Kanë kaluar pesë vjet që nga persekutimi i pakicës myslimane Rohinja dhe shpërngulja e tyre me forcë nga shtëpitë e tyre në Mianmar.
Aktualisht, rreth 140,000 prej tyre jetojnë në kampet ku u dërguan në kufirin me Bangladeshin.
Ata mbetën atje pas spastrimit etnik nga bandat budiste dhe policia birmaneze në fshatrat në provincën Rakhine, pasi fshatrat e tyre u rrafshuan me tokë, shkruan The Economist.
Në fillim të raportit, gazeta vë në dukje se masakra e vitit 2012 hapi rrugën për gjakderdhje edhe më të madhe pesë vjet më vonë, kur forcat birmaneze të sigurisë filluan një fushatë vrasjesh masive, përdhunimesh dhe zjarrvëniesh në veri të Rakhine në vitin 2017.
Kombet e Bashkuara e cilësuan atë si gjenocid.
“Kampi modern i përqendrimit”
Pothuajse 750,000 rohinja kanë ikur në Bangladesh, ku jetojnë në kampin më të madh të refugjatëve në botë.
Sipas OKB-së, rohinjat kanë jetuar në kushte të vështira për një dekadë pas shpërthimit të zemërimit të vitit 2012 dhe pesë vjet që nga gjenocidi i vitit 2017.
Gazeta tha se lëvizja në Bangladesh siguroi pak lehtësim në fillim, por qeveria e Bangladeshit i konsideroi refugjatët si një barrë.
Dhuna është përhapur në kampe, kryesisht e kryer nga forcat qeveritare të sigurisë.
Pavarësisht se në cilën anë të kufirit ndodhen rohinjat sot, përvoja e tyre është e njëjtë: uria, mjerimi dhe jeta e rrethuar me tela me gjemba.
Aktualisht, një e pesta e rohinjave që mbeten në Mianmar jetojnë në atë që grupi lobues Fortify Rights i quan “kampet moderne të përqendrimit”, të cilat fillimisht ishin projektuar të zgjasin vetëm dy vjet, shton The Economist.
Shumë prej tyre janë prekur nga musonet dhe përmbytjet gjatë dekadës së fundit.
“Jeta në kampe, më e keqe se burgu”
Këto kushte duken të llogaritura se çojnë në “vdekjen e ngadaltë” të rohinjave, thotë OKB-ja, pasi numri i tyre në Mianmar ka rënë ndjeshëm.
Për sa kohë që ushtria birmaneze është në pushtet, sipas The Economist, situata e rohinjave-ve nuk ka gjasa të ndryshojë.
“Jeta në kampe është më e keqe se burgu,” thotë Mohammed, i cili tani jeton në një kamp jashtë Sitëe.
Të paktën të burgosurit e dinë kohëzgjatjen e dënimit të tyre, ndërsa rohinjat nuk e dinë nëse do të lirohen ndonjëherë.
Edhe nëse do të ndodhte kjo, shumë nuk do të kishin një shtëpi ku të ktheheshin, pasi policia rrënoi shtëpitë e tyre shumë kohë më parë dhe ua shiti tokën kompanive, duke e bërë më të lehtë heqjen edhe të gjurmës së fundit të këtij grupi të rrezikuar. /tesheshi.com/
