Nga Gjon Neçaj
Aleksandër Peci, komandoja shqiptare që “vdiq dhe u ringjall” nga media tre vjet më parë, vijon jetën e tij normale. Ka lënë pas atë çfarë i ndodhi ato ditë shkurti të 2012-ës, ka krijuar familje, e ka një fëmijë që i lutet që tjetër herë të mos shkojë në Afganistan. 
Në pasditen e 20 shkurtit 2012, një lajm i shkurtër, tragjik, dhënë nga gjitha mediat, do ishte tejet tronditës familjen Peci, e sidomos për Jak Markun, të zotin e shtëpisë, si dhe për gruan e tij Mrikë Peci, pasi i biri i tyre, Aleksandri, nëntetari 24-vjeçar i trupave paqeruajtëse shqiptare në Afganistan, kishte ndërruar jetë në një spital ushtarak të komandës ISAF.
Më parë se ai kishte ndërruar jetë komandanti i tij, Feti Vogli. Kishte ndodhur kjo gjatë një shkëmbimi zjarri me policë vendas.
Familjarët hapen dyert e mortit për të pritur ngushëllimet, por që një fat nga qielli bëri që evlati i tyre të “ringjallej”: Aleksandër Peci nuk kishte vdekur. Lajmi ishte dhënë gabim. Ai ishte gjallë, rëndë sigurisht, por që mund të mbijetonte siç dhe ndodhi më vonë.
Dhe tashmë, ai vendos të rrëfejë diçka për veten. Thotë se ka lindur në Lekbibaj të Tropojës më 26 shtator 1998. Ishte ende në shkollën 8-vjeçare, kur prindërit e tij largohen nga vendlindja për në Tiranë, në kërkim të një jete më të mirë. Jaku, babai i tij, atje në vendlindje nuk i përballonte nevojat ekonomike të familje së tij, gjithnjë në rritje. Në Bathore, me mund e djersë ndërtuan një banesë. Ai, Aleksandri, djali i dytë i Jakut, vazhdoi shkollën e mesme, duke patur gjithnjë dëshirë që të punonte në organet e rendit.
“Pasioni për armën e policisë, më lindi që në vitin 1997, kur isha vetëm 9 vjeç. Një ditë, kur sapo kishim mbaruar mësimin, na afrohet një polic i veshur me unformë me automatikun në krah, por ndërkohë ne u trembëm. Ai kuptoi qëndrimin tonë, na mori me të mirë sikur të ishim fëmijët e tij dhe na tha se kishte ardhur që të na mbronte nga njerëzit keqbërës. Aty krijova përshtypjen pozitive se polici është njeri i mirë, se mbron jetën tonë.”
Sapo mbaroi shkollimin e mesëm të përgjithshëm në vendbanimin e ri, Bathore të Tiranës, në vitin 2011, inkuadrohet si pjesëtar i forcave speciale, detyrë e cila e çoi në Afganistan, atje pra ku “vdiq dhe u ringjall.” Këtë detyrë vijon ta ushtrojë dhe tani, i bindur se detyrën e komandos në vendin e largët e ka kryer me nder.
Ai nënvizon dhe një detaj që e nxiti të niset dy herë në misione të rëndësishme paqeruajtëse, por edhe të rrezikshme:
“Të parët tanë nga krahina ime, Nikaj Mertur, kanë kaluar vite të tëra nizam në Turqi, ku dhe shumë prej tyre nuk janë kthyer gjallë, duke lënë prindërit, fëmijët dhe nuset e reja duke pritur, por kanë shërbyer me nder. Ndaj edhe unë kisha vendosur të vë në provë vetveten. Besoj se ia kam dalë”.
“Por shpesh vajza ime e vogël me droje më thotë: “bab, mos sko tjetel helë në Aganistan…”
/tesheshi.com/
