Nga Ahmed Al-Najjar*, Al-Jazeera
Që fëmijë më thoshin gjithmonë se mëngjesi ishte vakti më i rëndësishëmi ditës, ai që të jepte energjinë për të ecur përpara. Dhe kështu, në familjen time, mëngjesi ishte gjithmonë i bollshëm.
Kjo i përket të shkuarës, natyrisht. Prej javësh, nuk kemi futur pothuajse asgjë në gojë. Unë vetë ëndërroj një copë djathë dhe një bukë të ngrohtë të lyer me trumzë dhe vaj ulliri.
Në vend të kësaj, e filloj një tjetër ditë gjenocidi me një filxhan çaj dhe një biskotë të bërë gurë të Programit Botëror të Ushqimit (WFP) – pa shije, pothuajse të skaduar, të cilën e kam blerë për 1.50 dollarë, megjithëse supozohet të mos jetë për shitje. Kam ndjekur lajmet kohët e fundit dhe kam filluar të ndiej se dëshira ime për diçka tjetër veç biskotës së WFP-së mund të realizohet së shpejti. Me sa duket, Shtetet e Bashkuara janë lodhur duke dëgjuar palestinezët në Gaza të thonë se po vdesin nga uria. Kështu, tani, kanë vendosur t’i japin fund kësaj urie, ose të paktën ankesave bezdisëse rreth saj.
Dhe kështu, me besim të palëkundur dhe krenari për shkathtësinë e vet, qeveria e SHBA-së ka shpallur një mekanizëm të ri për shpërndarjen e ushqimit në Gaza. “Fondacioni Humanitar i Gazës”, një emër i mrekullueshëm që shtohet në fjalorin tonë të gjenocidit, pranë OJQ-ve dhe shoqatave bamirëse, gjoja do të rifillojë shpërndarjen e ushqimit deri në fund të majit, duke shpërndarë “300 milionë vakte”. Izraeli, nga ana e tij, është “vetëofruar” të sigurojë procesin “humanitar”, ndërkohë që vazhdon të kryejë aktivitetet e tij vrastare.
Loja e “Ushqimit me Pikatore”
Ndërsa ky “mekanizëm” i ri po ngrihet, qeveria izraelite, “nën presionin e SHBA-së”, njoftoi se do të lejojë hyrjen e “një sasie bazë ushqimi” për të parandaluar “zhvillimin e një krize urie”, siç raportuan mediat ndërkombëtare. Ky rifillim, thuhet, do të zgjasë vetëm një javë.
Këtu në Gaza, ku kriza e urisë është tashmë “mirë e zhvilluar”, ne nuk habitemi aspak nga këto njoftime. Jemi mësuar mirë me Izraelin – me mbështetjen e huaj – që ndez e fik “rubinetin e ushqimit” sipas qejfit.
Për vite me radhë, jemi mbajtur në një burg prej 365 kilometrash katrorë, ku rojet tona izraelite kontrollojnë ushqimin, duke e racionuar atë në mënyrë që ne të mos e kalojmë kurrë nivelin e mbijetesës.
Shumë kohë para këtij gjenocidi, ata deklaruan hapur para botës se po na mbanin në dietë, kaloritë tona numëroheshin me kujdes për të siguruar që ne të mos vdisnim, por thjesht të vuanim. Kjo nuk ishte një masë e përkohshme; ishte një politikë zyrtare qeveritare. Kushdo i nxitur nga humanizmi bazë që ka guxuar të sfidonte bllokadën nga jashtë, është sulmuar, madje është vrarë.
