Fundi i çdo procesi zgjedhor në Shqipëri, është rasti ku më shumë se kurrë del në pah miti i shqiptarit që nuk e “lëshon armën nga dora”. Në 25 vite pluralizëm, asnjëherë nuk ka ndodhur që një forcë politike ta pranojë humbjen me zë të plotë, e aq më pak ta urojë kundërshtarin, së paku në publik. Edhe në rastet kur humbja është pranuar, ajo nuk është artikuluar në mënyrë të troçtë, por është lënë e nënkuptuar. Si ilustrim shërben fakti i aktit të dorëheqjes së Nanos pas zgjedhjeve të përgjithshme të vitit 2005 e të Berishës pas atyre të vitit 2013. Por dhe në këtë rast të fundit, PD-ja nisi të pretendonte pas disa ditësh se votat ishin marrë nëpërmjet krimit. Siç po shihet, edhe për zgjedhjet e orëve të fundit në Dibër, nuk do kemi pranim humbjeje nga ana e humbësit. Edhe pse kandidati Shehu nuk është prononcuar, partia e tij ka zgjedhur denoncimin e procesit.
Por le të bëjmë një retrospektivë të proceseve kryesore zgjedhore në pluralizëm.
Zgjedhjet parlamentare e 31 marsit: Fiton Partia e Punës. PD e pranon humbjen në heshtje, e më shumë duke i pëshpëritur ca ankesa; ndërkohë që një pjesë e elektoratit reagon me nervozitet, derisa ndodh incidenti i rëndë i Shkodrës me katër të vdekur.
22 mars 1992: PD fiton pastër e qartë. PP pranon humbjen, por pa urim kortezial.
Referendumi për Kushtetutën, 6 nëntor 1994: Fiton e majta, PD pranon humbjen pas bëzajtur. Më tej asgjë.
26 maji 1996: Këtu hapet një faqe tjetër historie. Themelohet kontestimi i zgjedhjeve si institucion, siç themelohet gjithashtu edhe manipulimi i tyre. PS braktis procesin në orët e pasdites me pretendimin për manipulime, komisionerët e PD-së të mbetur vetëm nisin mbushjen e kutive. PS-ja zgjedh më pas të protestojë në rrugë, ndërkohë që merr dhe mbështetje ndërkombëtare.
Zgjedhjet lokale 5 muaj më pas, 20 tetor 1996: PD fiton pastër, PS-ja hesht.
Zgjedhjet e parakohshme të 28 qershorit, 1997: fiton PS, PD-ja e quan “fitore kallashnikovit”
Zgjedhjet e 2001-shit: fiton PS-ja, PD-ja nuk rresht së denoncuari rastet e manipulimeve. Ishin si të thuash “26 maji” i kthyer nga ana tjetër.
Lokalet e 2003-shit: fiton PS-ja, por Spartak Ngjela nuk pranon humbjen përballë Edi Ramës në Tiranë dhe proteston përballë KQZ-së.
Zgjedhjet e 2005-ës: Fiton PD-ja, PS pranon humbjen, Nano jep dorëheqjen. Nuk bëhet fjalë për urim kortezial, por së paku ish-kryesocialisti e njëherësh kryeministër, lë shije të mirë duke ia lënë Berishës dosjet e punëve gati mbi tavolinën qeveritare.
Lokalet e 2007-ës: Fiton PS-ja dhe Rama në Tiranë, por Berisha bën një lloj përllogaritjeje që e nxjerr Shqipërinë blu.
2009-ta, zgjedhjet e përgjithshme: PD fiton me një avancë të lehtë e të diskutueshme, por që më pas e vijon pushtetin me ndihmën e LSI-së. Rama nuk pranon të japë dorëheqje; nis denoncimin e kutive duke kërkuar hapjen e tyre.
Lokalet 2011-të: Fiton pastër PS, PD bën sikur nuk ka ndodhur gjë, por zgjedh të investohet me Ristanin tek humbja e Edi Ramës, së cilës i gëzohet si një fitore historike.
2013-ta: Fiton koalicioni i Rilindjes. PD pranon humbjen, Berisha jep dorëheqjen, por pas disa ditësh nis artikulimi i “krimit” si arsye për rezultatin.
Lokalet 2015-të: PS fiton sërish, PD nuk komenton shumë dhe e kalon si diçka rutinë.
Por a ka patur ndonjë rast ku është uruar rivali, pra kur humbësi është treguar “europian” me fituesin?
Po. Dhe kjo ka ndodhur pas zgjedhjeve të vitit 2005, kur Agron Duka, atëherë ministër i Bujqësisë në qeverinë e Nanos dhe kandidat në Shijak, i uroi në publik fitoren rivalit demokrat, të ndjerit Sokol Olldashi.
Pra, mund të thuhet se Agron Duka është i vetmi politikan gjer më sot që ka aplikuar standartin perëndimor të etikës politike për ta uruar kundërshtarin në rast humbjeje.
Dhe “rekordin” e tij nuk po e thyen askush. /tesheshi.com/
