të pushosh pak, fillon repertori i ndalesave të ndryshme. E ti në ato momente fillon e mallkon veten përse nuk more një autobus. Pastaj kur e mendon thellë, nuk është se ka ndonjë ndryshim të madh, përpos kohës së mbërritjes dhe ndoshta ndonjë qindrakë më shumë a më pak.
Mu kujtua që shumë miq të huaj më kishin kërkuar t’i shëtisja në Durrës dhe Tiranë.
-“Sa turp,” mendova.
Po ç’turp se ata një herë do vijnë e ndoshta nuk rikthehen më, po shqiptarët e mjerë thuaj që duhet të përballen përditë me këtë realitet! /tesheshi.com/