Bllokada e përhershme dhe përditësimet tragjike
Disa thonë se duhet të ishim mirënjohës që kamionët lejoheshin të hynin fare. Është e vërtetë, lejoheshin. Por po aq shpesh, nuk lejoheshin, sidomos kur ne, të burgosurit, gjykoheshim se “nuk ishim sjellur mirë”. Pa fund herë, e gjeja furrën e lagjes sime të mbyllur sepse mungonte gazi për gatim, ose nuk gjeja djathin tim të preferuar sepse burgosësit tanë kishin vendosur se ishte një artikull “me përdorim të dyfishtë” dhe nuk mund të hynte në Gaza. Ne ishim të zotët në kultivimin e ushqimit tonë, por as këtë nuk mund ta bënim sa duhet, sepse pjesa më e madhe e tokës sonë pjellore ishte pranë gardhit të burgut, pra e paarritshme. Na pëlqente peshkimi, por edhe ai monitorohej dhe kufizohej rreptësisht. Nëse dilje përtej bregut do të të qëllonin.
E gjithë kjo bllokadë poshtëruese dhe e llogaritur po ndodhte shumë kohë para 7 tetorit 2023. Pas asaj dite, sasia e ushqimit të lejuar në Gaza u reduktua në mënyrë drastike. Në ditët që pasuan, ndjeva prangat e bllokadës izraelite mbi Gazën më të prekshme se kurrë, edhe pse kisha jetuar nën të që nga lindja. Për herë të parë, e gjeta veten duke luftuar për të siguruar diçka aq themelore sa buka. Mbaj mend të kem menduar: sigurisht që bota nuk do ta lejojë këtë të zgjasë. E megjithatë ja ku jemi, 19 muaj më vonë, 590 ditë që nga fillimi, dhe lufta është bërë vetëm më e egër.
Më 2 mars, Izraeli ndaloi hyrjen e çdo ushqimi dhe ndihme tjetër në Gaza. Situata që atëherë është përkeqësuar dita-ditës, duke na lënë nostalgjikë për fazat e mëparshme të krizës, kur vuajtjet dukeshin pak më të durueshme. Disa javë më parë, për shembull, ende mund të kishim disa domate krahas fasuleve tona të konservuara që na kalbnin stomakun. Por tani, shitësit e perimeve janë zhdukur. Furrat e bukës janë mbyllur gjithashtu, dhe mielli është zhdukur tërësisht, duke më bërë të dëshiroj të përjetoj sërish neverinë e lehtë në shikimin e krimbave që lëvizin nëpër miellin e infektuar, sepse kjo do të thoshte se nëna ime mund të bënte sërish bukë. Tani, gjetja e fasuleve pa afat skadence është gjithçka që mund të dëshiroj në mënyrë realiste.
Agonia e prindërve dhe fëmijëve
E pranoj që të tjerët janë shumë më keq se unë. Për prindërit e fëmijëve të vegjël, lufta për të gjetur ushqim është një agoni e vërtetë. Merrni berberin tim, për shembull. Kur shkova te ai për herë të fundit për një prerje flokësh dy javë më parë, dukej i rraskapitur. “A mund ta imagjinoni? Nuk kam ngrënë bukë prej javësh. Çfarëdo mielli që arrij të blej çdo pak ditë, e ruaj për fëmijët e mi. Ha aq sa për të mbijetuar, jo për t’u ngopur. Thjesht nuk e kuptoj pse bota na trajton kështu. Nëse nuk jemi të denjë për jetën në sytë e tyre, atëherë të paktën të kenë mëshirë për fëmijët tanë të uritur. Nuk ka problem nëse duan të na vdesin nga uria – por jo fëmijët tanë,” më tha ai.
Kjo mund të duket si një sakrificë mizore, por është bërë realiteti i prindërimit këtu pas 19 muajsh vrasjesh të pandërprera izraelite. Prindërit janë të konsumuar nga frika, jo vetëm për sigurinë e fëmijëve të tyre, por edhe për mundësinë që fëmijët e tyre të bombardohen ndërsa janë të uritur. Ky është makthi i çdo familjeje dhe çdo çadre në Gaza.
