Një nga format themelore të dhunës sioniste është refuzimi sionist për të pranuar realitetin dhe historinë arabe të Palestinës. Pikëpamja sioniste bazohet në bindjen se identiteti hebraiko-sionist është qendra dhe kriteri i vetëm i realitetit, prandaj ata i fshijnë plotësisht të gjithë komponentët jo-hebraikë nga perceptimi i tyre për Palestinën, identitetin dhe narrativën e saj historike.
Terrorizmi sionist është një përpjekje për të imponuar me forcë këtë vizion reduksionist të një realiteti kompleks, ku dhuna e armatosur plotësohet nga e ashtuquajtura dhunë perceptuese – mekanizma ideologjikë, simbolikë dhe kulturorë të manipulimit.
Ky lloj dhune nuk bën përjashtim në ideologjitë moderne imperialiste dhe laike, të cilat e shohin të gjithë botën dhe njeriun si material të konsumueshëm. Sionizmi u zhvillua pikërisht në një mjedis të tillë ideologjik: epistemologjitë niçeane, darviniane dhe perandorake, të cilat nuk e njohin të mirën dhe të keqen dhe e reduktojnë botën dhe njerëzit “e tjerë” në mjete përdorimi dhe konsumi.
Karakteristikat e dhunës sioniste
Megjithatë, dhuna sioniste ka edhe karakteristikat e veta specifike, të cilat e bëjnë atë edhe më ekstreme:
– Sionizmi nuk është vetëm një lëvizje koloniale, por një projekt i vendosjes dhe zëvendësimit të popujve. Slogani “një tokë pa popull për një popull pa tokë” nënkupton zbrazjen e plotë të Palestinës nga populli i saj autokton, dhe kjo mund të kryhet vetëm përmes formave më të rënda të dhunës dhe terrorit, si ideologjik ashtu edhe ushtarak.
– Një nga karakteristikat themelore të ideologjive gjithëpërfshirëse laike (si ideologjia sioniste) – të cilat janë imanente dhe organikisht të mbyllura – është se ato përmbajnë qendrën ose referencën e tyre (ose absoluten e tyre) brenda vetes. Një ideologji e tillë formon një sistem të mbyllur që rrotullohet rreth boshtit të vet, duke i atribuuar shenjtëri “vetes” së vet, duke e bërë atë një vend të pranisë “hyjnore” dhe të vërtetës së fshehur, ndërsa në të njëjtën kohë përjashton të gjithë të tjerët (që janë jashtë rrethit të “shenjtërisë”), duke shkelur të drejtat e tyre, duke mohuar vlerën e tyre dhe duke justifikuar shkatërrimin e tyre, sepse – thjesht – ata nuk janë pjesë e hapësirës së shenjtë.
Sionizmi është në të vërtetë një formë e panteizmit laik (zëvendësimi ideologjik i Zotit me identitetin e vet). Pikëpamja sioniste nuk njeh asgjë jashtë identitetit “të shenjtë” hebre. Të gjithë ata që nuk i përkasin këtij “identiteti të shenjtë” bëhen të padëshirueshëm, të dëbuar dhe të shkatërruar.
Brenda këtij kuadri, historitë e Dhiatës së Vjetër për vrasjen, dëbimin dhe shfarosjen e Kananejve dhe popujve të tjerë fitojnë një rol të ri politik – justifikim për gjenocidin dhe spastrimin etnik të palestinezëve. Zoti “bekon dorën e Izraelit” që vret dhe plaçkit, dhe gjithçka që bën populli hebre është “e shenjtë”.
– Sionizmi, si trashëgimtar i “klasës imanente” hebraike (brenda shtresës komplekse “gjeologjike” të historisë hebraike), përfaqëson një ideologji laike (panteiste) që i sheh hebrenjtë si një popull me një marrëdhënie të veçantë, të shenjtë dhe të pazgjidhshme me tokën – Eretz Yisrael (domethënë, Palestina).
