Mbrëmjen e së enjtes Saranda qe e detyruar të duronte një koncert të organizuar nga Rilindje Fressh, që zgjati nga ora 22:00 deri në 01:00 me një volum që iu imponua tërë qytetit. Të njëjtën gjë bëri edhe Edi Rama para disa ditësh me një miting shtazëror prej disa orësh.
Pa patur të dhëna, me siguri mund të themi se përveç atyre që e kanë pëlqyer këtë “atmosferë fantastike buzë detit nën tingujt e muzikës së Alban Skënderajt e Mirjam Canit,” siç shprehen organizatorët, (ishte edhe Besa Kokëdhima e cila herëpashere klithte “uuuu” në skenë, Erion Veliaj dhe kandidatët e Sarandës) ka patur plot pleq, foshnja, të sëmurë, njerëz që kanë pasur nevojë për qetësi.
Për të mos tingëlluar utopike në këtë Shqipëri distopike, nuk po merremi me atë kategori që kanë të drejtën e tyre estetike për të mos dëgjuar një muzikë që thjesht nuk u pëlqen. Por vallë, a nuk kanë një grimë njerëzillëk këto qenie sa të mos i dhunojnë në këtë mënyrë njerëzit të cilëve u kërkojnë besimin për t’i qeverisur? Me siguri nuk e kanë.
Sepse me siguri kulturën e nevojshme e kanë, sepse të gjithë kanë parë aq botë sa ta dinë mirë se ç’etikë mbizotëron andej lidhur me zhurmat dhe qetësinë publike. Por për të mos e shpërqendruar çështjen nuk po merremi as me standarde leshi, as me ligjin kundër zhurmave që në fakt ekziston edhe në Shqipëri. Sepse çështja ka të bëjë, në thelb, me njerëzillëkun, madje në atë pikë ku s’ka më vend për fjalë e arsyetim.
Sepse ka një ndërgjegje të thellë njerëzore që fjalët vetëm mund ta kompromentojnë. Nëse do të arsyetonim pse nuk duhet vrarë apo vjedhur, apo për të drejtën e njerëzve për të pasur qetësi në shtëpitë e tyre, kjo do të tregonte një pikë të rrezikshme të degradimit individual apo shoqëror. Ç’mbetet për të thënë kur dhunuesit janë pikërisht ata që duhet t’i mbrojnë njerëzit nga çdo lloj dhunimi?
Që njerëzit që na kërkojnë dhe u japim votën janë një kastë hajdutësh që për më tepër luajnë një lojë majmunësh duke akuzuar njëri-tjetrin për hajdutëri e që për më tepër shumica jonë është pjesë aktive e kësaj loje? Që kjo tashmë është një e vërtetë banale dhe e stërpërsëritur që e dimë dhe e pranojmë të gjithë? Që për rrjedhojë jemi një popull hajdut dhe hipokrit? Që veç kësaj jemi edhe popull mizor, pa mëshirë për të dobëtin dhe pa respekt për veten e për tjetrin? Që për më tepër jemi edhe popull majmun? E kështu me radhë… Ç’mbetet për t’u bërë?
Mund të bëheni kryeministër, siç u bë Edi Rama njëzet vjet pasi i konstatoi të gjitha këto e ca më tepër për shqiptarin, i frymëzuar ndoshta nga shoku i tij që prostituonte në Itali dhe i tregonte se ia vlen barra qiranë, mjaft ta lësh tjetrin të bëjë punën e mendjen ta lësh të fluturojë. Ose mund të kuptoni se cinizmi është detyrimisht autocinizëm dhe t’i shpëtoni me çdo kusht, qoftë edhe duke ia mbathur në ndonjë majë mali a fund lugine.
Nënshkruar nga R.H
