Analiza politike tek ne prej kohësh është kthyer në një “sport” ku komentatorët nuk janë ndjekës të rregullt të zhvillimeve, por thjesht caktohen si “lojtarë” nga kryetarët e partive për të përfaqësuar në panele lojtarët e mëdhenj.
Por, ky lloj sporti nuk është më “qibar” si dikur.
Ashtu si edhe në panelet e emisioneve sportive, ku kryesisht modele apo miss-e flasin për futbollin pa parë kurrë në jetën e tyre një ndeshje 90 minuta, ashtu edhe në politikë sheh përditë “analistë” që për të argumentuar synimin e asaj që duan të mbrojnë, këpusin kopaçe papushim, ani se as kanë kohezion historik e politik, por edhe ecin jashtë shtratit të logjikës dhe dialektikës.
E tillë është edhe legjenda që qarkullon shpesh në media kohët e fundit, sidomos pas 25 qershorit të vitit të shkuar, që për të krijuar një bindje në opinion, kanë hedhur idenë se mandatet e dyta janë të dështuara, pasi ashtu kanë qenë historikisht në Shqipëri.
Një argument të tillë e elaboronte sot edhe Agron Gjekmarkaj.
Për të ardhur tek përfundimi i tij, që dihet nga të gjithë që është pro opozitës apo PD-së, Gjekmarkaj theksonte se mandati i dytë i Ramës po shkon rrokopujë si rrjedhojë dialektike e realitetit politik shqiptar nga viti 1990.
Kush është i moshës nga 45 vjeç e lart, pra që kanë bërë marksizëm në shkollë e di se dialektika ka qenë pjesë thelbësore e filozofisë marksiste-leniniste.
Por historia botërore e ka provuar se dialektika nuk është “instrument” i saktë matës, por si shumë aksesorë të tjerë është përpjekje për të parë perceptimin e rrjedhimeve historike në një vend të caktuar, apo edhe në rrafshin global.
E për të ardhur tek argumenti që shtronte Gjekmarkaj, e në fakt jo vetëm ai, tek “legjenda e mandatit të dytë”, mjafton të bëjmë një renditje të thatë të fakteve historike.
Le të marrim rastin e qeverisë së parë të partisë Demokratike, pra mandatin e dytë pas zgjedhjeve të 26 majit 1996.
Mandati i parë i PD-së, pavarësisht se shumëkush mund ta quajë të suksesshëm(ndoshta shkencërisht ka qenë i tillë) elektoralisht, Sali Berisha dhe Aleksandër Meksi kanë humbur dy betejat politike të mandatit të parë: zgjedhjet lokale të 26 korrikut të vitit 1992 dhe referendumin e Kushtetutës së 6 nëntorit 1994.
Për të ardhur te beteja e 26 majit 1996, edhe pse u fitua nga PD-ja, realisht qeveria që erdhi nga këto zgjedhje nuk e mori legjitimitetin ndërkombëtar, pasi OSBE-ODIHR i quajti zgjedhjet “jo të rregullta”.
PD fitoi zgjedhjet vendore të 20 tetorit 1996, por duhet ditur një fakt, që Sali Berisha atëherë president i Republikës, refuzoi OSBE-ODIHR-in si trupë vëzhguese e zgjedhjeve dhe zgjodhi Këshillin e Europës. Pra Berisha në një farë mënyrë zgjodhi arbitrin.
Ç’do të thotë kjo?
Do të thotë se nuk ishte mandati i dytë i PD-së që mori tatëpjetën, por ky mandat nuk iu njoh si i tillë.
Viti 1997 dihet.
Le të vazhdojmë.
Precedenti i dytë i dy mandatëshit është partia Socialiste e cila fitoi dy palë zgjedhje: 28 qershorin 1997 dhe 21 qershorin 2001.
Lideri i PS-së ishte Fatos Nano në atë kohë. Gjekmarkaj thotë se Nano në mandatin e dytë pësoi deklinën e tij politike.
Në fakt ka ndodhur krejt e kundërta. Mandati i parë ka qenë tmerri politik i Fatos Nanos. E larguan pa bërë asnjë vit në qeverisje. Iku në shtatorin e 1998-s.
Mandati i dytë i PS-së ishte koha e “artë” e liderit historik të partisë Socialiste.
