Nga Agim Baçi
E nderuara madamë Bovari*!
Lutem që kjo letër të mbërrijë në një kohë që ju mund t’i përgjigjeni. Ndjesë për këtë letër drejt teje pa patur njohje me ju zonjë. Por shpesh më është dashur të bisedoj me njerëz të ndryshëm për ju, duke mos qenë dakort për shumë gjëra që thuhen lart e poshtë, madje nga shtëpizë e juaj në qendër të botës e deri në fshatin tim të humbur. Nuk di në mund t’ju pyes madamë lidhur me jetën tuaj të ndryshuar aq shumë nga njohja me Sharlin. Ju lutem, ju kërkoj njesë për paturpësinë e pyetjes sime, por ju lutem, do t’ju isha mirënjohës, nëse do të më rrëfenit sadopak se çfarë vallë ndryshoi mes jush, sa ju më pas nuk mundët më të thurnit ëndrra rreth jetës me burrin tuaj? Çfarë ju tërhoqi tek Leone? A mendoni se ishit e njëjta nënë përpara vajzës suaj pas ndryshimit të shoqërisë? Po te Rodolfi ç’ju tërhiqte? Dhe kur nga dorë e juaj, drejt buzëve ai helm u drejtua, a nuk ju erdhi para syve fytyra e vajzës suaj, Bertës? A mundët të udhëtonit drejt pafundësisë duke ditur përgjigjet për veten tuaj?
Ndjesë edhe një here për këto pyetje që mund të jenë dukur pa takt, por nuk mundesha t’i drejtohesha askujt tjetër veç jush për dhjetra pikëpyetje që më kanë ardhur gjithnjë kur është përmendur emri yt. Dhe së fundmi, më lejoni t’ju them se, duke qenë se ju do të mbeteni një grua për të cilën zor se do të mundet të fiken zërat e diskutimeve, ashtu siç ka ndodhur që kur nga dor’ e Floberit u ndërtua portreti juaj, një përgjigje do të ishte jo thjesht një kënaqësi, e as një shuarje kureshtjeje, por një ndihmesë që për ju të flitet pa shtuar gjëra të paqena dhe pa ju rënduar për atë që nuk ka qenë kurrë faji juaj.
Me përulje dhe në mirënjohje
Agim
Përgjigje
I nderuar Agim!
Po, të gjitha për sa më shkruani i kam menduar i dashur Agim. (Falmëni, por do t’ju shkruaj shkurt, pasi më duhet të lëviz e koha s’më pret). Por më lejo të të them se ajo që më ndodhi ishte më e fortë se unë. Nuk isha e përgatitur t’i jepja përgjigje asaj që më bënte të ndjehesha vetvetja. Unë vija nga një ëndërr dhe për fatin tim të keq mbeta aty. Nuk mundi të më jepte forcën për të zbritur nga ajo ëndërr as e ëmbla krijesë Berta, për të cilën do të vijoj dënjesjen në çdo botë ku mund të eci, që të më shohin.
E vështirë për një grua Agim të mos mund të shohë të burri i saj njeriun që mund të ecë larg, që mund ta bëjë të fluturojë drejt asaj që s’është por që një burrë ja arrin ta ndërtojë. Dhe për gratë ajo e përtejmja, ajo e pamundura, duhet të qëndrojë në sytë e burrit. Fatkeqësisht Sharli nuk mundi. Më pas, çdo njohje amorale ka vetëm zgjidhje amorale. Nuk ka të bëjë me shoqërinë që nuk kupton. Nuk ka të bëjë as me përgjigjet e pamundura të një të dashuruari. Thjesht duhet që pas rrëzimit të kesh fuqi të ngrihesh. Përndryshe, rruga për në tatëpjetën nuk ka nevojë për shtyrje të tjera, sepse vjen e rrit shpejtësinë e rënies duke të mos lënë të shohësh asgjë me sytë e vërteta. Mua më mjaftoi pafuqia e Sharlit dhe ëndrra ime, për të qenë në një rrugë ku dritat nuk ndizeshin më.
Sa për vajzën, të lutem mos më pyet. Zoti më ndjeftë për atë që s’munda! Nuk do doja, nuk do doja ta lija ashtu….. Falmë o Zot, se asnjë gabim nuk është më i rëndë se sa kthimi i kurrizit ndaj teje dhe ndaj asaj që neve na fal…
(*Personazhi i famshëm i Gustav Flober në roamnin “Zonja Bovari”)
/tesheshi.com/
