Palët libiane në konflikt kanë njoftuar se po pajtohen për një armëpushim humanitar për shkak të pandemisë së koronavirusit. Por përhapja e virusit nuk është padyshim arsyeja se pse Hafter ra dakord për armëpushimin kaq shpejt.
Hafter u ka rezistuar ashpër thirrjeve nga aleatët dhe mentorët e tij për të pranuar armëpushim, dhe tani papritmas vendosi të hiqte uniformën e tij ushtarake dhe të luante një paqebërës duke kërkuar një armëpushim humanitar. Fakti është, megjithatë, se kjo thirrje vjen pas një dështimi tjetër të forcave të tij për të pushtuar Tripolin me një ofensivë ushtarake. Në sulmin e fundit të pasuksesshëm në Tripoli jugor, sipas njoftimeve të mediave, 24 prej ushtarëve të tij u vranë.
Por, pavarësisht deklaratës së Hafterit për një armëpushim humanitar, vërehet se forcat e tij sulmuan Ain Zara, një vend në jug të Tripolit, vetëm gjashtë orë pas këtij njoftimi. Ndërsa qeveria e njohur ndërkombëtarisht njoftoi se forcat e saj kishin kapur një anije që transportonte karburant avionësh për Hafterin.
Nga pikëpamja politike, afrimi i fundit ruso-turk në Idlib, ku ata kanë ndaluar luftimet dhe kanë krijuar zona të sigurta, ka të ngjarë të detyrojë Haftarin që të pranojë armëpushimin shpejt, nga frika e një marrëveshjeje tjetër ruso-turke të paralajmëruar kohët e fundit nga Presidenti Erdogan.
Përkundër qasjes agresive militariste që karakterizon këtë gjeneral libian, Haftar nuk ngurron të marrë pjesë në të gjitha nismat ndërkombëtare duke e promovuar veten në Libi si një njeri i paqes dhe zgjidhjes, ndërkohë që regullisht hedh poshtë iniciativat ose shkel marrëveshjet e arritura.
Ndërsa të gjitha nismat politike deri më tani përfunduan të dështuara, Evropa dukej se nuk ka zgjidhje tjetër veçse të injorojë konfliktin ushtarak, me shpresën se fituesi do të imponojë legjitimitet politik.
Nga pikëpamja perëndimore, Haftar mbetet njeriu më i fuqishëm i Libisë, duke zotëruar një ushtri prej 60,000 luftëtarësh, të cilët mbi të gjitha janë besnikë ndaj tij, ndërsa qeveria e Tripolit krenohet me milicitë besnike ndaj udhëheqësve të saj. Këto milici kishin luftuar më parë me njëri-tjetrin në Tripoli duke përdorur artileri të rëndë, duke e bërë kryeministrin Saraj, të duket si një njeri me fuqi të pamjaftueshme në sytë e udhëheqësve evropianë. Ekziston shqetësimi midis aktorëve ndërkombëtarë se këto milici do të përplasen përsëri nëse arrijnë të mposhtin Haftarin.
Nga ana tjetër, kriza në marrëdhëniet midis forcave të Sarajit dhe forcave të Haftarit qëndron në faktin se Saraj nuk kundërshton përfshirjen e islamistëve në qeveri dhe procesin politik që synojnë sigurimin e stabilitetit – të cilin e pranojnë Algjeria dhe Tunizia – por jo Haftari dhe vendet e tij mbështetëse, të cilët nuk duan të lënë asnjë mundësi që Islami politik të sundojë përsëri vendet arabe.
Më parë, faktorët ndërkombëtarë kanë organizuar vazhdimisht bisedime midis Sarajit dhe Hafterit për të rënë dakord për një iniciativë, për të ndarë fuqitë dhe për të caktuar një datë të referendumit për kushtetutën dhe zgjedhjet parlamentare dhe presidenciale, por negociatat gjithmonë janë rrëzuar.
Libia ka qenë skena e një krize të thellë politike dhe të sigurisë që nga 2011, kur u vra Muammar Gaddafi. Që atëherë, ka pasur qeveri paralele me seli në Tripoli dhe Tobruk, të cilat kanë parlamente dhe forca të armatosura.
Forcat e Haftarit kanë sulmuar Tripolin që nga prilli, me më shumë se një mijë të vrarë dhe 5,500 të plagosur në përleshjet në kryeqytetin libian deri më tani. /tesheshi.com/
