Gazetari izraelit Michael B. shkroi në një artikull në Haaretz se ai nuk pajtohet me ata që besojnë se duhet të vrasësh një komb të tërë për t’u konsideruar se ka kryer gjenocid.
Ai deklaroi se termi “gjenocid” u krijua nga avokati polak Rafael Lemkin i cili “punoi pa u lodhur” që ky lloj krimi të njihet në të drejtën ndërkombëtare dhe t’i jepet një status i veçantë.
Ai shtoi se, kryesisht falë përpjekjeve të tij, kjo u arrit kur u krijua një traktat ndërkombëtar, qëllimi i të cilit është luftimi i gjenocidit dhe ndëshkimi i autorëve dhe nxitësve të tij. Ai traktat përfshin një listë aktesh që konsiderohen gjenocidale, kështu që nëse ato kryhen nga një shtet ose komb, ata konsiderohen autorë të gjenocidit.
Ai vazhdoi duke thënë se neni 2 i këtij traktati rendit pesë akte që përcaktojnë krimin e gjenocidit. Për të përcaktuar nëse Izraeli po kryen apo jo gjenocid, sugjeron Michael, ne duhet të shqyrtojmë secilën nga pesë pikat në detaje, “fjalë për fjalë” dhe të shohim se sa prej tyre po kryen Izraeli në Rripin e Gazës.
Mëse e mjaftueshme për ta klasifikuar si gjenocid
Sipas autorit të artikullit, paragrafi A i nenit 2 flet për “vrasjen e anëtarëve të një komuniteti” dhe pretendon se është “e lehtë” të vërtetohet se Izraeli përmbush këtë kriter. Edhe pse traktati nuk specifikon numrin e viktimave që kryejnë krimin e “gjenocidit”, autori beson se vrasja e 43,000 njerëzve është e mjaftueshme për të përmbushur përkufizimin.
Ai vazhdoi të vuri në dukje se askush nuk e mohon që Izraeli ka kryer atë që thuhet në pikën B të nenit 2, që i referohet “shkaktimit të dëmtimit të rëndë fizik ose psikologjik ndaj anëtarëve të komunitetit” sepse “ne bombarduam (Gazën) ditë e natë, morrën qindra jetë, shkaktuam qindra gjymtime, shkatërruam jetën e dhjetëra mijëra fëmijëve, baballarëve dhe nënave të tyre, u shkaktuam lëndime fizike dhe psikologjike”.
Ndër pesë aktet që konsiderohen si gjenocid janë ato të renditura në pikën C të nenit 2, që është “imponimi i qëllimshëm i kushteve të jetesës ndaj një komuniteti që çojnë në shkatërrimin e plotë ose të pjesshëm të tij”.
Michael beson se njerëzit e uritur, duke iu mohuar ujin, duke vonuar shpërndarjen e ndihmave humanitare, tortura të pafundme, duke i zhvendosur nga një vend në tjetrin, duke shkatërruar sistematikisht zonat e banuara, ndërtesat fetare dhe shkollat, duke varrosur mijëra njerëz nën rrënoja, duke punësuar dikë për të rrafshuar qyteti i Rafahut deri në tokë, janë mëse të mjaftueshme për t’u klasifikuar si gjenocid.
“Të bësh të pafajshëm” nuk do të jetë e pranueshme
Shkatërrimi i pothuajse të gjitha spitaleve në Gaza, duke përfshirë departamentet e urgjencës, repartet e të porsalindurve dhe repartet e maternitetit, bllokimi i dërgesës së pajisjeve mjekësore dhe vrasja e personelit mjekësor janë akte që mund të konsiderohen gjenocid, sipas paragrafit D të nenit 2, të titulluar “procedurat për të parandaluar lindjen e fëmijëve brenda një komuniteti”.
Autori deklaroi se i vetmi artikull që Izraeli nuk e ka vënë në veprim nga pesë të përmendura që përbëjnë krimin e gjenocidit është pika E e nenit 2, pra “transferimi me forcë i fëmijëve nga një komunitet në tjetrin”.
Ai paralajmëroi se “shqitja e pafajësisë” nuk do të jetë e pranueshme si një argument mbrojtës, sepse askush nuk do të besojë “që ne e bëmë të gjithë këtë me mirëbesim ose vetëm në vetëmbrojtje, ashtu si shprehjet publike të keqardhjes nuk do të ndihmojnë”.
Michael e përfundoi artikullin e tij duke shprehur shqetësimin e tij për urdhër-arrestet ndërkombëtare të lëshuara kundër ministrave në qeverinë izraelite, të cilat i pengojnë ata të udhëtojnë jashtë vendit, për të cilin ai thotë se është një “dënim më i keq se vdekja”. /tesheshi.com/
