Debati mbi ligjin e importit të mbetjeve, e ka konstanten e vet të paradigmës së “budallait që hedh një gur në lum dhe 100 të tjerëve që futen e nuk e nxjerrin dot”.
Shoqëria civile, e cila më së shumti dominohet nga njerëz që profesionalisht nuk kanë asnjë pikë lidhjeje me çështjen për të cilën protestojnë, vijon të investohet në krijim frikërash masive ku arsyetimi i akullt nuk i reziston dot emocioneve përvëluese; e po ashtu opozita politike nuk heq dorë nga narrativa populiste, pasi siç me armët kimike, është një “zog në dorë” që nuk do ta lëshojë në interesin e vet politik, që zakonisht përkthehet “ik ti, të vij unë”.
Një ditë më parë, Lulzim Basha i mëshoi dhe njëherë dorës së mafias në këtë punë, ndërkohë që është i detyruar të pranojë që, edhe në ligjin e hartuar nën ish-qeverisjen e tij, paska patur dorë mafia.
Por le të shohim efektet në vite të narrativave populiste, të cilat kanë shkaktuar deri dhe viktima.
Viti 1991. Kryeministri i qeverisë së Stabilitetit, Ylli Bufi deklaron se “ka vetëm 6 ditë bukë”. Kjo thënie shkon e amplifikohet nga opozita e atëhershme në aq pak hapësirë mediatike sa kishte dhe o burra… dhjetra banorë të Fushë Arrëzit u turren magazinave me ushqime në periferi të qytezës, ku si pasojë e një zjarri shkrumbohen disa sosh prej tyre.
Viti 1997. Opozita e atëhershme, e karikuar mirë edhe me inat politik nga zgjedhjet e ’96-ës, u lëshua me një gjuhë denoncuese ndaj PD-së e Berishës si përgjegjës për firmat piramidale, madje si autorë dhe zhvatës parash, derisa u krijua një psikozë kolektive anti-Sali që mund ta çonte drejt rrjepjes së gjallë të ish-presidentit. Kjo në fakt ndodhi, por jo me rrepje, kur në protestat e Vlorës, sapo u qëllua Artur Rustemi, dikush thirri SHIK-u, SHIK-u dhe kaq u desh që turma – ku sigurisht askush nuk kishte me logjikën të mendonte se përse shikasit duhej ta vrisnin një njeri anonim – shkoi dhe i vu zjarrin godinës së SHIK-ut, ku më pas ndodhi dhe skena makabre e masakrimit me sëpatë të dy oficerëve. Ndërsa bilanci i përgjithshëm i atij viti të mbrapshtë dihet: rreth 2 mijë të vdekur dhe një shtet i shkërmoqur.
2013. Nëntori i armëve siriane, diçka që duhet të hyjë në historinë e botës për t’u studiuar si rast, edhe në katedrat e psikologjisë, ku një popull molepset nga një narrativë populiste që u provokoi në imagjinatë skena tragjike të zhdukjes masive me helme të ardhura nga lindja, e doli masivisht për të kundërshtuar atë në që fakt mund të ndodhte krejt normal (jo plojë kimike por demontim teknik), siç piqet një picë në furrë, nëse nuk do u kish rënë në vesh mediave, apo atyre që mezi i presin këto raste për të ekzistuar, shoqërisë civile. Dhe nuk dallohej dot në atë lloj revolte eksituese, nëse protestohej ngushtësisht kundër armëve që mund të na bënin gjëmën, apo kundër Amerikës që po donte të na e fuste?! D.m.th., për jetë apo për burrni?!
Dhe tani jemi në precedentin e radhës, ku importi i mbetjeve vizatohet nga kundërshtuesit, civilë apo politikë, si një mal plehrash që vjen e derdhet fushave, kodrave, maleve, luginave e gërxheve për ta vënë përfund të gjithëve.
Është ndoshta çështje tradite dhe kjo, që zë fill që nga psikoza kolektive e komunizmit, që sapo të vdiste udhëheqësi i madh, Enveri, të gjithë armiqtë do i suleshin Shqipërisë. Në fakt, Enveri na la dhe askujt nuk ja ndjeu të merrej me ne. /tesheshi.com/
