Nga Bujar M. Hoxha
Harta e futbollit të Superligës ka një tjetër emër të shtuar në të: Korabi i Peshkopisë do të luajë në nivelin elitar sezonin e ardhshëm. Pas Kukësit, Tërbunit, Laçit, i vjen radha Korabit të përjetojë ngjitjen në Superligë mes ekipeve të verilindjes së vendit.
Për të gjithë ata që jetojnë sot në atë qytet është një moment gëzimi. Ekipi i tyre do të luajë pak muaj më vonë ndaj Tiranës, Partizanit, Skënderbeut, Vllaznisë e Teutës. Është njësoj sikur t’u vinte Barcelona për të luajtur.
Për të gjithë ata që nuk jetojnë sot në atë qytet është një moment pikëllimi. Pak prej tyre i njohin lojtarët e sotëm, një pjesë e të cilëve nuk janë as dibranë. Pak e dinë se si luan Korabi, ku e ka pikën e fortë e ku e ka pikën e dobët. Është brengosje, sepse Korabi nuk u bë pjesë e skuadrave elitare pikërisht atëherë kur kishte vetë një ekip elitar.
Tridhjetë vite të shkuara Peshkopia ishte një tjetër qytet, me të tjerë njerëz, me tjetër ekip futbolli, me tjetër histori sportive. Qyteti i blirit kishte volejbollin e femrave, me një skuadër nga më të mirat në Shqipëri, kishte mundjen, shahun, qitjen, alpinizmin. Për të mos përmendur turin çiklistik, që si pikëmbërritje kishte dhe Peshkopinë, ku kanë kaluar finishin çiklistët më të mirë në historinë e këtij sporti.
Por ekipi i futbollit nuk mundi të ngjitej në Kategorinë e Parë asokohe, mes viteve ’80 e ’90 të shekullit të shkuar. Herë nuk e deshi fati, e herë nuk e deshi politika, edhe pse Korabi njihej si një prej skuadrave më simpatike të asaj periudhe.
Me një sistem zinxhir të shkëlqyer, duke filluar nga futbolli në shkolla e më tej, vitet ’80 do të
formësonin një Korab të jashtëzakonshëm, me cilësi të jashtëzakonshme. Një futboll për t’u pasur zili luhej në 90 minuta. Taktik në thelb, futbolli dibran i atyre viteve do të krenohej me teknikën e një futbollisti që rrallë ndeshej në fushat tona. Fama e Shpëtim Toskës i kishte kaluar caqet e një qyteti provincial, edhe pse karriera e tij qe kufizuar vetëm në Peshkopi për shkak të luftës së klasave. Fatmirësisht, Zoti i kishte dhënë një talent fenomenal, por, fatkeqësisht, ai mbante në shpinë vulën e të deklasuarit! Më i miri futbollist që kishte parë historia e Korabit do të shquhej për goditjet e tij fatale. Goditjet e lira ishin mjeshtëri e tij, përpos një intuite të pabesueshme në skemat sulmuese e në finalizim.
Brilant në triblime, i vetmi triblim që ai nuk mundi ta bënte dot qe ndaj fatit!
Dani, Kodra, Shehu, Hoxha, Prençi, Toçi, Melani, Elezi, Bardulla, Qoku, Lazimi e Vraniçi ishin mes futbollistëve ku brezat ia linin vendin njëri-tjetrit, për të përmendur vetëm një pjesë prej tyre.
Sharra, Takaj, Idrizi e Armadhi do të ishin mes më të spikaturve nga të ashtuquajturit “jabanxhinj” që kontribuonin për Korabin. Ku një vend të posaçëm zinte Konçi, një futbollist me vizion të pakrahasuesueshëm. Të pasuar nga Sallaku, Deliallisi, Fiore e Mërgjyshi.
Për të mos harruar më të fundit talent të dalë prej asaj shkolle dibrane futbolli, Mahir Halilin, që më vonë do të luante për ekipet e kryeqytetit, për të provuar dhe bluzën e përfaqësueses.
Bexhet Shehu e Sabri Abdiu do ta drejtonin ekipin ndër vite, me zhurmëmadhin e shpirtndezësin Islam Kosova që i bënte të gjitha, trajnerin e gjyqtarin, tifozin e polemizuesin.
Do ta provonin forcën e Korabit ekipet me emër të asaj kohe. Një mundësi që jepej në ndeshjet e Kupës së Republikës, ku luhej mes borës, shiut e erës së acartë.
Por Korabi qe i destinuar të mos ngjitej aty ku e meritonte. Diku do ta pësonte prej mungesës së eksperiencës e emocioneve të tepërta, e diku do të duhej t’i bindej vullnetit të pushtetarit.
Për t’u shkërmoqur dalëngadalë… Bashkë me qytetarët që nisën ta linin vendlindjen, nisi të zbehej dhe ëndrra e futbollit. Korabi do të provonte fundin, për t’u ngjitur në majë vetëm dje, kur dhe zyrtarizoi mbërritjen në Superligë.
Por ëndrra nuk u bë kurrë njëmend realitet. Në çdo pikëpamje, ekipi i sotëm nuk ngjan aspak me atë atëbotë. Edhe pse askush nuk ua heq të drejtën këtyre lojtarëve e tifozëve të festojnë.
Drejtësia është vënë, por është një drejtësi që nuk vlen, së paku për nostalgjikët e asaj kohe.
Jo shumë kohë më parë do të mbyllte sytë e do të ikte nga kjo jetë në Peshkopi ai që asokohe thërritej “Vila”. Shumë do ta kenë provuar vite më parë tërheqjen e veshit prej tij, Mensur Jorganxhiut, për një hyrje në fushë, për një top të goditur. Shumë e mbajnë mend atë të nxitonte për të vizuar fushën, për të ngritur tabelën e ndërrimit të lojtarëve, duke u kujdesur për gjithçka. Nuk ishte lojtari, por sinonimi i asaj kohe, mirëmbajtësi i gjithçkaje që kishte lidhje me terrenin sportiv.
Me ikjen e tij i është vënë kapaku Korabit të romantikëve.
Ky është tjetër Korab! Megjithatë, suksese! /tesheshi.com/