Kjo marrëdhënie interpretohet si një lidhje e thellë dhe e brendshme, e cila u jep hebrenjve të drejta absolute mbi tokën. Dhe kjo domosdoshmërisht do të thotë dëbimin e popullsisë indigjene, sepse ata nuk posedojnë një lidhje kaq të shenjtë, imanente, “organike” me tokën, dhe prania e tyre nuk konsiderohet legjitime.
Sionistët kanë ruajtur një ndarje të mprehtë midis “popullit të shenjtë” dhe “të tjerëve” (goyim), gjë që çon në një standard të dyfishtë të plotë. Dhuna kundër “të tjerëve” është e pranueshme, madje e dëshirueshme.
Për shkak të gjithë kësaj, dhuna është bërë një nga kategoritë themelore në perceptimin sionist të realitetit dhe historisë. Sionistët kanë rishkruar atë që e quajnë “histori hebraike”, duke ringjallur elementët paganë dhe panteistë dhe duke theksuar aspektet e saj të dhunshme. Ata e kanë përshkruar popullin hebre në fillimet e tyre si një bashkësi luftëtarësh barinj-pushtues paganë.
Për shembull, mendimtari sionist Micha Josef Berdyczewski (1865-1921), një hebre rus (ukrainas), kujton me nostalgji ditët kur “flamuri hebre u ngrit lart” dhe feston heronjtë luftëtarë midis hebrenjve të parë. Ai vëren se ekziston një rrymë ushtarake në trashëgiminë hebraike, dhe kështu pohon se Rabbi Eliezer theksoi se shpata dhe harku janë zbukurimi i njeriut, dhe se një hebre lejohet t’i mbajë ato edhe në Shabbat.
Ky vizion i militarizuar i historisë reflektohet veçanërisht në thirrjet e Vladimir Jabotinsky-t (1880-1940), udhëheqësit të Sionizmit Revizionist, i cili tha se hebrenjtë duhet të mësojnë të vrasin nga jo-hebrenjtë (goyim). Në një fjalim drejtuar studentëve hebrenj në Vjenë, ai i këshilloi ata: “Mbajeni shpatën, sepse luftimi me shpata nuk është një shpikje gjermane – është trashëgimia e paraardhësve tanë. Tora dhe shpata na kanë zbritur nga qielli.”
Në këtë ideologji, shpata bëhet pothuajse absolute – burimi i ekzistencës dhe i të gjitha fenomeneve. Kjo është arsyeja pse Jabotinsky e hedh poshtë pa hezitim versionin e historisë hebraike të formuar nga rabinët dhe mendimtarët hebrenj, sepse nuk pasqyron frymën militante, militariste që ai dëshiron të krijojë si themel të një identiteti të ri hebre.
Kjo “shpatë e shenjtë” – një simbol i mashkullorisë, pushtetit dhe dhunës – duket se ka qenë një objekt admirimi për të gjithë sionistët, të cilët shpesh shprehnin admirimin dhe magjepsjen e tyre për disiplinën dhe forcën ushtarake prusiane (sigurisht, përpara se e njëjta shpatë prusiane të binte mbi qafën e hebrenjve në Aushvic).
Shkrimet e Theodor Herzl-it janë plot me fjalë admirimi për këtë shpirt ushtarak. Në ditarët e tij, Herzl shkruan me entuziazëm për Bismarkun, i cili, sipas tij, i detyroi gjermanët të zhvillonin një seri luftërash, njëra pas tjetrës, me qëllim që t’i detyronte të bashkoheshin dhe kështu të fillonin historinë e tyre moderne si një shtet i bashkuar. Dhuna ushtarake, për Herzl-in, është i vetmi motor i vërtetë i historisë.
Ai shkruan: “Populli ynë flinte në kohë paqeje dhe në kohë lufte e priti unitetin me entuziazëm.”
Ndërsa shikonte nga dritarja e zyrës së një zyrtari gjerman, Herzl-i dikur pa grupe oficerësh gjermanë duke marshuar me një ecje ushtarake dhe në ditarët e tij shprehu admirimin e tij për këtë pamje, duke i quajtur ata “oficerët e së ardhmes së një Gjermanie të pamposhtur”.
