Shumë shpesh Huda Khayti duhet të ndërpresë intervistën teksa komunikon në telefon…sepse bombat po bien vazhdimisht ndërsa ajo përpiqet të shpjegojë situatën në Idlib
“Do t’ju thërras përsëri”, thotë kreu i Qendrës së Grave Idlib. Ajo duhet të gjejë një vend të sigurt sa më shpejt të jetë e mundur, ose të paktën një që ajo mendon se është e sigurt. Shumë herë në ditë. Pas disa orësh, ajo kthehet dhe thotë se është e padëmtuar.
“E tillë është jeta në Idlib, në qytet dhe në të gjithë rajonin. Për vite me rradhë. Nuk ka siguri këtu për askënd. Por unë jam i lidhur mirë në rrjet,” thotë kjo 40-vjeçare siriane, e cili jeton në Idlib që prej vitit 2018.
“Ne kemi një lloj sistemi paralajmërimi të hershëm për bomba, mund t’i kuptojmë ato dhe ndërkohë të nuhasim se ku do të bien”. Shumë banorë duket se kanë zhvilluar shqisën e shtatë prej bombave.
Në pranverën e vitit 2018, Huda Khayti erdhi në Idlib. Në atë kohë, opozita demokratike dhe grupet kryengritëse njësoj erdhën në provincën Idlib, duke ikur nga përndjekja e regjimit të Asadit. “Unë kurrë nuk kam qenë më parë në Idlib. Nuk e dija se çfarë po më priste këtu, “thotë ajo. Por ajo e dinte që Asadi, me ndihmën e Rusisë dhe Iranit, herët a vonë do të përpiqej të pushtonte fortesën e fundit rebele në Siri.
Huda Khayti kaloi tërë jetën e saj në Douma. Ajo u rrit atje, duke studiuar letërsinë franceze në Damask. Revolucioni i saj personal filloi para luftës së vitit 2011, rrëfen ajo. Shumë kohë më parë, ajo u bë e vetëdijshme për masën në të cilën regjimi Bashar al-Asad po kufizonte të drejtat e grave dhe persekutonte popullsinë e vet.
Ajo themeloi tre qendra të grave në Guta-n Lindore dhe informoi gratë e tjera për dhunën ndaj grave, të drejtat e grave, kurset e ndihmës së parë dhe kurset e anglishtes me gratë e tjera. Të gjitha qendrat e grave në Guta lindore u bombarduan. Një nga koleget e Huda-s dhe fëmija i saj u vranë. Edhe vëllai i Huda-s u vra. Ishte një përvojë e tmerrshme për të.
Gjashtë motrat, një vëlla dhe prindërit e Huda-s janë në vendet e tjera – Kanada dhe Turqi. Vetëm disa të afërm të saj janë në Damask, por ajo nuk ka kontakt me ta.
“Nuk mund të kthehem në Damask. Jam i sigurt se jam në listë të zezë, “thotë ajo. Për shkak se Huda Khayti ka qenë për revolucion që në fillim, kundër Asadit, ajo dëshiron një ndryshim të qeverisë, një Siri demokratike. Revolucioni forcoi vetëdijen e saj për të drejtat e qytetarëve dhe autonominë e grave. “Unë besoj me vendosmëri se ishte e drejtë të ngrihesh dhe të protestosh,” thotë ajo.
Vetëm në Idlib
Në vitin 2018, Huda erdhi e vetme në Idlib. Prindërit dhe vëllai i saj tashmë ishin strehuar në Turqi. “Doja të qëndroja në Siri. Doja të vijnë në Idlib. Këtu është mesatarja e shoqërisë siriane. Të internuarit nga Homsi, Halepi, Guta Lindore, por edhe nga Idlib. Për tre muaj, u përpoqa të kuptoj se çfarë u duheshin njerëzve. Dhe unë arrita të fitoja besimin e tyre”.
Me ndihmën e “Medico International” ajo themeloi Qendrën për Mbështetje dhe Fuqizim të Gruas. Përsëri ai ofron kurse të ndryshme së bashku me gra nga rajoni.
Kjo është veçanërisht e vështirë për gratë në luftë. Situata ekonomike është katastrofike, shumë janë të traumatizuara, dhe shumë kanë përjetuar dhunë. Ka mungesë të kujdesit mjekësor, pothuajse asnjë shkollë, dhe shumë gra i mësojnë fëmijët e tyre në shtëpi. Anglisht, për shembull. Gratë gjithashtu mund të mësojnë këtë gjuhë në Qendër.
“Këtu nuk ka jetë të përditshme normale, në çdo moment mund të fillojë një bombardim i ri”, thotë ajo.
Dëshirë për prindërit
Për Huda-n, revolucioni vazhdon, pavarësisht se ku është. “Unë jam këtu sepse jam i bindur se kam të drejtë. Unë dua të luftoj për Sirinë ashtu siç ëndërroj, ”përsërit shpesh ajo.
Huda Khayti nuk u martua, pra nuk ka fëmijë. “Unë jam vetëm përgjegjëse për jetën time,” thotë ajo, “por më mungojnë prindërit.”
Ajo shpesh kujton babanë e saj duke e lutur që të mos shkonte në Idlib, nga frika se mund të vritet ashtu si vëllai i saj.
Ai shpreson që Rusia dhe Turqia ende mund të bien dakord dhe Asad nuk do ta pushtojë Idlibin. Një takim i planifikuar i katër vendeve – Turqisë, Rusisë, Gjermanisë dhe Francës, aktualisht nuk dihet. Sepse konfliktet mbi Idlib po përshkallëzohen çdo ditë. Dhe për njerëzit, situata është gjithnjë e më e padurueshme.
“Nëse Asad pushton Idlibin, mua do të më duhet të shkoj në një kamp refugjatësh në kufirin me Turqinë dhe të përpiqem të kaloj kufirin,” thotë ajo. Për një gjë është e qartë për të: “Unë mund të jetoj me këto bomba që na bien, por nuk mund të jetoj me Asadin që ka kontrollin mbi ne këtu në Idlib.” /tesheshi.com/
