Ka një pikë ku Basha shfaq shenjat se është plotësisht i ndërgjegjshëm për disavantazhin karshi Ramës: ligjërimin. Dhe pikërisht këtë po tenton me sforco ta pasurojë kohë pas kohe. Qartazi, kreu demokrat nuk e ka të lindur aftësinë ligjëruese.
Mjaft fakti se ai nuk lë dot pas, në kujtesë, fjali me peshë epistolare. Ka një lloj rrjedhshmërie, një lloj lakoniciteti, por gjithshçka përfundon në një shtampë, për të mos thënë në një dogmatizëm pa ngjyrime ledhatuese gjuhësore.
Nga protesta e kësaj të shtune, pritej me interes qëndrimi, platforma dhe natyrisht fjalimi i Lulzim Bashës. Në raste të tilla, fjalët, kumtet e lëshuara, duhet të jenë “historike”. Dhe Basha kishte tentuar ta bënte një përpjekje të tillë.
U vu re një fjalim më melodramatik sesa i prerë, rrekej të ishte në mes intelektualizmit kristiano-proletar dhe më pak konservator.
Ky fill u vu re pasi Basha e nisi me Migjenin dhe e vazhdoi me klerikun katolik të persekutuar nga diktatura, Atë Zef Pëllumbin. Një fill paksa françeskan për të mbrojtur të vobektit, por me ligjërim dukshëm saverian, më pas për një ndëshkim të “mëkatarëve”.
Por kush mendohet se ka patur dorë në këtë fjalim?
Afër Bashën ndër vite, kanë qenë pena si Zheji, Zogaj apo Gjekmarkaj, të cilët i kanë diktuar vokabularin e tyre kreut demokrat.
Por u duk se së fundi, ishte dora e Alfred Lelës ajo që e kishte pasuruar me figura të korpusit katolik, fjalimin e Bashës. Lela është sot ndër penat gazetareske më afër Bashës, edhe me Politikon e tij. Madje ky portal përfaqëson realisht “linjën zyrtare të Bashës”.
Nëse RD-ja përfaqëson linjën zyrtare të PD-së, Politiko e Lelës është “zëri zyrtar i lidershipit të selisë blu.
I gjithë ky është një hamendësim, por me plot gjasa për të qenë i vërtetë. Dhe sigurisht që nuk përbën asnjë mëkat, as letrar e as politik. /tesheshi.com/
