Nga Ylli Pata
Ka varfëri, por ka dhe humanizëm. Ka grykësi, por ka dhe fisnkëri. Dhe kur na duket se e keqja rretherrotull është bërë dominante, shfaqen disa akte mirësie që e mbajnë gjithsesi një shoqëri në ekuilibër që mos rëndojë andej nga mund të thyejë qafën si pasojë e egoizmit individual. Kështu, në Kavajë, këshilltari bashkiak Sulejman Rustemi, është angazhuar së fundi me një fushatë të quajtur “Nda kafshatën”, e ngjashme me “Fundjavën ndryshe” të dyshes Hoxholli-Hajdari, por që siç thotë, e ka nisur më herët këtë fushatë, e sigurisht pa patur aspak lidhje kjo me të qënit këshilltar, pra në një prej korridoreve të politikës. Dhe siç e do puna për të qenë modest në këtë sipërmarrje humane, po modeste është dhe një intervistë e shkurtër e dhënë prej tij, që ka drojen e atij njeriu që më shumë se fjala kërkon t’i flet puna, ajo që bën, kontributi që jep me trup e zemër….
Keni startuar një fushatë të quajtur “Nda kafshatën”. Dhe më e natyrshmja është t’u pyesim se ç’qe ajo indicie fillestare?
Fillimisht e quajtëm “një bukë falas” që ka startuar para disa muajsh, në fillim të korrikut 2015-të, mirëpo përderisa ka funksionuar edhe si një fazë eksperimentale nuk e kemi publikuar masivisht. Muaj më vonë, në nëntor, menduam me bashkëpunëtorët të ngrejmë një furrë buke për të ulur koston projektit. Dhe kështu kemi funksionuar deri para dy ditësh deri sa u vendos që projekti të përfshijë edhe rrogëtarët e thjeshtë dhe e emërtuam: “Nda kafshatën”
Një fushatë të ngjashme prej muajsh po e praktikojnë dhe dy miq nga Tirana, Ilir Hoxholli dhe Arbër Hajdari, pra më “Fundjavën ndryshe”. A mos keni patur dhe nga ai model një ngacmim?
E thash më lart që ky projekt ka filluar në korrik në formatin që ne kemi, ndërsa modelin e Ilirit dhe Arbërit kemi vite që e zbatojmë në Kavajë. Por nuk i kemi kushtuar vëmendje publicitetit.
Një akt human si ky rreh në dy drejtime: t’u mbush barkun me bukë të uriturve, si dhe të përçojë një moral të caktuar në shoqëri, atë të ndihmës ndaj të vobektëve. Kush ju ngacmon më tepër nga të dyja?
Jetojmë në një periudhë kur njerëzimi i shndërruar në një pyll me shkurre, po bëhet nga dita në ditë si një kafshë e uritur që synon ta gëlltisë çdo gjallesë e të njënjtës familje. Këtu vjen një pasthirrmë e ndërgjegjes njerëzore që duhet ndajmë mirësitë ashtu si hidhërimet bashkërisht. Jo vetëm duke mbushur barkun me bukë, gjë që është vendimtare për ekzistencën fizike, por edhe duke treguar dhe vërtetuar faktin se ende ka shpresë në shoqërinë që jetojmë, ka ende mirësi, ka ende shpirtdlirësi. Kështu që shkojnë bashkë.
Praktikisht si do veproni, me ç’skemë? Ku do i merrni ushqimet dhe ku do i shpërndani?
Fillimisht, bashkë me personin që dëshiron të kontribuojë bëjmë një vizitë në shtëpinë e planifikuar që të përfshihet në projekt, ku vetë donatori është sheh nga afër gjendjen e familjes së propozuar, ku si fillim i dërgojmë ushqime të ndryshme (këto ditë kemi pasur edhe bujarinë që të dërgojmë në çdo familje të vizituar një pako të madhe me makarona të dhuruara nga fabrika e makaronave në Kavajë). Nëse donatori bie dakort, ne i dërgojmë çdo ditë në shtëpi bukë të mjaftueshme për të ngrënë një familje. Kjo zgjat një muaj deri në një vit për çdo ditë.
Përmenda ushqimet, por besoj se ndihmesa nuk ndalet vetëm tek e ngrëna apo jo?
Ushqimet janë periodike, ndërsa buka është ditore në shtëpi. Natyrisht projekti është vetëm 7 muajsh. Ka ende kohë për të zbuluar detajet që janë të alternuara midis sociales dhe njerëzores. Por në në kohën e duhur.
Ju jeni njëherësh dhe këshlltar bashkiak. Por mund të ndodh që, ndërsa angazhoheni vullnetarisht me veprimtari humane, nuk e bëni detyrën tuaj politike siç duhet, gjë që mund të viktimizojë njerëz e shtresa të ndryshme. Si duhet shmangur ky paradoks?
Unë nuk e përziej politikën me humanizmin. Gjithësecila prej tyre ka vendin e vet. Nëse do të kishte ndodhur kjo prej viteve të gjata të veprimtarisë në fushën e humanizmit dhe komunikimit që kam me njerëz çdo ditë, do të sfidoja çdo individ që merret me politikë në Kavajë.
Kush ishin të parët që ndihmuat dhe çfarë u dhatë?
Personalisht kam debulesë për fëmijët jetim dhe komunitetin e nëpërkëmbur egjiptian. Kështu që projekti startoi një familje me jetimë një nga komuniteti egjiptian, dy nga banorët e qytetit dhe një nga banorët e zonës rurale. Natyrisht vizita e parë shoëroheje me bukë, ushqime të ndryshme dhe një pako të madhe makaronash.
Megjithatë ka një rrezik dhe kjo punë: atë se shumë njerëz, edhe pse të varfër, do jetojnë me idenë se dikush do vjen t’i ushqejë, t’u sigurojë një strehë. Problem është që dhe si t’u injektosh dëshirën për të punuar, për ta siguruar jetesën me djersë të ballit, siç i thonë, pasi kjo u jep dhe dinjitet. A do punoni paralelisht dhe për këtë lloj morali?
Jo nuk ka rrezik. Ne synojmë familje që me të vërtetë e mertojnë. Ata që nuk trokasin askund. Synojmë ata që i luten Zotit e nuk e nxijnë faqen si shumë syresh. Sot përshembull vizituam një familje me 7 fëmijë, 4 djemë e 3 vajza. Fëmija më i madh ishte vajza 17 vjeçe, të tjerët të gjithë në shkollë. Kryefamiljari, një burrë zotni, usta ndërtimi, por nuk gjen çdo ditë punë. Në projektin tonë kemi dhe planin e punësimit. /tesheshi.com/