Në ato pak spitale që mezi funksionojnë, tabloja e zisë është edhe më e tmerrshme. Foshnja dhe fëmijë që duken si skelete shtrihen nëpër shtretërit e spitalit; nëna të kequshqyera ulen pranë tyre. Është bërë normale të shohësh çdo ditë imazhe të fëmijëve palestinezë të rraskapitur. Ne vetë mund të luftojmë për të gjetur ushqim, por t’i shohësh ata na thyen zemrën. Duam të ndihmojmë. Mendojmë se ndoshta një kanaçe bizele mund të bëjë njëfarë ndryshimi. Por çfarë mund të bëjnë bizelet për një foshnjë që vuan nga marasmusi, për një fëmijë që duket si një guaskë e brishtë kockë e lëkurë?
Pica dhe gjak: realiteti i përditshëm absurd
Ndërkohë, bota rri në heshtje, duke parë Izraelin të bllokojë ndihmat dhe të lëshojë bomba, duke bërë pyetje me mosbesim. Më 7 maj, ushtria izraelite bombardoi rrugën al-Wehda, një nga më të ngarkuarat në qytetin e Gazës. Një raketë goditi një kryqëzim plot me shitës ambulantë, një tjetër – një restorant që funksiononte. Të paktën 33 palestinezë u vranë. Imazhe të një tavoline me feta picash të lyera me gjakun e një prej viktimave u shfaqën online. Skena e picës në Gaza tërhoqi vëmendjen e botës; masakra jo. Bota kërkoi përgjigje: si mund të jeni në zi buke kur mund të porosisni picë?
Po, ka shitës dhe restorante mes një zie gjenocidale. Shitës që shesin një kilogram miell për 25 dollarë dhe një kanaçe fasule për 3 dollarë. Një restorant ku shërbehet feta e picës më e vogël dhe më e shtrenjtë në botë – një copë brumi me cilësi të dobët, djathi dhe gjaku i atyre që e dëshironin.
Pengje të urisë dhe frika nga kolonizimi
Kësaj bote, ne jemi të detyruar t’ia shpjegojmë praninë e picës për ta bindur se jemi të denjë për ushqim. Kësaj bote, skica e një plani abstrakt të SHBA-së për të na ushqyer i tingëllon e arsyeshme, ndërkohë që tonë me ndihma shpëtuese presin në pikat kufitare për t’u lejuar të hyjnë dhe të shpërndahen nga agjenci humanitare tashmë plotësisht funksionale. Ne në Gaza kemi parë ushtrime PR të maskuara si “aksion humanitar” më parë. Kujtojmë rëniet nga ajri që vranë më shumë njerëz sesa ushqyen. Kujtojmë molin prej 230 milionë dollarësh që mezi futi 500 kamionë me ndihma në Gaza nga deti: një arritje që mund të ishte realizuar në gjysmë dite përmes një kalimi tokësor të hapur.
Ne në Gaza jemi të uritur, por nuk jemi budallenj. E dimë se Izraeli mund të na vdesë nga uria dhe të kryejë gjenocid vetëm sepse SHBA-ja e lejon. E dimë se ndalimi i gjenocidit nuk është ndër shqetësimet e Uashingtonit. E dimë se jemi pengje jo vetëm të Izraelit, por edhe të SHBA-së.
Ajo që na ndjek nuk është vetëm zia; është edhe frika e të huajve që mbërrijnë nën maskën e ndihmës, vetëm për të filluar të vendosin themelet e kolonizimit. Edhe nëse plani i SHBA-së zbatohet dhe edhe nëse na lejohet të hamë para bombardimit të radhës të Izraelit, unë e di që populli im nuk do të thyhet nga përdorimi i ushqimit si armë.
Izraeli, SHBA-ja dhe bota duhet të kuptojnë se ne nuk do ta shkëmbejmë tokën për kalori. Ne do ta çlirojmë atdheun tonë, edhe me barkun bosh. /Tesheshi.com/
*Ahmed Al-Najjar është gazetar dhe akademik palestinez nga Khan Younis, Rripi Jugor i Gazës. Ai raporton mbi gjenocidin katual të izraelit.
