1 Prilli, ai i 2013-ës, ka hyrë në historinë e politikës shqiptare si dita e një lidhjes së një aleance të cilësuar si “strategjike”, e cila mundësoi rrëzimin me vote të Berishës. Deri para pak javësh, askush nuk e kishte besuar se Rama e Meta do kryenin një akt pajtimi, ardhur pas një armiqësie të thellë që kishte zënë fill që në 2008-ën me ndryshimet kushtetuese.
U përfol se një “darkë ngjalash” në Lalz, në vilën e Metës, kish përcaktuar ripajtimin mes të dyve, për të bërë të mundur shkuarjen bashkë në zgjedhje përballë Berishës, e kjo teksa LSI qeveriste me Berishën prej katër vitesh, duke e zgjeruar akoma dhe më tepër urinë për pushtet.
Pak ose aspak është analizuar nëse prej asaj aleance fitoi Rama apo Meta, se kujt i interesonte më tepër ai pajtim dhe se në fund kush përfitoi dhe çfarë prej saj.
Patjetër që momenti politik i vendosi që të dy përballë njëri-tjetrin me nga një nevojë jo të vogël të secilit: Ramës për të ardhur në pushtet, e Metës për të qëndruar aty, përfshirë dhe një lloj rehabilitimi në kurriz të kartës morale të hedhur tutje të Ramës.
Siç dihet, militanca socialiste e përjetoi keq atë që ndodhi, mu prej grisjes së kartës morale, por siç u provua, dëshira për të riardhur në pushtet prevaloi mbi atë qibarin politik. E këtu është rasti për të kujtuar se Preç Zogaj, në ato kohë aleat me Ramën, nuk e gëlltiti dot aleancën e re duke zgjedhur të vetlargohet nga Rama, e këtë e bëri dhe me një deklaratë publike.
E sot pas kaq vitesh, është nevoja për të parë te ai pajtim një shah-mat të Ramës, ngjarë i tillë në raport me atë që do ndodhte katër vite më vonë: ridivorcin mes tyre. Është thënë se i pari ka qenë Rama ai i cili i ka kërkuar Metës ripajtim duke lënë pas të shkuarën. Dhe kjo është mëse logjike. Jo më tepër duke dyshuar në potencën e vet elektorale – që të dy, Berishën e Metën i pat mundur në Lokalet e dy viteve më parë – sesa për ta patur fitoren e sigurt e të thellë përballë një Berishe që më rezultat të ngushtë ta merr atë me lehtësi mizore – rasti me Bashën për Tiranën – Rama e ka patur të domosdoshme të bëjë një lëvizje amorale, për ta rehabilituar më pas veten në kohë. E kjo ndodhi pas katër viteve, kur ai, me një kurajo mjeshtërore doli i vetëm në zgjedhje, duke i dhënë shpirt kërkesës për një mandati të dytë në popull me kuazën e “tepsisë”, e cili ngjiti mrekullisht te elektorati. Rezultati, si në rastin e lidhjes në aleancë e si në atë të prishjes së kësaj aleance, kish qenë fantastik.
Në kohë, Rama fitoi duke morrë dy përfitime të mëdha nga shah-mati i tij me Metën: pushtetin dhe votën për reformat e mëdha, përfshirë atë më delikaten, Reformën në Drejtësi. E më tej, edhe lënien e LSI-së jashtë pushtetit, dhimbja më e madhe e saj. Dhe këtë e bëri me një mjeshtër të lëvizjeve politike si Ilir Meta. Ndaj duhet (mirë)kuptuar çakërdisja e LSI-së, me gjuhën e aktet e saj, karshi Ramës. Ka qenë një shah-mat i luajtur mjeshtërisht në kohë! /tesheshi.com/
