1 prilli në Shqipëri, prej katër vitesh nuk është vetëm “dita e gënjeshtrave”, ajo është dhe dita e iluzionit të madh se një ribashkim mes Ramës dhe Metës do mund t’i jepte një kahje tjetër Shqipërisë.
Politikisht, kjo është dhe dita kur kredoja morale u sfidua deri dhe turpshëm nga aritmetika e numrave.
Deri në mars të 2013-ës, Rama kishte arritur realisht të ndërtonte një “aleancë me popullin”, diccka vërtet patetike në të thënë, por që në dy vitet e fundit të opozitës së PS-së ishte bërë mëse reale.
Pavarësisht mandatit të grabitur të Tiranës, PS kishte arritur ta mundte paq PD-në dhe LSI-në në zgjedhjet lokale të 2011-ës në shkallë vendi, një tregues se mund të arrinte ta bënte një gjë të tillë dhe në zgjedhjet e përgjithshme të 2013-ës, duke e eliminuar përfundimisht “tumorin malinj” të politikës shqiptare, LSI-në.
Më pas nuk dihet se kush e joshi i pari shoqi-shoqin, për t’u pajtuar dhe lidhur aleancë, Meta-Ramën apo Rama- Metën; por ka gjasë që të jetë e para. Që do të thotë se pasi Meta e ka nuhatur një fitore të Ramës pa të, gjë që e cconte drejt falimentit, e ka tunduar ish-mikun e urryer drejt një epoke të re, ku ai, edhe në pushtet do ishte sërish, por mbi të gjitha do rehabilitohej si njeri e forcë e diskretituar, nën hijen e Rilindjes. Dhe sot, nëse bëhet një bilanc se kush fitoi nga ajo aleancë e 1 prillit, padyshim që rezultati favorizues shkon për Metën. Në katër vjet, ata kanë arritur të ringrihen, më shumë se Shqipëria ende në zgrip, e përballë një PS-je tek e cila përplaset i gjithë zhgënjimi e pakënqësia e katër viteve.
Vëreni se cc’absurd, ccfarë ccmendurie, cc’faliment moral: LSI ka ish-drejtorin e saj njeriun më të kërkuar në Shqipëri të akuzuar ndërkombëtarisht për trafik droge me epitetin “Eskobari i Ballkanit”, Klemend Balilin, e kjo as që e bën me turp, as që e tund vendit; përkundrazi, ka një revansh delirant për të imponuar pushtet e diktat politik në të gjitha format, deri në vetëshpalljen si një forcë që pas 18 qershorit mund të jetë dhe e para. Jemi të dënuar për ta besuar se kjo mund të ndodhë, për gjithë arsyet që u cekën pak më sipër.
Katër vjet pas 1 prillit, ja ku jemi sot me një Rilindje të rrënuar dhe LSI të fuqizuar. Do ndodhte kjo gjersa Rama vendosi ta sikteriste tej kartën morale për t’iu qasur asaj politike.
Kur u vendos për aleancën e re Rama – Meta, e quajtur ndryshe edhe si strategjike, në bazën socialiste ra zia.
Ishte ajo që më instiktin e saj e përjetoi si ccnderim atë që po bënte kryetari. Ndërsa lart në qendër, i larguari i pari do ishte Precc Zogaj, njeriu që në emër të kredos morale nuk pranoi të ishte pjesë e një pazari që shembte ccdo ngrehinë morali të ngritur deri atë cast, jo pa mund, jo pa vuajtje, deri dhe me gjak, sicc ishte 21 janari.
Por ca zëra analistësh që shikonin tek aleanca e rilidhur Rama – Meta kohët e arta 2000 – 2001 me të parin kryebashkiak e të dytin kryeministër që ia hapte qesen e fondeve për t’ia ndryshuar fytyrën kryeqytetit, arritën ta zbusnin zemërimin socialist duke injektuar iluzionin e një të djeshme që do ishte e nesërme.\
E sotmja është një përgënjeshtrim i kësaj dhe afirmim i faktit se nëse i qasesh një pushteti pa moral, nuk ka gjasë t’i ndryshosh fytyrën vendit e zbardhur faqen tënde.
Tashmë, Rama bart mëkatin historik që jo vetëm ia hoqi elektoratit të majtë mundësinë për ta ndëshkuar LSI-në për një katërvjetësh zullum në aleancë me PD-në, gjë për të cilën Zogaj u largua at’botë, porse e vetmja që u rilind në katër vite është LSI-ja e jo Shqipëria! /tesheshi.com/
