Nga Miradie Hasani
Ata ta këpusin shpirtin. Është një familje e tërë me katër anëtarë që jetojnë në një skamje të thellë; jo thjesht se nuk kanë punë, porse janë që të gjithë me probleme mentale. Familja Musliu jeton…frymon më mirë të themi brenda një banese në lagjen në lagjen Dizhon të Shkupit. Aty ata janë të ngujuar, pa asnjë qasje në shoqëri. Të braktisur në fatin e tyre të trishtë, ata shtyjnë orët, ditët, muajt e vitet pa asnjë motiv apo përpjekje; pa asnjë ëndërrim a vizion mbi të nesërmen, mu pse janë të mangët për të tilla përjetime. Tek ata gjithçka merr fund tek kafshata e bukës që u siguron ekzistencën.
Jetojnë nën mëshirën e njerëzve humanë, meqë për institucionet për ta nuk ekzistojnë. Jo vetëm që nuk marrin ndihmë sociale, por nuk kanë as sigurim shëndetësor. Në rast nevoje ata detyrohen të kërkojnë tek fqinjët ndonjë lloj ilaçi, pa llogaritur dhe bukën e gojës.
Më të afërtit e tyre në këtë botë prej frymorëve janë macet. Ato qëndrojnë përherë pranë tyre.
Nurija është vajza më e madhe në familje. Sigurisht që nuk është e aftë për punë. Bile as shtëpinë nuk mund ta mirëmbajë. E kjo mund të rrezikojë dhe shfaqjen e ndonjë epidemie në familje. Nurija rrëfen për mungesën e veshmbathjeve dhe të ushqimit, pra vetëm në ato gjëra ku i rreh truri i saj gjysmak.
“Kemi nevojë për veshmbathje, për ushqim, se nuk kemi ushqim. Asnjëherë nuk kam punuar sepse nuk ka punë. Kam kërkuar, por nuk po më pranojnë. Kemi nevojë më shumë për ushqim se nuk kemi ngrënë asgjë sot. Nuk kam ngrënë… vetëm makarona që na kanë dhënë ndihma”, thotë me një të folur të vështirë dhe të shpenguar.
Djali i vetëm, Sameti tregon dhe ai mjerimin tyre. Vërtet që kanë banesën që ca zemërmëdhenj jua kanë ndërtuar, ca dru që po ashtu ca të tjerë jua kanë siguruar; por ai thotë se nuk janë të mjaftueshme për të kaluar këtë dimër të ftohtë. Sameti e pranon se nuk di as të kujdesen për dokumentacionin e tyre, dhe mu për këtë shkak tani nuk marrin kurrfarë ndihme sociale.
“Jo nuk marrim ndihmë sociale. Na e kanë ndalur sepse kërkojnë dokumente dhe ne nuk jemi të aftë të kujdesemi për ato. Te mjeku nuk shkojmë se nuk kemi libreza shëndetësie. Kurse rroba vetëm për Bajram që blejmë, ditën e bajramit edhe ato vetëm kur të na japin para”, thotë Samet Musliu nën dëshpërim.
Ai shpreson gjithsesi se do të shtohet humanizmi e lëmosha e njerëzve ndaj familjes së tij. Dimri është stina më e padëshiruar për këtë familje, sepse përveç ushqimit, pikërisht në këtë kohë ata i shqetëson edhe i ftohti që jo rrallë për ta është edhe kërcënues. /tesheshi.com/
