Holli i Pallatit të Kongreseve plot, me atë që mund të quhet edhe elita shqiptare. Të pispillosur, a thënë më seriozisht të veshur chic, si në një ballo me maska, janë ulur ose ende në këmbë, në pritje që të…thirret ezani!
Është iftari i shtruar nga kryeministri.
Në pasdrekën e Fiter Bajramit të vitit 2006-të, në xhamitë e Tiranës do mbërrinte një kartolinë, marrë nga duart besimtarësh, në të cilën iu urohej festa e tyre e asaj dite me një verset kur’anor (“Dhe pas vështirësisë vjen lehtësimi”). Jua dërgonte kryetari i Bashkisë, Edi Rama. Ç’prej atëherë, në mënyrë të vetëdijshme ose jo, për mpleksje rrethanash apo thjesht për dëshirë a trill personal, nga Rama në këtë rast, një aspekt tjetër i jetës islame do dilte jashtë xhamisë për t’u bërë gjithëshoqëror: iftaret. I dedikohet pikërisht kjo pushtetit të majtë, që vit pas viti e ktheu në rit ritin e mbylljes organike të agjerimit në Ramazan, duke e bërë madje dhe më të huajin ndaj Islamit, për të mos thënë ateistin, që të shijojë iftar(!).
E hasje këtë panoramë, ndoshta më unikja edhe në nivel botëror në një Ramazan, te
iftari i së martës mbrëma shtruar nga kryeministri te Pallati i Kongresve. Së paku deri më tani, nuk haset gjëkundi ajo që bën i pari i qeverisjes shqiptare: shkrin në një, brenda një hapësire të ngushtë, besimtarin klasik, edhe atë më mjekër dy pëllëmbë e takie(lloj festeje në kokë), me atë që është botë larg besimit apo Islamit. Që të dy shijojnë iftar!
E bën këtë edhe me një monitor të madh para thirrjes së ezanit, ku 1300 të ftuarve në vaktin me kumt qiellor, iu shfaq një speciale mbi agjerimin. Më pas vjen fjalimi, me një ndërthurrje të ligjërimit klerikal islam e atij botëkuptimor individual, me kryefjalë besimin, Islamin, patjetër dhe agjerimin e iftarin. Vërtet unike, askund nuk ndodh.
Patjetër që ka prej atyre besimtarëve, ose dhe drejtuesve fetarë në jetën islame, që mund ta shohin vëngër këtë lloj risie politike apo shoqërore, të mësuar me një mënyrë tradicionale e ortodokse iftaresh, si rit ekskluziv agjeruesish, brenda hapësirës me sinore të qarta të jetës fetare. Por në finale po ndodh ajo që, terma deri dje fetarë, posaçërisht islamë, të huaj për elitat apo shoqërinë, ardhur nga një shkretim fetar si pasojë e ateizmit të diktuar nga ish-regjimi komunist, po bëhen familjarë dhe për më të largëtit për ta. Iftari është një prej tyre. Edhe namazi gjithashtu. Dhe Ramës i duhet njohur kjo meritë. Së paku në këtë kuptim apo këndvështrim, ai po shfaqet si një hoxhë me një aftësi të spikatur për të mos i lënë pa argument ata që – si një urim i përzemërt Ramazani, mospatçin fatin e zi ta kenë përballjen me Zotin si pabesimtarë në botën tjetër duke pretenduar se nuk e dinin të vërtetën, Islamin, kur tw pyeten se cila qe feja e tyre nw atw botw dhe Profeti qw ndoqwn. Vlen kjo dhe për Ramën vetë, krahas meritës që kjo e vërtetë u ka ardhur dhe nga Rama! /tesheshi.com/
