Nga Ermir Hoxha
Deri tek shfaqja e KOP-it pak kohë para zgjedhjeve të vitit 2005, pakkush e mendonte se PD-ja mund të rivinte në pushtet. Megjithatë sinjalet ishin dhënë disi, falë gjuhës së zbutur të Berishës me ca “mea coulpa” brenda, sidomos ato për tolerimin e piramidave financiare, shkaku që u hoq nga pushteti në një dramë hem politike e hem sociale, siç qe ajo e vitit ’97.
Pas rënies në opozitë, ajo, PD-ja dhe Berisha si lider i saj u përfshin nga një nervozitet politik që i bënë akoma më të pahonepshëm në elektorat duke humbur rregullisht disa palë zgjedhje. E gjitha duke u shoqëruar me gjuhë dhe akte kontraverse. Bëhet fjalë për një 6-7-vitesh, që nga 1997-ta e deri më 2003-shin, me përjashtim të një pauze disamujore nga marrëveshja me Nanon, ku gjuha e Berishës pothuajse i grinte të gjithë, me Nanon në krye sigurisht, duke i demonizuar të gjithë qeverisjen socialiste, me po ato akuza si dhe sot. Edhe atëherë, Nano me shokë ishin mafiozë, vrasës, të lidhur me krimin dhe trafikantë droge. Por krahas konsumimit të pushtetit të socialistëve dhe një ndryshim kursi në gjuhë e lëvizje politike, PD ia arriti asaj që as që mund të mendohej deri para pak kohës, riardhjen në pushtet. Dhe ishte një leksion i qartë se jo akuza por më shumë oferta, kishte qenë vendimtare në fitore, paçka dhe faktorit përçarës të së majtës, si pasojë e ikjes së Metës nga PS dhe daljes më vete si LSI.
Dhe simbol i ofertës, arsyeja pse elektorati nisi të kthente kokën kah PD, ishte krijimi dhe prezantimi i KOP-it. Emra të rinj, diku të panjohur fare, sikurse Lulzim Basha, e diku të afirmuar, që gjithsesi provokonin një fare shprese, një bindje se Berisha e partia e tij ishin tashmë të denja për të udhëhequr.
Sa për akuzat-mal, ato nuk mund të kishin efekt teksa ekonomia kishte një rritje të admirueshme. Leku i madh në xhepat e shqiptarëve, falë remitancave në rritje dhe boom-it të ndërtimit (edhe pak me lek të pisët), nuk mundet të zëvëndësohej nga ndjenja se dikush po abuzonte me pushtetin, pasi ishte një lloj abuzimi deri diku i shpërndarë tek të dy palët në raport me shpërfilljen e ligjit. Ndërkohë, është e provuar dhe dihet se nëse shqiptari është mirë ekonomikisht, pak ia ndjen për të tjerat. Kujtojmë këtu vitet e firmave piramidale, ku nga “leku sheshit”, nuk ia ndenjte askujt për autokratizmin e Berishës. Të gjithë u kujtuan si ai ishte edhe jo-demokrat, sapo humbën paratë.
Edhe situata e sotme duhet gjykuar nën këtë prizëm. Nëse Edi Rama nuk do kishte qëlluar kryeministër në këtë kohe pa-leku, por më shumë se 10 vite më parë, nuk do na ish dikur kaq koti si kryeqeveritar.
Por duke iu rikthyer tezës së akuzë-ofertës, PD duhet të kuptojë se të përqëndruarit totalisht tek akuza, pa e kombinuar atë me ofertën, do e lë për vite të tëra në opozitë. Aq më tepër kur ajo del nga goja e figurave të konsumuara dhe pa asnjë kredit më në opinion.
Gjëja e parë që duhet të kishte bërë Basha në hyrjen e stinës së re parlamentare, duhej të ishte përzgjedhja e një seti emrash nga grupi PD që do ishin pararojë e debateve, pa iu a lënë atë figurave me karakter shvejkian – jo si Shvejku, por si personazhet e tij qesharakë deri në dhimbje. Por për më tepër, duhet të ndërtojë strategjinë e ofertës si primare para akuzës, referuar një mësimi që i ka dhënë e kaluara jo dhe aq e largët. E ka këtë mësim e ka dhe nga mandati i dytë i Ramës, ku oferta e pagëzuar si Rilindje, e cila u ndërtua dhe u promovua mjeshtërisht, ishte më frytdhënëse se akuzat ndak qeverisjes, të cilat tek e fundit gjenden në vetë vetëdijen e elektoratit, pa qenë nevoja fare për ripërsëtitje. Elektorati ofertë nuk ka kurrë, ndërsa akuzë gjithnjë. Ndërsa një forcë politike dallohet pikërisht nga fakti se gjithnjë, më shumë se akuzë është ofertë. Kjo është abc-ja e një partie serioze! /tesheshi.com/
