“Përpara se ai të mbillte plumba në kokat e viktimave të tij, dikush mbolli ide shumë më të rrezikshme sesa plumbat në kokën e tij”. Media ndërkombëtare i ka dhënë hapësirë me këtë pasazh nistar një eulogjie të imamit kanadez, Hassan Guillet, dhënë përpara besimtarëve ku ai flet për autorin e sulmit në xhami, pak kohë më parë. Më poshtë janë disa pjesë nga fjala e imamit në xhami, përpara besimtarëve në kujtim të viktimave të sulmit:
“Jemi mbledhur këtu për të kujtuar Khaled, Aboubaker, Abdelkrim, Azzedine, Mamadou, Ibrahima. Ne do të falemi për ata që nuk mundën të përfundojnë faljen e tyre. Ne falemi për ta.
Khaled, Aboubaker, Abdelkrim, Azzedine, Mamadou, Ibrahima nuk e zgjodhën vendin e tyre të lindjes. Por, ata e zgjodhën vendin ku dëshironin të jetonin. Ata e zgjodhën shoqërinë që dëshironin të ishte shoqëria e tyre. Ata zgjodhën me kë dëshironin të rriteshin fëmijët e tyre. Dhe ishte Kanadaja. Ishte Kebeku.
Ata e zgjodhën Kebekun për të jetuar dhe zgjodhën pasaportën kanadeze. Ishte në dorën e shoqërisë t’i zgjidhte ata në të njëjtën mënyrë që ata e zgjodhën këtë shoqëri.
Ata kishin ëndërra për t’i dërguar fëmijët e tyre në shkollë, për të blerë një shtëpi, për të pasur një biznes. Ne duhet të vazhdojmë endërrat e tyre. Ata ua zgjatën duart të tjerëve. Eshte shumë vonë për të tjerët të zgjasin duart drejt tyre, tashmë. Por nuk është shumë vonë për në të mësojmë nga gabimet tona.
Shoqëria që nuk mundi t’i mbronte – shoqëria që nuk mundi të përfitojë nga bujaria e tyre- ende e ka një mundësi. Duart që nuk shtrënguan ato të Khaled apo Aboubaker apo Abdelkrim apo Azzedine apo Mamadou apo Ibrahima mund, ende, të shtrëngojnë duart e fëmijëve të tyre.
Ne kemi gjashtë të vdekur. Kemi 17 jetimë. Kemi gjashtë vejusha. Kemi pesë të plagosur. Ne i kërkojmë Allahut t’i ndihmojë që ata të dalim së shpejti nga spitali.
A e përfundova listën e viktimave? Jo. Ka edhe një viktimë tjetër. Asnjë prej nesh nuk flet për të. Por duke pasur parasysh moshën time, unë kam kurajon ta them. Kjo viktimë mban emrin e Alexandre Bissonnette.
Alexandre, përpara se të ishte një vrasës, ishte edhe vetë një viktimë. Përpara se të mbillte plumba në kokën e viktimave të tij, dikush kishte mbjellë ide më të rrezikshme se plumbat në kokën e tij.
Ky fëmijë i vogël nuk u zgjua një mëngjes dhe tha: “Hej djem, në vend që të shkojmë për piknik apo të shohim ndonjë film, unë do të shkojë të vras ndonjë njeri në xhami”. Kjo nuk ndodh në këtë mënyrë.
Për fat të keq, ditë pas dite, javë pas jave, muaj pas muaji, disa politikanë dhe disa gazetarë e disa media helmojnë atmosferën tonë.
Ne nuk duam ta shohim këtë. Nuk duam ta shohim pasi ne e duam këtë vend, e duam këtë shoqëri. Ne duam që shoqëria jonë të jetë perfekte. Ne jemi si disa prindër që, kur një fqinj u thotë se fëmijët e tyre po tymosin apo po marrin drogë, përgjigjen: “Nuk e besoj, fëmija im është perfekt”.
Ne nuk duam ta shohim. Dhe ne nuk e pamë të gjithën, dhe ndodhi ajo që ndodhi.
Në fakt, miqtë e mi, këtu në qytetin e Kebekut, dikush para disa kohësh erdhi dhe vendosi kokën e një derri në hyrjen e xhamisë.
Njerëzit përgjegjës për xhaminë thanë: “Jo, ishte një akt i izoluar”. Askush nuk është kundër nesh dhe ne nuk jemi kundër askujt. Ata vepruan në mënyrë shumë bujare dhe unë jam krenar për ta pasi kështu duhet të jetë.