Për më tepër, Herzl-i i shihte këta ushtarë si krijues potencialë të historisë sioniste, pasi ai tregonte për një shtet “që dëshiron të na vërë nën mbrojtjen e tij” – gjë që mund të kuptohet si një aludim për shtetin e militarizuar si aleatin ideal për realizimin e projektit sionist.
Udhëheqësi sionist Nahum Goldmann (1894-1980) gjithashtu këndoi një odë për shpirtin ushtarak prusian në rininë e tij: “Gjermania mishëron parimin e progresit dhe është e sigurt për fitoren. Gjermania do të fitojë dhe shpirti ushtarak do të sundojë botën. Kushdo që dëshiron të vajtojë këtë të vërtetë dhe të shprehë hidhërimin e tij mund ta bëjë këtë, por të përpiqesh ta ndalosh këtë të vërtetë është kokëfortësi dhe një krim kundër gjenialitetit të historisë, i cili vihet në lëvizje nga shpatat dhe tingulli i armëve.”
Menachem Begin (themelues i lëvizjes Herut, më vonë Likud, dhe ish-kryeministër i Izraelit) ndoqi mësuesin e tij Jabotinsky, siç bënë të gjithë sionistët e mëparshëm, në pohimin e rëndësisë së shpatës si motori i historisë. Ai thotë: “Forca e progresit në historinë e botës nuk është paqja, por shpata.”
Është e panevojshme të theksohet se dhuna perceptuese sioniste arrin kulmin në kuptimin e arabëve dhe historisë arabe. Sionistët ose e injoruan plotësisht ekzistencën e arabëve në Palestinë, ose murmuruan për këtë me një ton liberal që fshihte një axhendë gjenocidale.
Kur një nga udhëheqësit sionistë në Kongresin e Parë Sionist në vitin 1897 zbuloi se Palestina nuk ishte një “tokë pa popull” siç kishin pretenduar ata, ai vrapoi te Herzl-i për t’i thënë. Herzl-i e qetësoi duke i thënë: “Kjo do të zgjidhet më vonë”.
Herzl-i e dinte shumë mirë se si “zgjidhen” probleme të tilla në mënyra imperiale, dhe ne e dimë se si u zgjidhën ato në të vërtetë në Palestinë. Sidoqoftë, biseda e vazhdueshme sioniste për shpatën si motori i historisë nuk është një shprehje e dëshirës sioniste për ndonjë aktivitet sportiv të preferuar, por shprehja e një programi të qartë për ndryshimin e realitetit.
“Ligji i Kthimit” – dhuna e Institucionalizuar
Kjo dhunë perceptuese është gurthemeli i perceptimit sionist të vetes, realitetit, historisë dhe “tjetrit”. Dhuna mund të shprehet drejtpërdrejt, por shpesh manifestohet në mënyrë indirekte përmes dhjetëra ligjeve dhe institucioneve.
Për shembull, “Ligji Izraelit i Kthimit” është pikërisht shprehja e një dhune të tillë, pasi i jep çdo hebreu në botë të drejtën për t’u “kthyer” në “Izrael” sa herë që dëshiron, ndërsa në të njëjtën kohë ua mohon këtë të drejtë miliona palestinezëve që janë dëbuar nga Palestina në valë që nga viti 1948.
Edhe pse hebrenjtë në mbarë botën shpesh nuk janë të interesuar të emigrojnë në “Izrael”, ndërsa palestinezët trokasin në derën e tij, në fakt, është një vizion imperialist-sekular epistemologjik që e kthen gjithçka në një mjet: njerëzit – qofshin arabë apo hebrenj, koha – qofshin historitë e komuniteteve hebraike apo historia e Palestinës, dhe hapësira – vetë Palestina.
Terrorizmi sionist që nuk pushon kurrë nuk është gjë tjetër veçse shprehja e një vizioni të rrënjosur thellë që kërkon t’i japë fund historisë, si historisë së diasporës hebraike ashtu edhe historisë së pranisë arabe në Palestinë.
