Eshtë ndër të ato të paktat raste në kombëtaren shqiptare, kur një futbollist, pasi nuk grumbullohet më për një kohë nga trajneri, telefonohet për t’u rikthyer sërish. Kështu ka ndodhur së fundi me Jahmir Hykën, i cili, i kontaktuar nga krahu i djathtë i De Biasit, zëvëndwstrajneri Tramezzani, i thuhet që duhet të marrë rrugën drejt Shqipërisë për t’iu bashkuar sërish skuadrës kuqezi. E tani, ai, është në sfidën e madhe: që të bindë se e ka merituar rikthimin në kombëtaren, e cila tashmë, pas përvojës në europianin e Francës, shihet me sy tjetër dhe ka tjetër çmim, tjetër prestigj. Shkurt e thjesht, Hyka u përgjigjet disa pyetjeve në lidhje me këtë kthesë suprizuese në karrierën e tij…
E kishit pritur kthimin në Kombëtare?
Po. Ishte ajo bindja se kam akoma shumë për të dhënë, e cila ma mbajti gjallë shpresën se po, do jemi sërish tek kuqezinjtë.
Dhe si e përjetuat telefonatën e Tramezzanit?
Sigurisht që me shumë kënaqësi. Ishte si të thuash, realizimi i asaj për të cilën kisha shpresuar dhe besuar.
Megjithatë, në Francë munguat…dhe mos patët dhe ju hatërmbetje me De Biasin siç disa futbollistë të tjerë?
Sigurisht që do të doja të isha në Francë. Dhe sigurisht që nuk e përjetova mirë. Por nuk jam i hatërmbetur. Jam i keqardhur. Nuk ka vend për hatërmbetje. De Biasi e di vetë se ç’bën dhe unë kam besim që ai bën më të mirën, pavarësisht se është njerëzore që ne të ndihemi keq në një moment. Ja, ai më ftoi sërish që të luajë për Kombëtaren.
Dhe çfarë mendoni se ndikoi?
Padyshim që një sezon i mirë nga ana ime. Ishte një 7-golësh që bindi.
Mendoni se nuk e keni dhënë akoma atë që mundet të jepni në Kombëtare?
Unë jam në kulmin e karrierës. Nuk jam në perëndim të saj. Dhe sigurisht që nuk e kam dhënë ende atë që unë e posedoj dhe besoj që e jap në fushën e lojës. Dhe De Biasi e nuhat këtë, e kupton.
Si ju duket rruga drejt Rusisë?
E vështirë, shumë e vështirë nga ajo drejt Francës. Jemi në një grup me skuadra pretendente që mund ta fitojnë botërorin. Por ama jemi më të avantazhuar në planin psikologjik. Pas europianit, ne tashmë mundemi, pa frikë, të synojmë dhe pretendojmë, edhe nëse përballemi me të mëdhenj.
Të luash me një botëror, duhet të jetë diçka rrënqethëse…
Është një ëndërr, një ëndërr që kam dëshirë ta përjetoj si realitet. Nuk është thjesht vetëm çështje e një përjetimi personal, për të thënë që unë do luaj ose që kam luajtur në një botëror, por që dhe ne, shqiptarët do luajmë në një botëror. Dhe në këtë pikë jam sa futbollist aq edhe shqiptar.
Kombëtarja shqiptare, në përbërje të saj është dhe prurje nga habitati zviceran, aty ku tashmë luani dhe ju prej disa sezonesh. A mund të thuhet që është dhe një shkollë?
Të luash në Zvicër është një përvojë ku ke ç’fiton. Si kudo dhe aty është një investim i ndërsjelltë. Futbolli zviceran, sa u ka dhënë shqiptarëve, po aq dhe u ka marrë atyre nga talenti. Dhe tani jemi në fazën ku dhe Zvicra po faktorizohet fuqishëm në futbollin europian. Që do të thotë se dhe aty ka një shkollë tashmë…
Bisedoi: Ermir Hoxha – /tesheshi.com/