Por kishte një sëmundje. Le ta pranojmë. Alexandre Bissonnette nuk doli nga boshllëku. Për shkak të arsyeve politike, dhe asaj që po ndodh në Lindjen e Mesme, e fatkeqësisht për shkak të injorancës, shumë gjëra kanë ndodhur.
Ky djalë ishte helmuar. Por ne duam që Aleksandri të jetë i fundit që të performojë një akt kriminal si ky. Ne duam që të ndalojë këtu. Një nga përcaktimet e çmendurisë është kur bën ekzaktësisht të njëjtën gjë dhe pret rezultate të ndryshme.
Nëse ne bëjmë ekzaktësisht të njëjtën gjë, miqtë e mi, ne do të kemi ekzaktësisht të njëjtat rezultate. A jemi të kënaqur me rezultatet? A jemi të kënaqur me gjashtë të vdekur, pesë të plagosur, 17 jetimë, gjashtë vejusha dhe një familje të shkatërruar – që është familja e Alexandre Bissonnette e ndoshta edhe miqtë e tij, gjithashtu?
Ne nuk e duam këtë. Kështu le të ndryshojmë. Unë jam i inkurajuar nga ajo që kemi dëgjuar nga kryeministri ynë, nga kryebashkiakët e Montrealit dhe Kebekut, nga shumë prej liderëve tanë. Unë jam shumë krenar dhe i falënderoj ata dhe nuk jam i habitur.
Tani, ne duhet të nisim të ndryshojmë fjalët në veprime. Ne duhet të ndërtojmë mbi këtë tragjedi.
Zoti na dha një limon, le të bëjmë limonatë me të. Le të bëjmë limonatë. Le të ndërtojmë mbi këtë gjë negative dhe ta kthejmë në diçka pozitive.
Le të bëhemi, që prej sot një shoqëri e vërtetë, e bashkuar. Në të njëjtën mënyrë që ne jemi bashkuar sot në dhimbjen dhe trishtimin tonë, le të nisim po sot të jemi të bashkuar në ëndërrat tona, në shpresat dhe planet që kemi për të ardhmen.
Le të planifikojmë të ardhmen që miqtë tanë planifikonin për fëmijët e tyre. Le të ndërtojmë këtë të ardhme vetë ne, gjithashtu. Në këtë mënyrë, ne nderojmë kujtimin e tyre.
Hakmarrja nuk sjell dobi.
Ne nuk kemi armiq. Ne kemi vetëm disa njerëz që nuk na njohin.
Ashtu si e thashë edhe në arabisht, profeti ynë u persekutua, u dëbua jashtë qytetit. Ai ishte vetëm. Tetë vjet më pas ai u kthye në qytet me 10 mijë njerëz.
Më pak se dy vjet paskësaj, kur ai kreu pelegrinazhin e fundit në jetë, ai shoqërohej nga 120 mijë njerëz. Nga erdhën këta 120 mijë njerëz në një periudhë prej 10 vjetësh?
Jo nga planeti Mars, jo nga ndonjë univers tjetër. Ishin po ata njerëz që kishin qenë armiqtë e tij. Njerëzit që dëshironin ta vrisnin. Njerëzit që e persekutuan atë dhe shokët e tij dhe mbështetësit e tij.
Ai i shndërroi armiqtë e tij në miq dhe mbështetës. Ne nuk kemi armiq. E përsëris se ne nuk kemi armiq. Ne kemi vetëm njerëz që nuk na njohin. Duhet të jetë më e lehtë t’u shpjegohemi atyre njerëzve që nuk na njohin, është më e lehtë t’u bëjmë atyre të ditur se kush jemi.
Zoti Trudeau, më lejoni t’ju drejtohem, kemi të pranishëm ministrin tuaj të Emigracionit këtu. Ai është musliman si unë. A është ai i ndryshëm nga të tjerët? Nuk mendoj kështu.
Ne jemi qytetarë si të gjithë qytetarët e tjerë. Ne kemi të njëjtat të drejta dhe ne kemi të njëjtat detyrime. Ne duhet ta ndërtojmë këtë vend së bashku.
Në këtë mënyrë, ne respektojmë kujtimin e të vdekurve tanë. Në këtë mënyrë, ne kujdesemi për jetimët, në këtë mënyrë ne do të jemi muslimanë të mirë, do të jemi kanadezë të mirë dhe do të jemi qytetarë të mirë të Kebekut”.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
