Rasti “Lela” është shndërruar në simbol të reagimit policor orët e prishjes së godinës së vjetër të TK, ku nuk mund të mos vihet re dhe një lloj vaniteti, tej protagonizmit gazetaresk të shtuar, për të qenë me patjetër prodhues lajmi. Kjo u pa dhe te vetëulja e pantollonave live në skenën e TOB-it përballë Ramës, për të treguar, sipas tij, plagët e dhunës së pretenduar policore.
E, duke u marrë me gjestin e natyrës kontraverse të Lelës, askush, madje as Rama vetë, nuk u përqëndrua pikërisht te plaga, ajo fizike në krah të gjurit të djathtë, një njollë e vockël së paku nga televizori, se prej nga kishte ardhur; nga goditje klasike policore, siç me shkop gome, gushta e shqelma, apo ishte thjesht një gërvishitje nga kërleshja fizike me policinë, në tentativën e kësaj të fundit për t’ja neutralizuar ndërhyrjet rebeluese po karshi policisë.
Se fjala vjen, Lela nuk tregoi hematoma, qartazi duke mos i patur në fytyrë, ose në ndonë pjesë të trupit, siç në rastin kur dikush, më saktë femër, pretendon se është përdhunuar nën akte dhune. Pos kësaj, në deklarimin e parë të Lelës pas daljes nga Komisariati, ai vetë tha që policët “ishin sjellë mirë” aty brenda dhe hall më të madh në ato momente pati humbjen e një biçiklete të shtrenjtë dhe të shenjtë për të, që më pas edhe ajo u gjet.
Krahas kësaj, ndaj krerëve të vetë protestës, Budinajve apo Neritan Liçajt, nuk u pa të ushtrohej dhunë.
Ndërsa sa i përket skenës së njohur tashmë të ndërhyrjes ndaj tij nga ana e efektivëve policore, ka dy lexime: njëri njerëzor e tjetri ligjor, paçka statusit që gëzon personi në fjalë, pra gazetar ose thjesht qytetar. Në të parën, në atë njerëzor, padyshim që çdokush ndihet ligsht për incidente të tilla dhe që një ndjejnë empatie vëritet te ai që është poshtë “thundrës” policore. Kjo, pa u marrë në konsideratë konteksti, thënë ndryshe, arsyeja policore për atë gjest. Së këndejmi më pas kalojmë te pjesa ligjore, ku sentimentet nuk vlejnë më. Ligji ka tjetër gjuhë, dhe parë në kontekst, ajo skenë e tjera të ngjashme me të ato orë, kanë qenë të pashmangshme. Kështu do kishin qenë në çdo vend nëse arsyeja do ishte e njëjtë. Sepse duhet thënë dhe ajo tjetrë, që grupimi i cili bërë mburrojë njerëzore për më shumë se dy vite te TK, pra kundër prishjes, i dërgonte shtetit, edhe ligjit gjithashtu, mesazhe sfiduese të tipit “provoje po ta mbajti”, “afroju ta shohim…”, “po të presim…” dhe ishte një grupim që pothuajse e kishte humbur gjithë natyrën artistike të çështjes, e pos kësaj, asnjë prej emrave “artistë” aty nuk është ikonik. Do ishte krejt ndryshe, nëse ata kërkonin këmbëngulësisht dialog e kjo nuk iu ofrohej.
Për kujtesë, diçka e ngjashme ka patur si pasojë një humbje jete në historinë e protestave të pas-komunizmit. Fjala është për Lirak Bejkon, ish-të përsekutuarin e vetëflijuar pas injorimit total iu Berisha një grupimi ish-të burgosurish politikë, mes të cilëve ishte dhe Bejko i ndjerë. Ata kërkonin thjesht të uleshin me qeverinë, edhe nëse kërkesat e tyre ishin absurde. E politikisht, edhe sikur vërtet ata ishin diversantë politikë me grevën e tyre të urisë, siç Berisha protestonte, në emër të çarmatosjes politike do ia vlente të ulej. E bëri këtë Rama me studentët, ku pikërisht, reagimi me gadishmërinë për të ulur, e nxorri në fund triumfues përballë asaj vale e mase të frikshme rebeluese. Berisha s’e bëri, e për ironi, s’e ka bërë as me protestën e parë kundër tij, që po ashtu për ironi fati, ka qenë e ish-të përndjekurve politikë. Ishte viti 1993 dhe Berisha i nxorri zhangazi nga vendi ku ishin ngujuar. Për hir të së vërtetës, s’e bëri këtë pak kohë më vonë, kur u ballafaqua me protestën e dytë dhe tjetër të ashpër, atë të familjeve kuksiane që humbën prona nga Liqeni i Fierzës. U dërgoi Pjetër Arbnorin të negocionte, misionin që ky i fundit e kreu më së miri në uljen e tensionit. /tesheshi.com/
