Duke e parë populizmin si rrugën më të shkurtër e më të lehtë drejt pushtetit, Lulzim Basha po jep një estradë me humor-krizë në turin e tij paraelektoral nëpër qytetet e Shqipërisë me fjalimet të tipit “Të mobilizohemi shokë, të mobilizohemi!”.
Sakaq, frazat e tij që e kanë ulur pjacën e vizionit politik tek “buka e popullit”, ngjasojnë me qasjen komuniste ndaj antifashizimit, ku idealet e larta treteshin tek “demostratat e bukës”. Gjuha e Bashës të jep tashmë përshtypjen se kudo ku shkon ai, e shoqërojnë dhe maune me ushqime të rrëmbyera në depot e qeverisë, të cilat, me ndihmën edhe të Arben Ristanit, ju shpërndahen falas popullit. Pra, fiks si Ibrahim Kovaçi tek i “ I teti në bronx”, siç mund ta ndiqni për kujtesë në këtë sekuencë:
https://youtu.be/6ngkdyseZbI
Në një kohë kur ai është në sfidën e madhe që t’u rrëmbejë zemrat e mendjet shqiptarëve të drobitur dhe shpresëthyer nga keqqeverisja, me një gjuhë që duhet të godasë tek të gjitha shtresat, e sidomos tek ato të mendjes e jo stomakut, lideri i PD-së ka zgjedhur të luajë me kartën e bukës së përditshme duke e çuar këtë forcë politike jo thjesht drejt një majtizmi të dalë boje, por dhe drejt prezantimit si një shoqatë humanitare që merret me ndihma. Premtimi për t’u falur njerëzve në nevojë kilovatorë energjie, e ç’është më groteskja “për t’u siguruar bukën”, është një injorim e fyerje për pjesën e iluminuar të shoqërisë që krizën e sheh gjetkë, tej barkut.
Shqipëria, më shumë se varfëri ka çoroditje; është në një krizë të paparë vlerash, ku sfida më e madhe është e ajo e ripërtëritjes së moralitetit shoqëror, që pothuajse është në kapitullim total. Sot shqiptari nuk i ka më besë askujt dhe kjo është po aq hall madh sa i varfëria. Ndoshta më i madh. Kriza e besimit që e ka ngëthyer po e tret si qiriri. Në ka akuzë ndaj Ramës, është ajo se nën qeverisjen e tij, bindja fatale se “ky vend nuk bëhet”, e së në tre vjet, nuk ka arritur të mbjellë sadopak entuziazëm shoqëror me standarte të promovuara morale, ku ekonomia jo domosdoshmërisht ka rol parësor. Ndaj dhe ligjërimi i Bashës duhet të cekë çështje aq kauzale, të jetë aq i përpunuar intelektualisht, aq tronditës, sa ta sfidojë pushtetin aktual pikërisht në këto pika. Ndërkohë, fjalimet e Bashës janë një dëshpërim më vete për nga varfëria dhe aktrimi i detyruar politik demode, ku e nis dhe e mbaron tek “buka”.
Pjesa më groteske është kur porosit strukturat e degëve në rrethe që të regjistrojnë nevojat e familjeve. Pra, drejtuesit e bazës duhet të hartojnë lista nevojash për ushqime e veshmbathje, pasi ato do u ofrohen nga PD-ja si të ishte shoqatë humanitare. Por partitë politike nuk të tilla. Ato ideojnë dhe hartojnë politika me theks human, që më pas të shtrira në kohë arrijnë të japin efekte në ekonomitë familjare. Kjo i dallon nga shoqatat. Apo ajo tjetra kur porosit që “të qëndrohet afër qytetarit” për t’u njohur me hallet e tij, a thua se hallet janë aq të panjohura sa duhet një evidentim në terren; ndërkohë që fjalimet e tij janë plot me renditje hallesh.
E nëse u ka marrë malli për tezën akuzese të së majtës komuniste për “borgjezinë që shfrytëzon klasën punëtore” apo për “fitimet që përfundojnë në xhepat e kapitalistëve”, dëgjoni sërish Bashën kur akuzon pushtetin se “fut paratë e popullit në xhepat e veta”.
Është mëse e qartë dhe e dukshme si drita e diellit që korrupsioni nuk ka të ndalur as në këto tre vite me Ramën në qeverisje, por kjo nuk do të thotë t’i banalizosh deri në këtë pikë akuzat duke i trajtuar të gjithë si “të lodhur”.
Dikush duhet t’i thotë Bashës së kështu nuk ngjit. Kështu ai mund të vijojë të jetë kryetar i PD-së; ta konsumojë këtë pozitë si një lloj aktrimi i detyrueshëm me rrënjët tek mënyra e futjes në politikë, por politikan tërheqës, lider, e aq më pak burrë shteti, vëshitirë se mund të bëhet. /tesheshi.com/
