Gazetari i njohur serb Milenko Vasoviç ka reaguar ashpër me anë të një shkrimi lidhur e atë se pse mungoi shteti i Vuçiçit në ceremoninë e varrimit të Muamer Zukorliçit, figurës më të madhe të Islamit në Serbi, njëherësh deputet në parlamentin serb.
“Ky grup njerëzish në pushtet nuk respekton kurrë asgjë. Të dielën u varros nënkryetari i Kuvendit Kombëtar, kryetari i Komisionit për Shkencë dhe Arsim, deputeti dhe kryetari i një partie parlamentare, pra Muamer Zukorliç, por shteti nuk u pa, përfaqësuesit e tij nuk ishin në varrim, askush!.
Cili është problemi, që Muammar nuk është i yti, nuk është përparimtar, nuk është socialist, është musliman, boshnjak? Ose Novi Pazari është larg, kështu që nuk mund të vinim?
Apo se një myfti i vdekur nuk mund të sjellë vota dhe se është më mirë të rrimë mënjanë, të mos i acarojmë kundërshtarët politikë të Zukorliçit…
Hipokritët u fshehën pas një telegrami ngushëllimi, apo pas frazës se si humbën një koleg dhe mik. Por rdhe sikur të mos të mos ishte mik me ndokën në shtet, në politikë, Zukorliç ishte një nëpunës civil i rangut të lartë. Nuk e di protokollin, por e ndjej njerëzisht që në lamtumirën e tij duhej të ishte një delegacion shtetëror.
Do të jem konkret: në varrimin e nënkryetarit të Kuvendit duhej të shkonte kryetari i saj apo i dërguari i tij. Dhe mundet edhe ministri i Arsimit, por edhe vetë përfaqësuesi i Presidentit të Serbisë. Kështu respektohet shteti dhe në këtë rast ushqen miqësinë dhe marrëdhëniet e mira ndëretnike.
Kam përshtypjen se i ndjeri Zukorliç e shihte vërtet Serbinë si shtetin e tij. Dhe se ai kontribuoi në qetësimin e tensioneve në Sanxhak. Ai bëri më shumë për të gjithë ne, më shumë se ata që betohen për të njëjtën Serbi. Edhe kur po ndërtonte ilegalisht një ndërtesë kolegji, ai vetëm tregoi se e kuptonte në mënyrë të përsosur se si funksionojnë gjërat.
Myftiu ishte një folës bindës dhe sugjestionues. Ai kishte shumë përkrahës, ai aspironte, siç tha dikush në varrim, që “boshnjakët të respektohen në shtetin e tyre Serbi”. Dhe për shkak të kësaj, pothuajse të gjitha autoritetet e Beogradit ishin të kujdesshëm ndaj tij.
Një gjë është qeveria dhe tjetër është populli. Njoh shumë njerëz të thjeshtë që nuk janë myslimanë dhe që flisnin me respekt për Zukorliçin. Ata janë ndjen sinqerisht keq për vdekjen e tij të papritur. Ai perceptohej si një njeri me autoritet dhe integritet.
Unë personalisht i kam shijuar daljet publike të Myftiut të ndjerë. Kur e dëgjova, më dukej se tre prej tyre mund ta shëronin një Serbi të sëmurë. Kaq shumë mençuri, njohuri, energji dhe pragmatizëm rrallë gjenden tek një person. Një intelektual si pak në të gjithë Ballkanin.
Më kujtohet kur ai mbajti një leksion për moralin në një studio televizive.
I zhgënjyer nga përmbajtja shurdhuese televizive dhe shkatërrimi i vlerave shoqërore, ai tha më pas se lumturia jeton në familje dhe jo nën dritat false të studiove. “Në Serbinë normale ka baballarë, nëna që duan të rrisin fëmijë, që ëndërrojnë të jenë njerëz të mirë, të ndershëm….
I qoftë dheu i lehtë i Muamarit!” /tesheshi.com/
