Humbja e radhës e PD-së në Dibër, ka provokuar dhe njëherë debatin, edhe të brendshëm, mbi faktin nëse është Basha njeriu i duhur për ta drejtuar këtë parti, e sigurisht për ta çuar drejt marrjes së pushtetit. Dhe këtu është rasti për t’i bërë një portret të pautoriozuar kësaj figure të politikës shqiptare.
Lulzim Basha hyri në jetën politike, dhe atë publike natyrisht, me një anonimitet gati absolut. Derisa u shfaq në KOP-in e famshëm të PD-së, muaj para zgjedhjeve të vitit 2005, për të nuk dihej asgjë nga publiku i gjerë. Emri i tij nuk figuronte në asnjë lloj protagonizmi publik parapolitik, mediatik apo social.
Ndërsa të gjitha kopistët e tjerë ishin figura të njohura, të qartë për meritat e tyre në fushat përkatëse, për të shumëkush do pyeste se kush është dhe nga vjen. Kohë më vonë, PD-se iu desh të sforcohej për të sajuar një të shkuar të tij parapolitike, ku si djali i ri Basha kishte bërë komisionerin në qendër votimi në zgjdhjet e para pluraliste. Por ishte diçka që nuk ngjiti, e për më tepër ngjau si rrëfenjë humori.
Më pas, atij do t`i besoheshin poste të larta qeveritare, si ministër i Jashtëm, i Drejtësisë, i Transporteve, i Rendit, por që në asnjë prej tyre nuk është se la shijen e një njeriu që i trazon ujrat; që prish statuskuonë e mbrapshtë të gjërave; që është ambicioz, kurajoz e vizionar. Edhe një mandat si kryetar i Bashkisë së Tiranës, marrë pas një procesi plot dritëhije dhe në fund fare me anë të një kleçke juridike, nuk la një shije të tillë. E, këtij profili të zbehtë i shtohen dhe akuzat për shitje deti Greqisë si ministër i Jashtëm, abuzime me fondet e Rrugës së Kombit duke qenë ministër i Transporteve, si dhe i vrasjeve të 21 janarit duke qenë ministër Rendi.
Ndërkohë që edhe kapja e kreut të PD-së pas dorëheqjes së Berishës, nuk qe aq bindës. Tej dyshimeve për manipulime në procesin zgjedhor, gjithkush e kishtë të qartë, në PD e jashtë saj, se Basha është një investim më tepër i familjes së Berishës, se sa produkt i një karriere në natyrshme në politikë, që po natyrshëm mbërrinte atje ku ndodhet edhe sot.
Zaten, është mëse e ditur se rrethana bazë e futjes së tij në politikë, është thjesht njohja me të bijën e ish-liderit demokrat, Argita Berisha, kur që të dy, e po ashtu të tjerë kopistë, u njohën në kushtet e punësimit në administratën e UNMIK-ut në Kosovë, pas përfundimit të luftës.
Dhe që nga viti 2005 e deri më sot, edhe pse ka qenë aktor qendror në politikën aktive, për Bashën është e vështirë të thuhet se ç’frymë, ç’standart, ç’stil ndryshe e ç’risi, me plot origjinalitet, e mbi të gjitha ç’moral ka futur në politikën shqiptare.
Po ashtu është e vështirë të gjendet tek protagonizmi i tij një produkt shtetformues apo shpirt reforme, duke mbetur më tepër në kufijtë e një veprimi politik të bazuar tek retorika rutinë, sidomos akuzat e mërzitshme, pa asnjë befasi, suprizë, imponim vizionar.
Nuk përbën tragjedi humbja në zgjedhjet e pjesshme në kushte opozite. Një fat të tillë deri në vitin 2011 e ka patur dhe Rama. Madje mund të thuhet se ishin pikërisht Lokalet e atij viti, ku për paradoks ai humbi, në raport me një fitore gati plebishitare, që dhanë sinjalet se pas dy vitesh PS rikthehet në pushtet.
Por tek Basha ende mungon bindshmëria; prej tij ende nuk rezonon ajo drita e shpresës së kërkuar për një lider që ka aftësinë dhe energjinë t’i ndryshojë gjërat.
Kjo, edhe për faktin se kreu demokrat, siç u cek më sipër e ka pothuajse bosh CV-në e produktit të prekshëm politik, ku “Made in Basha” vështirë të gjendet ndonjë asoj për sa ai ka patur frenat e drejtimit në shtet e administratë.
E tashmë, nuk është vetëm problemi i dobësive në drejtimin e një partie në opozitë që tenton të marrë pushtetin sa me shpejt, por që në terren po goditet rëndë nga vota; tek Basha mungon dhe profili i pasur i një teknokrati e aministratori të aftë, një shtetari të denjë për t’i besuar frenat e pushtetit, duke theksuar dhe njëherë mungesën e një skede të pastër morale pas kaq vitesh në politikë.
Dhe kjo ndodh në një kohë kur e ka përfshirë në narrativën e zakonshme të të bërit opozitë, faktin që aspiron të jetë kryeministër.
Në fillim pati dhe një tërheqjeje si çun king, por tani as kjo nuk vlen më.
Ashtu siç aktrimi si art, edhe politika nuk kërkon thjeshtë bukuroshë, por karaktere me pamje e forcë shprehëse. Dhe në këtë kuptim, pamja e tij do ishte e pamjaftueshme për ta fituar konkursin në degën e Aktrimit.
/tesheshi.com/
