Nga Gjon Neçaj
Quhet Zhivko Petroviç, por nuk është as serb e as malazez. Është shqiptar e bir shqiptari, por që halli e ka detyruar që të ndërrojë emër, edhe pse vit pas viti ka nisur të dashurohet me identitetin e ri, ndonëse kjo mund të urrehet nga bashkëatdhetarë të tij. Por që duhet ta njohësh nga afër Markun, tropojanin kontravers nga Nikaj Mërturi, që të bindesh se tek ai, kjo gjë është mëse e natyrshme. Vërtet që ai quhet Zhivko Petroviç. Por si erdhi puna deri në këtë pikë?
Ai ka një histori të trishtë si ish-i përndjekur politik, ku që në të ritë e tij, ka ngrënë dru, është torturuar e burgosur, nga një aventurë, sa moshe e bindjesh politike, për t`ia mbathur nga Shqipëria e lodhur komuniste.
Në vitin 1995 ikën ilegalisht në ish-Jugosllavi dhe punësohet përkohësisht, por mëditjen e punës ia japin me kusht që të ndryshojë identitetin, emrin dhe mbiemrin duke u pagëzuar si Zhivko Petroviç.
E që atëherë e në vazhdim, ndonëse nuk qëndroi gjatë, u identifikua me këtë emër. Në të gjitha gjeneralitetet dhe dokumentet e tij pas ndryshimit në gjendjen civile, njihet si Zhivko Petroviç.
Ka ikur që prej vitesh nga fshati i tij i lindjes, Qeresh i krahinës Nikaj Mërtur të Tropojës, dhe jeton në Shkodër, me gruan dhe pesë fëmijë. Bukën e gojës e siguron duke punuar hamall në Mal të Zi, Kroaci, Serbi etj.
Ai flet me respekt njerëzit atje dhe ka krijuar besueshmëri të patundshme, sidomos ndaj malazezëve. Dhe deri diku, marrëdhëniet e mira të punës që ka patur me ta, e kanë bërë që të ketë dhe simpati për serbët e malazezët. Por nuk kjo nuk do të thotë se e ka bërë hasha të qënit shqiptar. Janë thjesht disa marrëdhënie njerëzore, që e kanë pozicionuar paksa kundër rrymës.
Kjo kuptohet më së miri dhe nga fakti që, edhe pse është ithtar politik i Partisë Demokratike, Zhivkoja (Marku) nuk është pajtuar me asnjë qeveri. Dhe jo pa shkak. Si ish-i përndjekur, ai nuk e gjeti në demokraci atë që kërkonte dhe meritonte. Nëse do e kishte gjetur, nuk do quhej Zhivko.
Por cila ka qenë jeta e tij para viteve `90-të?
Për tesheshi.com, Zhivkoja rrëfen se ç`i ndodhi përgjatë moshës së ëndrrave të mëdha:
“Në kthetrat e klikës komuniste rrashë në vitin 1975, 40 vjet më parë, atëbotë një adoleshent, nxënës i shkollës në mesme,17-vjeçar. Me bindjet e mia të pakundërshtueshme antikomuniste, kalova kufirin dhe përfundova në Kosovë. Duke u treguar i sinqertë me vëllezërit e një gjaku, milicët, disa nga të cilët flisnin shqip, më dorëzuan në Tropojë te organet e Punëve të Brendshme, pra tek komunistët e Enver Hoxhes, ku nga gjimnazist përfundova në banor ferri. Torturat nga xhelatët e kuq filluan në Qafë-Prush në janar të vitit 1975, duke më lidhur me pranga gjermane dhe duke më rrahur me dru barbarisht. Unë isha i ri, sapo i kisha rënë fytyrës me brisk. Prej andej, nga Qafë Prushi më nisën direkt në Degën e Punëve të Brendshme në “Bajram Curr”, ditën e Krishtlindjeve, më 24 janar 1975. Gjithë natën, si Krishti i kryqëzuar, edhe ditën tjetër më 25 janar, më torturuan. Për disa muaj më mbajtën në hetuesi të shoqëruar me tortura. Në mars të vitit 1975 xhelatët më nxjerrin në gjyq, ku sipas tyre me mëshirim, më dënuan me 8 vite burg, ku kalova një pjesë të rinisë sime të hershme. Kohë më vonë dënohem përsëri për veprimtari armiqësore, duke qëndruar edhe një vit tjetër në hetuesi, nën tortura çnjerëzore, tani me me akuzën ‘agjitacion e propagandë’, mbyll rrëfimin e tij rrënqethës Marku, alias Zhivko Petroviç.”
Ai është tejet i zhgënjyer me trajtimin që atyre u është bërë si shtresë shoqërore në gjithë këto vite, nga klasa politike shqiptare. Ndaj pretendon se e ka me hak që të bëjë gjithnjë rebelin ndaj saj, edhe pse i rreshtuar në llogoret e PD-së. /tesheshi.com/
