Oktavian Augusti, perandori i parë i Romës, pas vdekjes së Çezarit dhe shkatërrimit të republikës së konsujve, thoshte se nëse do të sundosh sa më gjatë, duhet të shpikësh festa dhe të argëtosh popullin.
Një maksimë që u bë një tekst bazik “at literam” e çdo pushteti në botë si Princi i Machiavelli-t, apo protokollet e fshehta të sionëve dhe Rotschildëve që sundimin dhe pushtetin e konsideruan gjithmonë një mekanizëm manipulimi, dhe jo një sistem që përfaqëson dhe shërben.
Këtë kanë pasur në mend këshilltarët dinakë të Fatos Nanos në vitin 2004 kur kryeministri i futur në mes nga lëvizja “Nano ik!” e Sali Berishës, “Mjaft”-i i Edi Ramës e Erion Velisë, si dhe “furia” e LSI-së së sapokrijuar të Ilir Metës, u duk se gjeti një “ilaç” për të bërë me vete sadopak popull.
Për të krijuar “çadrën” e tij të Agora-s greke që kurrë nuk ka qenë një demokraci përfaqësuese, por vetëm grumbullim lobesh e zejtarësh.
Në atë kohë, i rrethuar nga disa elbasanllinj në stafin e tij që nga Ylli Dylgjeri por “in primus” kryebashkiaku që duket ka lindur në këtë post, “lala” Qazim Sejdini i këshilluan Fatos Nanos të bëjë festë kombëtare, pra pushim, një kremtim pagan që në Elbasan ka metaforën e një ëmbëlsire që gatuhet me miell misri dhe gruri bashkë, pra një recetë hibride, që emrin e ka ballakume.
Nano nuk ishte shumë entuziast por Lala i Elbasanit e siguroi që njerëzit rast duan të dynden e të mblidhen, të shkojnë në pikniqe, ngarkojnë rraqet nëpër makina, shtëpi e katandi, të vegjël e të mëdhenj, e të hajgarosen në një rit që quhet festë, por që njerëzit heqin picirin: kryesisht fëmijët që tronditen nga lodhja, gratë që merren me fëmijët dhe gatimet pafund, kurse burrat shtrohen me të pirë duke sfiduar tmerrshëm mirësinë dhe të gjitha begatitë që Zoti u ka falur njerëzve.
Megjithatë që të kthehemi në temë, jemi në vitin 2004, qeveria mori vendim që të festohet zyrtarisht, pra të jetë ditë pushimi për administratën se të tjerët pushim e kanë, Dita e Verës-14 Marsi.
Elbasani dhe Tirana u kthyen në çadra dhe panaire ambulantësh. Si në festat e komunizmit të Brigadave Partizane, njerëzit u dyndën në bulevardin “Dëshmorët e Kombit”, kurse ata që kishin më luks u “zhytën” në Elbasan.
Qofte pa fund dhe petulla të gatura në mes të pluhurit, lokalet që skuqnin ç’të mundnin vetëm e vetëm që të kënaqnin turmën që “perandori” në fuqi donte ta bënte për vete.
Dhe pikërisht këtu, Fatos Nano pësoi dhe tikun e humbjes së racionalizimit, ku siç thonë bashkëpunëtorët e tij, besoi vërtet se do t’i mundte të gjithë: po po, edhe Ramën, edhe Metën edhe Berishën. Me një të rënë të votës në 3 korrikun e 2005-ës.
Nejse, Nano humbi por festa e ditës së Verës mbeti sërish pushim. Edhe Sali Berisha, kryeministri që kishte famën si punëtor e njihte teorinë e Oltavian Augustit për argëtimin e turmave. Elbasani u kthye në një kult pagan i harlisjes dhe absurdit kolektiv. i thurej lavde një gjëje që siç thotë Zoti në Kur’an: “As nuk të bën dëm e as dobi”.
Por ata, të pushtetshmit duan të duken pikërisht në këtë çmenduri kolektive, si “mbretër të kaosit”. Njerëzit që sytë u janë errur nga paarsyeja shohin gjithçka si turmë, si frenezi. Ku ka humbur gjëja më normale; sensi i masës!
Edhe Edi Rama për 4 vjet bëri të njëjtën gjë si Berisha në tetë. E këta harrojnë se më 15 mars njerëzit kthehen në pikën zero, kur u del pija.
Para dy vitesh Sigmar Gabriel, sot zv.kancelar i Gjermanisë, kur drejtonte dikasterin e Ekonomisë hodhi një propozim që duheshin hequr disa ditë pushimi sepse janë shumë dhe humbet ekonomia.
Në fakt Gjermania ka dy herë më pak festa se ne. Dhe i hoqëm. Kurse ne..
/tesheshi.com/
