Në librin e saj “Qumësht nëne”, Giorgia Cozza tregon se si gjidhënia nga një fenomen natyror është kthyer në një përkufizim të një procesi që domosdoshmërisht duhet të ketë një limit.
Kohë më parë nuk kishte limite. Një nënë ushqentë foshnjen e saj sa herë fëmija të donte pa orare dhe pa periudhë kohe të përcaktuar. Niste me momentet e para të lindjes derisa fëmija ta linte vetë ose nëna të vendoste ta linte atëherë kur gjidhënia fillonte të kthehej në një pengesë për të dy. Nuk kishte shumë rëndësi nëse fëmija ishte 3 muajsh apo tre vjeç
Gjidhënie e tejzgjatur? Vetë përkufizimi i tejzgjatur nënkupton një fenomen që shkon përtej normales, pra përtej kohës së parashikuar. Por a duhet të ketë një limit kohor? Po sikur këtë përkufizim ta zëvëndësonim me “gjidhënie pas vitit të parë” ose “gjidhënie përata që janë në hapat e para” apo dhe me “gjidhënie për vogëlushët”. Po sikur ta linim fare përkufizimin? Fundja a ka përkufizim për marrdhëniet e tjera? Përshembull, nëse hasim në persona që duhen për më shumë se 2 vjet a e quajmë ne këtë një “marrdhënie e tejzgjatur”? Po një martesë e cila ka zgjatur më shumë se gjashtë muaj a i themi dot “një martesë e tejzgjatur”? Dhe nëse i rikthehemi marrdhënies nënë fëmijë: keni dëgjuar ndonjëherë për puthjet apo përqafimet pas njëvjeçarit të parë të quhen: “puthje apo përqafime të tejzgjatura” Përfundimisht JO! /tesheshi.com/
