Shfaqja e deputeti opozitar Ervin Salianji me tymuese në dorë duke e lëshuar atë në sallën e parlamentit, është një tjetër provë e mitit të gënjeshtërt mbi të rinjtë që duhet të zëvëndësojnë të vjetrit në politikë, si dhe provë gjithashtu e një “sëmundjeje infektive” në PD që kush rreshtohet verbërisht me Berishën do sillet se s’bën si ai, verbërisht, edhe nëse para angazhimit politik ka qenë diç simpatik në etikë dhe në mendim.
Por më i pabesueshëm te Salianji, siç dhe te Berisha, i cili u fut në politikë me aureolën e një mjeku human e njeriu të lexuar deri në nivel intelektuali, për të degraduar në vite në një figurë vulgare, është fakti se ai vjen nga mësimdhënia universitare, pra është pedagog. Duke parë Salianjin në politikë, se si e ka profilizuar veten, në nivelet më të rëndomta të mundshme, e ke të vështirë të imagjinosh veten si student duke marrë leksione prej tij. Për ta bërë më ilustrues këtë papërputhshmëri të tij mes dy aktivitetesh, jetës universitare dhe asaj politike, po marrim për ndihmë një figurë publike si Fitim Zekthi, komentator politik, ish-gazetar prej vitesh, gjithashtu mësimdhënës universitar. Zekthi po ashtu ka vitet e fundit edhe një angazhim politik në PD, gjithsesi ende periferik dhe jo qendror, duke qenë anëtar kryesie i PD-së zyrtare. Por ku e bëjnë diferencën këto dy emra?
Kur ti dëgjon Salianjin në ligjërim apo sjellje politike, nuk sheh askund ndonjë shenjë profesorllëku të tij. Ai i cili do të të thoshte se ky është pedagog, do e shihje me dyshimin nëse po bën shaka.
Salianji është mishërim i asgjëse mençurore dhe i shumëçkaje vulgare në politike, duke u marrë dhe me sajesa përgjimesh.
E kundërta me Fitim Zekthin, i cili është ndër të rrallët e studiove të debateve politike, nëse mos i vetmi, nga i cili diç mëson: një histori, një precedent, një citat, një emër. Pra, ajo çfarë thotë është në sinkron me të qënit leksiondhënës universitar, pasi çdo argument përpiqet ta ketë me referenca nga politikëbërja botërore në vite. Është tipiku i njeriut të lexuar prej të cilit t’i përfiton në aspekt të një edukimi apo kulturimi politik. Krahasimisht përballë Zekthit, edhe pse nuk është ende një figurë politike klasike, ata që janë të tillë dhe jo vetëm Salianji, ngjajnë super të rëndomtë.
Dhe për t’iu rikthyer fenomenit Berisha, siç ky i fundit ka treguar kontrastin e thellë të njeriut politik me atë etik – doktor dhe leximtar librash – e njëjta gjë, i njëjti paradoks shfaqet dhe te ushtarët e tij politikë, të cilëve iu zhbëhen diplomat, librat e lexuar apo doktoraturat, mu prej rreshtimit politik dhe që i çon deri në vdekje etike dhe intelekti. /tesheshi.com/
