Si të ishte një personazh i rëndomtë partiak, nga ata të opozitës që “s’mbushin”, ish-ministri Ylli Manjani ofroi një gjykim të shëmtuar, plot mllef, në tre a katër fraza, ndaj njerëzve të thjeshtë, që sipas tij nuk ngrihen kundër Ramës.
Ai ndërtoi hipotetikisht një dialog, ku i drejtohej dikujt për të reaguar, por ai i kujtonte rrogën, fëmijët, dhe më pas merrte si përgjigje (nga Manjani), etiketimin “legen”. E tha këtë në mënyrën më të shëmtuar, si në formë e si në përmbajtje, duke ia ulur edhe më pikët vetes, edhe pse nuk është në garë pushteti. Por dhe pa këtë, si figurë publike, duhet të kujdeset për të mos rrëshqitur në shfaqje vulgare, siç dhe rrëshqiti.
Tej çedimit etik, Manjani ka dhe një çedim logjik në atë që pretendon, si pothuajse e gjithë opozita, e cila fajëson popullin për jetëgjatësinë e qeverisjes, pra popullin që pret ta çojë në pushtet dhe të cilin e ka në majë të gjuhës si merakun thelbësor politik.
E para, Manjani, si dhe opozita, janë zhytur në sajesa realitetesh – me njeriun që i trembet rrogës për të reaguar – ndërkohë që realiteti me rrogëtarë ka ekzistuar dhe do ekzistojë gjithnjë e jo vetëm në Shqipëri.
E dyta, janë zhytur në vetëgënjeshtra që i bëjnë edhe qesharakë, pos të dështuar, duke besuar se fajin e ka populli e jo ata, një tregues i padrejtësisë në gjykim, që më pas i çon të jenë të padrejtë në shumëçka.
E treta, është gjykim që përcjell frustrim, paaftësi dhe dështim. Ata nuk frymëzojnë dhe ky është një realitet fare i qartë. Pra, nuk është rroga, por janë ata shkaku që njerëzit nuk kanë inspirim për të reaguar.
Fajësimi i popullit është gjëja më e rëndë që po i ndodh opozitës, shprehur së fundi te gjuha e Ylli Manjanit në median e Berishës.
E ka bërë këtë dhe Rama, por në kohë tjetër, me një gjuhë krejt tjetër, krejt origjinale.
“Jemi bërë të kuq si rusët, të verdhë si kinezët dhe të zinj si shqiptarët”, do thoshtë kryeministri i sotëm në fillim të viteve ’90, në nisje të lëvizjes antikomuniste, një frazë që perifrazohej si në elitë e si në popull asokohe. Dhe ishte e tillë që i dha peshë faktoriale si personazh publik, siç i jep peshë politike sot vlerësimi i popullit si i mençur, edhe pse sigurisht s’është gjithëaq i tillë. /tesheshi.com/