Ishte koha kur rrëzoi në “tuç” përfundimtar Ilir Metën, siguroi “Paktin Historik” me Sali Berishën për Presidentin e Republikës dhe qëndroi në postin e Kryeministrit gati një mandate duke qenë i plotpushtetshëm. Madje qeverisi edhe pa ministra, duke pasur dorë të lirë e të gjatë.
U bë aleat me George W Bush, firmosi Kartën e Atlantikut si paradhomë për hyrje në NATO dhe u ftua në Zyrën Ovale të Shtëpisë së Bardhë.
Emëroi Shpëtim Idrizin Drejtor të Përgjithshëm të Tatimeve dhe më pas Drejtor të Përgjithshëm të Doganave. Fuqizoi Agron Dukën e Lefter Kokën.
Zgjodhi kreun e FSHF-së, krerët e shërbimit sekret, madje edhe kreun e Komitetit Olimpik Shqiptar. Çdokush në shoqëri kishte vulën e Nanos. Privatizoi bankën më të madhe shtetërore në vend dhe të vetmin operator telekomunikativ siç ishte Albtelecom-i.
E mbani mend Rrezart Taçin? Doli mbi ujë në mandatin e dytë të Fatos Nanos. Tom Doshi u bë deputet nga Nano, Paulin Sterkaj gjithashtu, si dhe mjaft emra të njohur “sherifash” lokalë. E trashi zullumin aq shumë sa bënë çmos ndërkombëtarët për ta larguar. Por Nano u bë gati “mbret” që i lidhnin këpucët para kamerave. Të mos flasim për materialin me bollëk të lajmeve të showbiz-it që prodhoi në vetëm pak vjet. Që nga KPD-ja e famshme, martesa, këputja e gishtit etj, etj.
Të vijmë te “Berisha 2”?
Në mandatin e dytë që PD-ja e ndau me LSI-në e Ilir Metës, edhe pse pati goditjet më të forta si nga opozita e fortë prej 68 mandatesh e Edi Ramës, por edhe ndërkombëtarët, Sali Berisha arriti fitoret më të mëdha politike, që nuk i kishte arritur as në vitin 2005 kur u rikthye triumfalisht në pushtet, madje as në 1992-shin kur kishte Meksin që e bezdiste.
Në mandatin e dytë Sali Berisha zgjodhi: President të Republikës njeriun e besuar të tij, anëtarin e kryesisë së PD-së, Bujar Nishanin.
Zgjodhi Adriatik Llallën-Kryeprokuror të Republikës, që siç e nxorën dhe ngjarjet e mëpasme ishte një njeri i afërt i tij. Shkarkoi Bahri Shaqirin si drejtor të SHISH dhe emëroi Visho Ajazi Likën, zv.ministrin e tij si shef të shërbimit sekret.
Emëroi në Gjykatën e Lartë e atë Kushtetuese, si dhe në KLD njerëzit më të afërt, madje u arrit përqëndrimi më i madh në tërë historinë institucionale të gjyqtarëve nga Tropoja.
Pra ku janë “dëmet” e mandatit të dytë? 21 janari?! Ndoshta. Por ai ishte problem menaxhimi, ose mirë me thënë mosmenaxhimi i pushtetit të madh që kishte akumuluar.
Ah, desh harruam. A nuk i mori në mandatin e dytë Sali Berisha rivalit të tij të egër Edi Ramës, bashkinë e Tiranës?
Ja pra që mandatet e dyta nuk kanë qenë të këqija, madje kanë shërbyer për keq sepse duke qenë një stacion final kanë rrëzuar atë pak droje që pushtetarët kanë nga zgjedhësit.
E gjithë kjo renditje aq sa mundet analistike nuk ka qëllim të nxjerrë larg qoftë se edhe mandati i dytë i Edi Ramës do të shkojë si të mëparshmit.
Është thjesht një kujtesë historikë për ata analistë që midenë e marrin për lakmus.
Mideja mund të jetë acide, bazike apo asnjanëse, kurse letra e lakmusit është matës shkencor.
Nëse ajo laget me mjedis acid ajo bëhet e kuqe, e nëse laget në një mjedis bazik bëhet blu…./tesheshi.com/
