Nga Bujar M. Hoxha
Përfaqësuesja shqiptare bëhet gati për rrugën e kthimit. Kombinacionet e rezultateve nuk i kanë hapur një rrugë të re, duke ia mbyllur atë shteg të ngushtë, të çarë me shpirt nëpër dhëmbë.
Mbase më mirë që ndodhi kështu, që ta kujtojmë këtë Europian me një mbyllje të bukur, me atë fitore të jashtëzakonshme ndaj Rumanisë.
Shqipëria do ta niste keq të parin Europian të saj. Por sa keq? Vetëm rreth 20 minuta. Aq do të ishin mjaft për t’i paguar shtrenjtë ca gabime debutuesish, të pashmangshme në kësi rastesh.
Gjithçka më pas do të ishte një kurbë në ngjitje, me një pjesë loje mjaft të mirë ndaj Zvicrës, por të pakonkretizuar me rezultat. Gabimin mund ta kërkojmë te një emër i përveçëm, por kështu do të bënim vetë gabim.
Do të pasonin 90 minuta të zjarrta ndaj Francës, kur të tërë të apasionuarit pas futbollit do të mbeteshin gojëhapur nga një Shqipëri që e prisnin të shkërmoqej brenda pesë minutash. Do ta pësonim në fund, siç ndodh rëndom me skuadrat që nuk kanë traditën e përvojën e duhur.
Për të kulmuar me një fitore historike ndaj Rumanisë. E para ndaj saj në thuajse shtatë dekada. E para në një Europian. Gjithashtu me një gol të parë në veprimtarinë kryesore të futbollit në kontinentin plakë.
E ëmbël do të ishte shpresa më pas, ndërsa sytë qenë hedhur në takimet e tjera, pasi kuqezinjtë e kishin bërë të tyren. Por do të na tradhtonin një nga një. E para Anglia, që do të barazonte atëherë kur duhej të fitonte. Gjermanëve do t’u lidheshin këmbët ndaj irlandezoveriorëve, me vetëm një gol të shënuar. Çudia do të ishte Turqia. Lojtarët, trajneri, i tërë ekipi, po batërdiseshin në vendin e tyre. Aq sa në fotografinë e përfaqësueses pak orë paras ndeshjes me Çekinë, Arda Turan do të fshihte kokën, duke e shprehur hapur mungesën e dëshirës për t’u bërë pjesë e fotografimit, kurse Burak Jëllmaz as që do të bashkohej me të tjerët. E Turqia fiton, por jo aq na duhej ne. Shpëton veten e saj përkohësisht, e i bën gjëmën Shqipërisë.
Më e bukura qe sot, kur kishte një fije shprese se Hungaria mund t’i vinte stërkëmbësin Portugalisë. Dhe në fakt e bën përkohësisht tre herë. Por më tepër ngjan si një lojë me fatin e kombëtares shqiptare, se si një vijimësi normale ndeshjeje. Barazimi i hungarezëve me portugezët i vë vulën eliminimit të Shqipërisë.
Eshtë koha e përgatitjes së çantave. Eshtë koha për t’u kthyer në atdhe. Kaq e pati! Por nuk është koha për ngashërim, por për mbajtje lart të kokës.
Shqipëria ia ka dalë. Ia ka dalë për aq sa ia lejon jorgani t’i shtrijë këmbët. Ia ka dalë, sepse tani nuk do të shihet më si një ekip që ta mundësh është formalitet, si një viktimë, si një underdog, një fjalë e ndeshur aq shpesh në nisje të Europianit në mediat e huaja sportive.
Në shtator nis një sfidë e re, një ëndërr e re. Endrra për t’u kualifikuar për herë të parë në një botëror. Eshtë shumë e vështirë me Italinë e Spanjën në grup. Por më së paku do provojmë. Sado të duket e pamundur, ka një rreze drite në horizont.
Pse të mos jetë një herë e parë dhe dy vite më pas. Një rrugëtim mbaroi, por ëndrra vazhdon. Duhet të vazhdojë! /tesheshi.com/
