“Një parullë e tillë antisportive dhe raciste është edhe një fyerje për korifenjtë e futbollit shqiptar që nderuan fanellën e ekipit tonë kombëtar duke patur kombësinë greke. Sidoqoftë këto ngjarje të izoluara duhet të na shërbejnë si një këmbanë alarmi për të parandaluar dhe frenuar që në gjenezë pasojat e gjuhës së urrejtjes mes popujve tanë” – ishte fraza e presidentit Meta, në reagimin e tij mbi atë që u shfaq në shkallët e stadiumit në përballjen mes Partizanit dhe Skënderbeut.
Është kjo një ndër qëndrimet më “me zemër e ndërgjeje” të një figure politike si Meta, me një ligjërim zakonisht skematik e dogmatik, e cila ka një të vërtetë të madhe brenda, e që i bën me turp ideatorët e asaj banderole. Për paradoks, si dhe për fat të keq njëherësh, ajo gjendej te tifozeria e Partizanit, ku bash në historinë e këtij klubi gjenden dhe dy prej legjendave të futbollit nga radhët e minoritetit, të cilët i ka patur në mendje Meta kur e ka ujdisur reagimin e tij, duke përfshirë këtë detaj akuzues ndaj atyre që e shpalosën atë mesazh urrejtje ndaj fqinjit, sado që prej këtij të fundit, nga segmente të caktuara politike e shoqërore kjo është diçka e zakonshme.
Ata janë Panajot Pano (më pas dhe i biri Ledio Pano), si dhe Lefter Millo. Që të dy luajtën me Partizanin dhe bënë historinë me këtë ekip, e gjithashtu me përfaqsuesen shqiptare nën ngjyrat kuq e zi. Panajot Pano, me origjinë nga Lefteherori, fshat minoritar në Delvinë, konsiderohet njëherësh dhe si më i mirë i futbollit shqiptar të çdo kohe, po aq sa Loro Boriçi apo Refik Resnja.
Ndërkohë, Lefter Millo (në foton kryesore të shkrimit), ishte një derviçanas, kryeqendër e minoritetit në jug, që shkëlqeu në vitet ’80-të, në fillim te Luftëtari, e më pas te Partizani e sigurisht te Kombëtarja shqiptare. Pas viteve ’90-të u zhvendos në Greqi, ku dhe humbi jetën në një aksident tragjik. Më pas, traditën e tyre do e përcillte një tjetër minoritar, gjithashtu me kombëtaren shqiptare, Arjan Xhumba.
Ky realitet, e paraqet atë lloj tifozerie që e bëri atë proçkë në stadium, më së paku injorante e më së shumti kontraverse deri në marrëzi.
FSHF që me të drejtë ka reaguar më pas, duke paralajmëruar dhe penalitete, duhej të kishte reaguar duke e ndërprerë ndeshjen deri në heqjen e saj banderole me gjuhë urrejtje, e cila më tepër se fqinjin – sado me problem në këtë pikë – fyen një traditë te vetë Partizanit e futbollit shqiptar. Për çfarë shërben një vëzhgues i FSHF-së në fushë, nëse nuk shërben dhe për këtë gjë? /tesheshi.com/
