Ikja nga duart e policëve të një të arrestuari të mërkurën mbrëma, nga ambientet e Komisariatit të Krujës, ka shënuar të tretin rast në 16 vjet, që kur Dritan Dajti ia mbathi nga ambientet e Gjykatës së Tiranës aty nga viti 2003.
Më pas do ishte Stresi para pak vitesh, Arkimend Lushaj i njohur si këngëtar rebel, që do largohej shkathtësisht nga ambientet e Komisariatit nr. 3 ku ishte ndaluar për një vepër penale.
Dhe tashmë vijmë në rastin e Ediron Pulajt, që edhe pse kanë kaluar disa orë nga arratisja e bujshme – pasi iu ka dhënë dhe një dru policëve që e shoqëronin, të cilët tashmë janë ndaluar me akuzën e pakujdesisë – ende nuk është arritur të kapet.
Por duhet thënë se deri më tani që këto lloj arratisjesh përjetohen si reale, në rastin shqiptar një i ngjashëm është parë vetëm në film.
Bëhet fjalë për Debatikun, ku personazhi kryesor, Coli, arrin t’iu ikë xhandarëve italianë për të rendur më pas drejt mësuesit që kishte rënë në kurthin e një spiuni fashist.
Ndryshimi pra nuk është vetëm mes reales dhe virtuales, por dhe mes motivit. Coli nuk iku për lirinë e tij, por të Shqipërisë, sipas fillit ideologjik që shoqëronte fabulën e filmit, duke e paguar në fund më jetë.
Ndërsa të arratisurit reale të kohës sonë, janë krejt tjetërndryshe. Ata nga Coli mund të jenë frymëzuar për metodën, shpirtin kurajoz të djalit çapraz, por sigurisht që nuk bëhet fjalë për ndonjë ideal si motiv për t’ia mbathur. /tesheshi.com/
