Tre ditë më parë, prestigjozja The Huffington Post i ka kushtuar një shkrim figurës së Profetit Muhamed, duke cekur atë që zien sot e gjithë ditën: karakterin e tij në raport me luftën e paqen; më saktë sjelljen e tij me ata të cilët i pati përballë si kundërshtarë për sa qe në këtë jetë…
Disa figura të njohura profetike, ndër to edhe Jezui, sa duken thjeshtë historikë në kuptimin e një të kaluare të largët, ndihen dhe po aq aktualë. Modeli i tyre jetësor, kumtet e përcjella, janë të tilla që i shërbejnë çdo dileme të sotme, që i përket njerit, të brendshmes a të jashtmes së tij, si dhe shoqërisë në tërësi.
Kështu që prania e tyre e shumtë, sidomos e Profetit Muhamed në ligjërimin mediatik, historik, politik e social, është diçka mjaft e natyrshme…
Shkrimi:
Për islamofobët, ai ishte një njeri i dhunshëm i cili u ngrit mbi armiqtë e tij me anë të terrorit, duke i sunduar ata me ashpërsi. Ndërsa për më shumë se 1 miliard muslimanë, ai përfaqëson mishërimin e mëshirës, ngase kurrë nuk lejoi që persekutimi apo tirania ta njollosin karakterin e tij madhështor. Atëherë, cili imazh ju duket juve më i vërtetë?
Përshkrimet nga jeta e Muhamedit, karriera ushtarake dhe traditat formojnë bazën për shumë gjykime mbi misionin e tij. Islami si tërësi, nëpërmjet këtyre përshkrimeve, shihet: o si fe e paqes, o si fe e luftës – e kjo varet nga interpretimi që mund t’i bëhet Profetit. Kritikët modernë të bëmave të tij duhet të marrin parasysh mirësjelljen që urdhëron Islami në përplasjen e vazhdueshme të qytetërimeve, e cila po i ushqen islamofobët dhe ekstremistët. Michael Bonner shënon: “Shumë nga këto argumente moderne historiografike mbi ngritjen e Islamit dhe mbi prejardhjen e xhihadit në përgjithësi, filluan në shek. 19 dhe në fillimin e shek. 20 nga akademikët europianë në studimin e Lindjes, të njohur ndryshe si orientalistët.”
Ai vazhdon të thotë se motivi i këtyre argumenteve nuk mund të shkëputet nga “përfshirja e tyre në projektin kolonial.”
Ajo që është e padiskutueshme është se Muhamedi ia doli të fitojë fuqi të paprecedentë pas dekadash persekutimi ndaj tij. Michael Hart, i cili e konsideroi Muhamedin si njeriu më ndikues në histori, shkroi: “Zgjedhja ime që Muhamedi t’i prijë listës së njerëzve më ndikues në botë, mund t’i çudisë disa dhe mund të vihet në dyshim nga të tjerët, mirëpo ai ishte njeriu i vetëm në histori që ishte tejet i suksesshëm në të dyja nivelet: religjioz dhe sekular.” Pyetja se a i ka shkelur ai parimet e tij në ndjekje të suksesit, është e tillë që do një studim më të thellë në konsistencën e tij, në kontekste të ndryshme politike.
Për herë të parë, në të gjitha gjuhët, hulumtuesit në Institutin për Kërkime Islame, “Yaqeen” kanë mbledhur 70 raste ku Profeti Muhamed i bëri ballë urrejtjes dhe ofendimeve. Qëllimi primar është për të formuar një bazë të të kuptuarit se si ai vazhdimisht zgjedhte mëshirën në rastet kur ofendohej dhe sulmohej.
Historiani francez, Louis Sedillot, shkruan: “Është shtrembërim i fakteve historike kur disa shkrimtarë akuzojnë Profetin Muhamed për dhunë… Ata harrojnë se ai nuk kurseu asnjë metodë në eleminimin e dëshirës së trashëguar për hakmarrje ndërmjet arabëve. Ata nuk e lexojnë versetin e Kur’anit me të cilin Profeti Muhamed eliminoi vesin e tmerrshëm të të varrosurit të vajzave të gjalla (në kushte foshnjash të sapolindura – shën.red). Ata kurrë s’mendojnë për faljen që ai u bëri armiqve më të këqinj pas marrjes së Mekës. Ata as nuk e marrin në konsideratë mëshirën që Muhamedi tregoi ndaj shumë fiseve gjatë luftës. A nuk e dinë ata se ai asnjëherë se keqpërdori fuqinë e tij për dhunë?”
Rastet e mbledhura në këtë hulumtim i tregojnë këto. Muhamedi edhe kur ishte një i persekutuar dhe i dëbuar, edhe kur u bë sundimtar, vazhdimisht demonstroi një nivel të jashtëzakonshëm tolerance dhe morali që ishte i padëgjuar në historinë njerëzore.
Këto 70 raste, por vetëm pak prej tyre të perifrazuara dhe të shkurtuara, shërbejnë si kujtim se kush ka qenë Profeti në të vërtetë. /tesheshi.com/
