Lulzim Basha po konsumon 4-vjetëshin e parë në krye të PD-së në opozitë. Pak muaj para zgjedhjeve, të cilat edhe në tregues por edhe në frymë e perceptim të përgjithshëm nuk e llogarisin si fituese për të riardhur në pushtet, pavarësisht performancës përgjithësisht zhgënjyese të Rilindjes, edhe prej përplasjeve të brendshme mes aleatëve, kjo parti pritet të nisë një stinë protestash. Të tilla në fakt ka patur deri para një viti, por që nuk kanë dhënë dot imazhin e një force politike të pjekur për t’u rikthyer në qeverisje. Si shkak për këtë, edhe nga disa zëra të brendshëm në PD, jepet stili drejtues i kryetarit Basha, të cilit i mungon aftësia për të qenë bindës e frymëzues.
Por si ka qenë 4-vjetëshi i Bashës krahasuar me atë të Ramës në vitet 2005-2009, kur ky i fundit morri drejtimin e PS-së pas largimit të Nanos. Pothuajse asnjë ngjashmëri, siç nuk ngjajnë edhe në rrugëtimin e tyre politik, por as dhe në tipologji, karakteriale e politike bashkë.
Ndërsa ligjërimi i Bashës, dhe përgjithësisht i PD-së, diktuar nga Berisha, u fokusua që në ditët e para të të qënit në opozitë drejt pushtetit, në rastin e Ramës ndodhi e kundërta. Kryetari i ri i PS-së e la deri diku rehat Berishën që të zbatonte programin e tij qeverisës, duke u fokusua më tepër tek debati i brendshëm, tek reformimi i PS-së. Dhe kjo çoi në rrjedhje jo të pakta. Mjaft të thuhet se prej erës Rama në PS, dukshëm anti-nanoiste, u krijua PSV-91, e përbërë nga një grusht nanoistësh klasikë në radhët e së majtës.
Po ashtu, Rama me vetëdije të plotë dhe pa e fshehur, denoncoi qeverisjen e paraardhësit të tij, duke e konsideruar mbi të gjitha si shkaktarin kryesor të rikthimit në pushtet të Berishës, pra rehabilitimin politik të këtij të fundit. Ndërsa me Bashën kjo as që është llogaritur të ndodhë.
Kreu i ri demokrat, një investim i Berishës që kur hyri në selinë blu e deri kur iu dha partia në dorëzim, vazhdon ta ketë paraardhësin e tij një udhërrëfyes politik të panegociueshëm.
Nga ana tjetër, Rama ka shprehur deri diku vlerësim për tre vitet e para të qeverisjes së Berishës, ndërsa një gjë e tillë as që mund të mendohet nga Basha apo ndonjë zë tjetër në PD. Madje nervi opozitar i PS-së nis të aktivizohet disi pas Gardecit, gjë për të cilën Rama gjykohej si i dobët, i fjetur, pa grintë të fuqishme opozitare, një gjykim që u ndih dhe nga dora që i rrahu mbi shpatulla Berishës, pasditen e Gërdecit në ambientet e Spitalit Ushtarak.
Gjithashtu, ndërsa Rama i afrohej zgjedhjeve të 2009-së duke prezantuar platforma dhe programe tej tryezave të kufizuara, Basha po i mëshon më tepër denoncimit të qeverisjes, ku modeli i tij qeverisës ofrohet vetëm frazeologjikisht nëpërmjet shprehjeve shtampë, plot populizëm brenda.
Por ajo çka është më kryesorja, duke iu kthyer qasjes së tyre ndaj lidërve respektivë, paraardhës në drejtimin e partive, nëse në rastin e Ramës imazhi i Nanos pothuajse u sfumua tërësisht, tek Basha duket se Berisha është ende aty – që në fakt është – e që në rast të një fitorje të PD-së në zgjedhje, ngjan sikur nuk do ishte Basha kryeministër, por sërish Berisha. /tesheshi.com/
