Katër vjet më parë ai do sulmohej nga mediat pranës opozitës së kohës, si një njeri që po shiste dinjitetin e tij për një pagë deputeti, diktuar nga ca rrethana jetësore, duke u rikthyer si djali plangprishës në prehërin e Berishës.
Eduart Selamit do i bëhej një skaner i imtësishëm i aktivitetit të tij në Amerikë, me qëllimin për ta nxjerrë sa më langaraq me aktin e kthimit në PD-në, dhe kur pa, në kohën më të keqe të saj, shumë më të keqe se atëherë kur e braktisi si kryetar i saj i sikterisur nga Berisha, për të marrë më pas udhën drejt Amerikës, ku do qëndronte për pak më pak se 20 vjet.
Eduart Selami do rikthehej në Shqipëri, madje dhe në politikë, por jo me ndonjë projekt të tijin individual dhe padyshim sfidues ndaj dy forcave dominuese; jo, ai do kthehej tek shtëpia e tij e vjetër, prej së cilës kishte dalë prej papajtueshmërive të thella me lidershipin e Berishës. Dhe gjithë ajo ngrehinë respekti që kishte lënë pas nga masa e gjerë e njerëzve, për aq gjurmë sa la në politikën e PD-së dhe atë shqiptare në përgjithësi, ku së paku etika dhe sharmi bënin diferencën, do shkërmoqej tërësisht.
Por kohët që rrodhën e rikthyen dalëndagalë tek profili i dikurshëm. Sot, Eduart Selami është ndër të munguarit e mëdhenj të çadrës së opozitës, së bashku me kolegen Majlinda Bregu, duke qenë që të dy prej kundërshtarëve më të ashpër të linjës politike të Bashës. Kishte dhe të tjerë në grupin e tyre si Patozi, Topalli, apo pak më lehtë Ruli, por që u futën në çadër pa asnjë hezitim, madje duke mos qëndruar të heshtur e thënë fjalën e tyre me forcë në mbështetje të kauzës. Ndërsa Selami e Bregu vijojnë të jenë të vetëpërjashtuarit e mëdhenj.
Por çfarë po ndodh me Selamin? Po ta shohësh me vëmendje aktivizimin e tij si deputet, ai ka zgjedhur të qëndrojnë paksa në hije, të mos e konsumojë veten në pazarin e ligjërimi të rëndomtë e parazitar politik, të krijojë aureolën e njeriut që endet në të tjerë qiej etike dhe parimesh, edhe si nevojë për ta rehabilituar imazhin e bërë pis nga një kthim jodinjitoz në partinë që, si dje e si sot, ka shumë gjëra të papërputhshme me vokacionin e tij politik. Dhe në mos qoftë lojë a strategji, mundet që ky që shohim të jetë Selami i vërtetë, me pikat e dobëta dhe të forta të tij.
Ai nuk e ka fshehur qëndrimin kundër stilit politik të Bashës. Disa prononcime të tij, sidomos ato tek Zëri i Amerikës, kanë qenë shokuese në kuptimin e një qëndrimi rebel, i nënkuptuar më shumë si ndaj Berishës, njeriut që ia zgjati dorën sërish në një moment të vështirë të jetës private, duke i dhuruar një mandat deputeti, edhe pse në terma politikë pak e meritonte pas afro dy dekadash hedhur tutje PD-në e Shqipërinë bashkë me të, së paku si protagonizëm publik.
Së fundi, pozicioni i tij politik ka pësuar një goditje dhe prej një “konflikti interesi”. Bashkëshortja e jetës së dytë shqiptare, Ilva Tare, njeriu që padyshim duhet të ketë inflencuar dhe në ringritjen morale në rrafshin privat, detaje tejet influente dhe në performancën politike, njihet jo vetëm si kahmbajtëse majtas – duhet thënë në një raport shumë fluid dhe aspak militantesk – së fundi është emëruar dhe në stukturat e Sorosit në Shqipëri, “hala në sy” e momentit e së djathtës.
Vështirë të thuhet se si do jetë e ardhmja e raporteve mes PD-së së Bashë/Berishës dhe Selamit në të afërmen, gjë që pritet ta japë shenjën e parë në listën e deputetëve të 18 qershorit; por e sigurt është që Selami po shkruan një tjetër histori papajtueshmërie me…Berishën! /tesheshi.com/
