Nga Ermir Hoxha
Erion Braçe është një histori më vete në politikën shqiptare të këtij çerekshekulli. Një figurë e zëshme e PS-së që kur aderoi si “buzëqumësht” në strukturat e kësaj partie, që edhe pse nuk gëzoi ndonjëherë post të lartë, me protagonizmin e vet i ka dhënë tonin PS-së, në çdo lloj zhvillimi apo pozite politike.
Edhe sot e kësaj, ai mbetet një figurë me pozita qëndrore në politikën e PS-së, fjala e së cilit ka një peshë jo të vogël. Ka një natyrë gricëse, por parimet nuk ia vë kush në dyshim, e as betejat për to.
Në jetën parlamentare e ka një një njollë, kur gojën e ka lëshuar më shumë se ç’duhet, por ama fjalimet e tij janë bartëse të fuqishme të arsyes dhe argumentit, sidomos ato të temave ekonomike, që sot i has rrallë në atë sallë. Edhe elektorati opozitar e “qan me lot” faktin se nuk ka një “Erion Braçe” në betejën kundër mazhorancës.
Por dhe ai, si shumëkush në politikë, e ka të ndarë protagonizmin e tij mes simpatisë dhe antipatisë. Një provë e këtij dualiteti karshi tij, është dhe një rrëfim që vjen po prej tij mbi raportet e dikurshme me çiftin Nano.
Në një rrëfim politik të titulluar “Unë, Erion Braçe”, publikuar në librin “Të jesh apo të mos jesh – PS” të Ylli Pollovinës, Braçe rrëfen me një sinqeritet prej adoleshenti një raport të tij me znj. Nano, Rexhinën pra, e më pas me Fatosin. Bëhet fjalë për zhvillimet në PS në vitin sikletshëm ’96, ku pas zgjedhjeve të 26 majit Partia Socialiste u përfshi nga një tjetër dinamikë zhvillimesh të brendshme. Madje pati dhe një grevë urie, që dhe kjo i trazoi ujrat në strukturat e larta të saj, ku jo pak i kishte trazuar mocioni i Nanos dhe letrat e herëpashershme të tij nga burgu.
Pasazhi:
Megjithatë mospjesëmarrja e detyruar në këtë grevë më bënte që të punoja më i angazhuar në gazetë. Trefish e kam bërë mundimin që “ZP” të dilte sa më mirë. Të gjithë ne gazetarët këtë frymë kishim. Gjendeshim në redaksi gjer në orën tre-katër të mëngjesit.
Reaksioni kundër meje, pas kësaj greve, u shtua dhe më shumë. Sidomos nga zonja Nano. Ishte një ftohje e tmerrshme. Ndodheshim ballë për ballë në korridor dhe nuk m’i hidhte sytë. Mbase unë jam edukuar ndryshe, sepse marrëdhëniet e miqësisë unë i dua marrëdhënie miqësie. Jo “më duhet Erioni për gjashtë muaj, pastaj më duhet nja gazetar tjetër për gjashtë muajt e vitit që mbeten”.
Unë shoqërinë e respektoj si shoqëri. Më Fatos Nanon kam qenë në një marrëdhënie tjetër. Ai më ka dhënë një autograf. Ishin zgjedhjet e 92-shit, në Pezë. Kam qenë aty bashkë me një grup shokësh dhe i kam kërkuar një autograf. Më tha “çfarë bën?” Iu përgjigja “Jam student në ekonomik”. Hajt, ishalla, edhe një ekonomist tjetër në PS!” Kështu mu përgjigj. Dhe e ruaj akoma këtë mbresë të mirë. autografin ma dha në albumin fotografik që ishte përgatitur atë kohë për të…. /tesheshi.com/
