“Hitleri ishte hebre” tha Lavrov, duke rënë kjo si bombë në Izrael. Tel Avivi reagoi ashpër ndaj këtij pohimi të krtediplomatit rus, a thua se është përgjegjësi e tij si shtet nëse ish-mizori nazist ndaj hebrenjve ka patur gjak hebre.
Kjo çështja e gjakut sillet si argument dhe te origjina e Zelensky-t, si kundërpërgjigje ndaj Rusisë se për këtë arsye presidenti ukrainas s’ka si të jetë neonazist, siç pretendon Moska.
Por gjaku nuk thotë asgjë, pra nuk është argument. Argument është historia, gjurmët që le në të, për mirë a për keq. Çdo komb, në çdo kohë, shkruan historinë e vet.
Le të vijmë te Izraeli, i cili nuk duron dot t’ja faturojnë atij origjinën e Hitlerit. Çfarë po bën prej vitesh me palestinezët? Sigurisht, nuk ka nevojë shumë për koment. Edhe avokatët e tij ndërkombëtarë e kanë të qartë stilin nazist të sjelljes ndaj një populli tjetër, me shkak fenë dhe etninë. Ata janë sot autorët e një prej vatrave më tragjike të botës.
Ndaj, politika ruse nuk ka pse shkon te gjaku hebre i Hitlerit, mjaft t’i qaset brutalitetit izraelit ndaj palestinezëve, deri në nivel krimesh lufte, jo në një rast por në disa në dekada. Por ja që nuk i qaset kështu, pasi dhe Izraeli mund t’i përmend turpet e saj në histori, të largëta apo të afërta. Siria është njëra prej tyre. Ndaj qorrollepsen te gjaku i Hitlerit duke bërë politikë gjenetike.
Të dy kombet janë me kusure në amoralitet luftrash. Por ka një dallim: rusët nuk kanë histori ekuivalente si të persekutuar, pra siç hebrenjtë nga nazistët, por që të dy shtetet, ai rus dhe ai izraelit kanë histori persekutuesish, deri dhe mizorë. Më rëndë akoma Izraeli në këtë rast, pasi i bën tjetrit atë që tjetri e bëri dhe që s’do donte ta bënte me të!
S’ë këndejmi, ç’rëndësi ka se nga ishte apo se ç’gjak ndër deje kishte Hitleri?! /tesheshi.com/
