Izraeli ka mbajtur tradicionalisht një qëndrim ushtarak agresiv ndaj kundërshtarëve të tij, por në dhjetë muajt e fundit lufta në Gaza është bërë më vdekjeprurëse se kurrë më parë, ku tashmë janë vrarë rreth 40,000 njerëz. Kjo konfirmon pikëpamjen e kritikëve të Izraelit se qëllimi i tij i vërtetë është shkatërrimi i popullit palestinez, por shpjegimi i vërtetë për këtë ndryshim izraelit është shumë më kompleks.
Me këtë hyrje, Foreign Policy u hap me një artikull të David Rosenberg, i cili shkruan se edhe miqtë e Izraelit jashtë vendit e kanë të vështirë të kuptojnë sjelljen e tij në luftën e Gazës, si dhe në konfliktet dytësore me Hezbollahun, Iranin dhe grupimin jemenas Houthi.
Nëse disa kanë mirëkuptim për numrin e madh të viktimave civile si pasojë e pashmangshme e luftës urbane – siç thotë autori – është e vështirë për ta të kuptojnë ndalimin nga Izraeli për dërgimin e një sasie të mjaftueshme ndihme humanitare në Rripin e Gazës dhe indiferencën e dukshme të saj ndaj vdekjeve masive. Disa janë gjithashtu të hutuar nga gatishmëria e tij për të rrezikuar një luftë shkatërruese me Hezbollahun e Libanit ose Iranin, dhe nga atentatet që ai kryen, të cilat klasifikohen si dhunë shtetërore sipas të gjitha standardeve.
Autori shpjegoi se qëllimi i së djathtës ekstreme në Izrael është të bëjë jetën e padurueshme për palestinezët në Gaza dhe Bregun Perëndimor, duke theksuar se liderët e së djathtës nuk kanë asnjë strategji tjetër përveçse të krijojnë vuajtje për palestinezët dhe të vazhdojnë luftën, me kryeministrin Benjamin Netanyahu që iu është dorëzuar dëshirave të tyre, duke dashur të sigurojë qëndrimin e tyre në koalicionin qeverisës. Prandaj, ai mban një qëndrim shumë të ngurtë në negociatat për armëpushimin dhe nuk lejon dërgimin e një sasie të mjaftueshme ndihme humanitare në Gaza.
Erozioni i parandalimit
Në këtë kontekst, autori kujtoi fjalët e liderit të partisë së djathtë fetare sioniste dhe ministrit të Financave Bezalel Smotrich, se ai nuk sheh problem në faktin se banorët e Gazës janë të uritur, si dhe në kushte çnjerëzore, të cilat sa vijnë e përkeqësohen, në qendrën e paraburgimit në Sde Teman për palestinezët e arrestuar në një luftë të toleruar nga ministri i Sigurisë Kombëtare Itamar Ben-Gvir.
Disa vëzhgues argumentojnë se izraelitët janë bërë më të dhunshëm, ose të paktën më tolerantë ndaj dhunës, veçanërisht pasi dhuna midis kolonëve ekstremistë kundër palestinezëve është rritur, dhe tani shihet si një armë legjitime për të arritur qëllimet politike.
Pas luftës së vitit 1967, izraelitët mendonin se mbijetesa e vendit të tyre nuk ishte më e kërcënuar dhe lidhën marrëveshje paqeje me vendet arabe që njohën ekzistencën e tyre, si Egjipti, Jordania, ku së voni edhe Emiratet, Bahreini, Maroku dhe Arabia Saudite u shfaqën gjithashtu në horizont me të njëjtën prirje. Prandaj, Izraeli braktisi të parën nga tre shtyllat e strategjisë së tij të mbrojtjes, që është fitorja në luftë. Ai gjithashtu lejoi të fillonte të dytin, parandalimin, dhe më pas u përqendrua së tepërmi në të tretën, aparatin e inteligjencës.
Që nga vitet 1980 – siç thotë autori – luftërat e Izraelit me forcat jokonvencionale nuk kanë përfunduar me një fitore vendimtare, kështu që aftësia e tij për të penguar armiqtë e tij është zvogëluar dhe në vend që të arrijë fitore vendimtare dhe frenim efektiv, është bërë gjithnjë e më i varur nga masat mbrojtëse të tilla si muret, gardhet dhe sistemet e paralajmërimit të hershëm të teknologjisë së lartë.
Autori arrin në përfundimin se Izraeli pagoi një çmim të lartë për këtë politikë më 7 tetor, duke thënë se izraelitët besojnë se mbijetesa e vendit të tyre tani është në pikëpyetje, duke shtuar se megjithëse Izraeli iu përgjigj shpejt sulmit të Hamasit, Irani dhe përfaqësuesit e tij e kuptuan shkallën e dobët të inteligjencës së tij dhe dështimin organizativ. /tesheshi.com/
