Më 21 shtator 1922, Presidenti i Shteteve të Bashkuara Warren G. Harding nënshkroi Rezolutën Lodge-Fish, duke mbështetur Deklaratën e Balfour-it të vitit 1917 të lëshuar nga qeveria britanike, e cila mbështeti krijimin e një shtëpie kombëtare hebreje në Palestinë.
“Senati dhe Kongresi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës vendosën që të mbështesin krijimin e një shtëpie kombëtare për popullin hebre në Palestinë, me mirëkuptimin e qartë se asgjë nuk duhet të bëhet për të cenuar të drejtat civile dhe fetare të të krishterëve dhe të gjitha komunitetet e tjera johebreje në Palestinë, dhe që vendet e shenjta, ndërtesat dhe vendet fetare në Palestinë të mbrohen në mënyrë adekuate.”
Rezoluta, e prezantuar në qershor nga kongresmeni Hamilton Fish III dhe senatori Henry Cabot Lodge, u miratua unanimisht nga Kongresi pavarësisht lobimit nga Departamenti i Shtetit. Kongresmeni demokrat James A. Gallivan, një mbështetës i fortë i rezolutës, shprehu shpresën se ajo “do të jetë një burim inkurajimi për popullin hebre në luftën e tyre për t’u kthyer në tokën nga e cila u dëbuan me force(kush i dëboi?!)”
Presidenti Harding deklaroi: “Është e pamundur për atë që ka studiuar në shërbim të popullit hebre të shmangë besimin se një ditë do të kthehen në shtëpinë e tyre historike kombëtare dhe atje do të hyjnë në një fazë të re dhe akoma më të madhe të kontributit të tyre në përparimin e njerëzimit”.
Miratimi i rezolutës ishte vendimtar për legjitimimin e sionizmit në komunitetin hebre amerikan, veçanërisht pasi ajo tani kishte “vulën e miratimit” të botës jo-hebreje. Para kësaj, sionizmi kundërshtohej shpesh nga pjesë të komunitetit hebre ortodoks dhe laik.
Deklarata e Balfour-it u përfshi edhe në marrëveshjen që i dha fund Luftës së Parë Botërore dhe më vonë u kodifikua në rezolutat e Lidhjes së Kombeve. /tesheshi.com/
